VIVA LA REVOLUTION part 10 – ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΌΧΙ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΦΑΩ

Σύντροφοι και συντρόφισσες, κύριες και κύριοι, γραμματιζούμενοι και αλητήριοι, περαστικοί και μόνιμοι, ψηφοφόροι και ψηφοθήρες, χρεωμένοι και αχρέωτοι, ρεφορμιστές και επαναστάτες, βολεμένοι και αβόλευτοι έφτασε η ώρα για ακόμα ένα viva la revolution αφού πλέον οι συνθήκες ( όπου συνθήκες είναι το ότι περιμένω να φάω και δεν έχω να κάνω κάτι άλλο )το επιτρέπουν. Δυστυχώς δεν θα ασχοληθώ ούτε με το Δ.Ν.Τ,  ούτε με τις περιφερειακές εκλογές αλλά ούτε και με την χθεσινή διακαναλική συνέντευξη του Γιωργάκη, παρόλο που τα θέματα αυτά θα ήταν από τα ιδανικότερα που ταιριάζουν στην κατηγορία αυτή ( επιφυλάσσομαι όμως για το μέλλον … και ναι αυτό είναι απειλή). Το παρών viva la revolution θα ασχοληθεί με κάποιες αδικημένες μορφές της ιστορίας χωρίς να εκφέρει κάποια πολιτική  άποψη αλλά σεβόμενο πάντα την σατιρική, ειρωνική, πλακατσίδικη ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το ιστορία του . Για να μην σας κρατάω άλλο σε αγωνία ξεκινάω αφού όμως  σας διευκρινίσω ότι  τα πρόσωπα που θα αναφερθούν είναι σε τυχαία σειρά σε σχέση με το μέγεθος της αδικίας που έχουν υποστεί. Όλα εκτός του πρώτου που είναι μακράν ο πιο αδικημένος από όλους. Παίρνω ανάσα καλή, πάρτε και εσείς και πάμε:

Ο Οβελίξ: Ο πιο αδικημένος ήρωας όλων των εποχών. Όλοι λέμε βλέπω Αστερίξ, πάρε μου το Αστερίξ αλλά ο μόνος λόγος που παρακολουθούμε ή διαβαζουμε τον Αστερίξ είναι ο Οβελίξ. Αυτόν γουστάρουμε και αυτόν αγαπάμε. Στην πραγματικότητα ο κοντός ξανθούλης μας αφήνει αδιάφορους και στη τελική ρε αδέρφια, ο Οβελίξ δεν χρειάζεται μαγικό φίλτρο για να κάνει γιο γιο τους ρωμαίους.

Ο Ντάνκαν Μακλάουντ: Ο Κόνορ Μακλάουντ μας σύστησε τους αθανάτους μέσω των ταινιών αλλά ρε μάγκες, πώς να το κάνουμε , εμείς τον Ντάνκαν νιώσαμε δικό μας άνθρωπο από την τηλεοπτική σειρά… In the end, there can be only one. May it be Duncan MacLeod, the Highlander.

Οι υπόλοιποι δέκα της Βραζιλίας που επισκίασε η κινητή διαφήμισης της Mastercard, Πελέ.

Ο Λιβέρης Ανδρίτσος: Στο τελικό του 87 ( ναι αυτόν που είχατε πάει  όλοι κι ας μην είχατε γεννηθεί τότε ) με 2 βολές ισοφάρισε σε νεκρό χρόνο την Σοβιετική Ένωση στέλνοντας το ματς στη παράταση. Ο Αργύρης Καμπούρης στη λήξη της παράτασης και να έχανε τις βολές η Ελλάδα δεν θα έχανε απλά θα παιζόταν και δεύτερη παράταση. Αν όμως ο Ανδρίτσος έχανε έστω και μία βολή  η Ελλάδα θα ήταν δεύτερη.

Ο Τζορτζ Μπεστ: Γιατί πολύ απλά γεννήθηκε ιρλανδός, καλοπερασάκιας και όμορφος.

Ο Τάσος Πάντος : που δεν σκόραρε ποτέ.

