ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 19 – ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

Η επιτυχία είναι που διαχωρίζει την ιδιοφυία από την σχιζοφρένεια και η ευτυχία την παράνοια από την πραγματικότητα.

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Φαντάσματα της σκέψης , σιχτιρίσματα της ψυχής,

μισητές και μίζερες προσπάθειες

μπολιάσματος των έξω με τα βάθια μου

και όσα θλιμμένα γέρασαν τα νιάτα μου

ξορκισμένα να ‘ναι στο πάτο ενός ποτηριού

και στο φύσημα του καπνού από ένα τσιγάρο

και όσα αντέξουν τα δήθεν ισχυρά

τα καίω με μιας σ’ ένα τραγούδι

γιατί η φωτιά υπάρχει ακόμα.

Αφού όποιος έτυχε να δει τα μάτια μου

θα ξέρει πως μόνο εκεί μπορώ ν’ αναπνέω μαγικά

αναμένοντας τη μάχη μου

με περίσσιο θάρρος και δύναμη

που εκείνη μ’ έμαθε να με κερνάει.

Υ.Γ1: Η λέξη θλιμμένα είναι από τις λίγες φορές που την χρησιμοποιώ με την κυριολεκτική της έννοια.

Υ.Γ2: Μπόλι…

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 18 – ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΟΡΤΙ.

Άραγε να έχει κρατήσει αυτή η αγάπη;

Υ.Γ: Το παραπόρτι…

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 17 – ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΟΡΤΙ

Ένας άστεγος ηλικιωμένος, προφανώς όχι μόνο από τον χρόνο αλλά και από τις δυσκολίες γράφει στο σημειωματάριο του. Δίπλα του δύο τετράποδοι φίλοι, σύντροφοι και συνοδοιπόροι που τον ακολουθούν πάντα στο διάβα του. Μπορεί να γράφει τ’ οτιδήποτε. Πείτε με ρομαντικό αλλά αν έπρεπε να διαλέξω θα έλεγα πως γράφει ποιήματα. Ένας ποιητής του δρόμου που έχει δίπλα ό,τι χρειάζεται για έμπνευση.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΞΙΩΝ ΜΑΣ

Οι μοναξιές μας να χορεύουν

στο κατώφλι ενός ξημερώματος

μη θέλοντας ν’ αποχαιρετήσουν

μια νυχτιά από εκείνες

ενός όμορφου παρελθόντος

που έχουν όψη σαγηνευτική, πλανεύτρα

σαν της θλίψης μας

και μιλιά γλυκιά που καθώς διηγείται

σε παρασέρνει στα όμορφα,

σαν των καρδιών μας.

Αλλά και θέλοντας να μην αφήσουν

τον ερχομό από ένα αύριο

που μαζί του θα φέρει

αυτά που ξέρουμε ήδη.

Αυτά που έχουμε πάθει

και έχουμε τις πληγές τους

παντού πάνω μας για

να μας τα θυμίζουν.

Ένα αύριο που δεν θα χωράει

σ’ αυτό η νυχτιά μας

και δεν θα βρίσκουν τον χώρο

για να χορέψουν οι μοναξιές μας.

Ίσως γιατί φιλιώσαμε μαζί του

απ’ την στιγμή εκείνη

που σταματήσαμε να μιλάμε στα

σβηστά αστέρια δίπλα μας

όταν οι κτύποι των καρδιών

μας συναντιούνταν συνθέτοντας μελωδίες

μαζί με τις κουρασμένες ανάσες μας.

Θα μείνουμε αποσβολωμένοι

να μετράμε από τα κάτω μας

τα πιο λαμπερά αστέρια,

και συνάμα και πιο ψεύτικα

αποδεχόμενοι μια «συμφιλίωση»

ένα τακίμιασμα

με τη μιζέρια, το ψέμα και τη δυστυχία …

με την πραγματικότητα μας δηλαδή.

Όσον αφορά την αλήθεια

της ολοένα και περισσότερο περασμένης νυχτιάς

αυτή θα έρχεται μόνο σαν θύμιση

ή σαν φαντασίωση

αφού από το πρώτο άνοιγμα

των ματιών μας μετά το ξημέρωμα

θα είμαστε πάλι μόνοι.

Το κρίμα όμως είναι ότι

ο χορός αυτός θα στοιχειώσει

και τους δυο μας,

για διαφορετικούς όμως λόγους τον καθένα.

Μάλλον εκεί κρύβεται η απάντηση

για τις μοναξιές μας

όπως και ο επίλογος

από εκείνο το διήγημα μας

που όσες φορές και αν τον γράψουμε

δεν θα είναι ποτέ αρκετές.

ΟΡΜΗΤΗΡΙΟ

Ησυχαστήριο – να ξεφεύγω για λίγο απ’ τη βουή των ανθρώπων.

Ησυχαστήριο – να μην παρασύρεται η σκέψη από μορφές πονοφτιαγμένες.

Ησυχαστήριο – ένα κομμάτι μου κάθε φορά να επικρατεί στη μάχη μέσα μου.

Ησυχαστήριο – το βλέμμα εκείνο για συντροφιά.

Ησυχαστήριο – η μουσική να με μεθάει.

Ησυχαστήριο – η μοναξιά μου να μου μιλάει.