Ο Κούγιας: Γιατί όταν ακούμε το όνομα Αλέξης πρώτα το μυαλό μας πάει στο πίσω από τις λέξεις και μετά στο «άσμα» που ερμηνευσε ο Σταμάτης Γαρδέλης με λένε Αλέξη σε λένε Σοφία.

Η Φοίβη ( από τα φιλαράκια ): Είναι πολλοί αυτοί που δεν εκτίμησαν τις ατάκες της.

Ο μεθυσμένος που μιλάει στο Θεό: Λέει μεγάλες αλήθειες.

Τα στρουμφάκια ( όχι τους μπάτσους , τα κανονικά εννοώ ): Ίσως να αποτελούν την μοναδική κομμουνιστική κοινωνία που υπήρξε ποτέ.

Ο Μιλού : Του Μιλού κι αν έκλεψε την δόξα αυτό το φλωράκι ο Τεν Τεν;

Η Σαρδέλα ( από το ράδιο αρβύλα ): Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν της αναθέτουν εξολοκλήρου την παρουσίαση της εκπομπής.

Η Ευγενία και ο Άδωνις: Τι ψυχικά αποθέματα και πόση υπομονή κουβαλάνε αυτοί οι δύο άνθρωποι για να  αντέχουν ο ένας τον άλλο;

Οι Χατζηνικολάου, Τράγκας και Μακρή: Ο Χατζηνικολάου γιατί δεν θα πάρει ποτέ όσκαρ σκηνοθεσίας και οι δυο τελευταίοι διότι δεν θα πάρουν ποτέ όσκαρ ερμηνείας.

Αυτοί που είναι στο τελευταίο Big Brother: Διότι και να πεθάνουν εκεί δεν νομίζω να το πάρει κανένας χαμπάρι, ούτε καν ο ίδιος ο μεγάλος αδερφός.

 

 Θα ήθελα να κλείσω το συγκεκριμένο κεφάλαιο ( γράφω κεφάλαιο γιατί πολύ πιθανώς να επανέλθω αφού και στο μέλλον πρόκειται να ξαναφάω αλλά και γιατί όλο και κάτι θα μου διαφεύγει) στο viva la revolution με μια μικρή αναφορά σε δύο πρόσωπα που θεωρώ υπερεκτιμημένα :

Ρόμπιν ( το τσιράκι του Γουέιν ): Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το «παλικαράκι» με τη παρδαλή στολή δεν το χώνεψα ποτέ και να σας δώσω και ένα παράδειγμα :Είναι πολλές φορές που λόγω της φύσης της δουλειάς μου περνάω από το Γκόθαμ Σίτυ και μου ζητάει ο Μπρους (Μπρους Γουέιν είναι το κανονικό όνομα του Μπάτμαν για όσους δεν ξέρουν) να βρεθούμε αλλά επειδή ξέρω πως θα είναι εκεί και ο Ρόμπιν αρνούμαι ευγενικά γιατί μπορεί να μην συγκρατηθώ αν τον δω μπροστά μου.

Σούπερμαν:   Για μένα ο συγκεκριμένος τύπος αποτελεί την ντροπή των υπερηρώων        (ακόμα και αυτών που μας ξυπνάει η μάνα μας πρωί τα σαββατοκύριακα με την ηλεκτρική σκούπα και αφού την προηγουμένη έχουμε πολεμήσει με εξωγήινους, μεταλλαγμένους κλπ). Εξηγούμαι , όλοι οι σούπερ ήρωες έχουν από μία σούπερ δύναμη ( εκτός των πιο καλών που έχουμε δύο ) και χρησιμοποιώντας αυτή σώζουν την ανθρωπότητα. Ο συγκεκριμένος είναι άτρωτος, πετάει , βγάζει  λέιζερ από τα μάτια, γιατρεύει,κινείται γρήγορα … της παναγιάς τα μάτια δηλαδή αλλά παρόλα αυτά αν πλησιάσει σε μια μικρή πετρούλα κρυπτονίτη   χάνει όλες του τις δυνάμεις. Ρε Κλαρκ, τράβα να δεις τι θα κάνεις με την Λόις που θα στη φάει  ο Λούθορ και άσε  εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας…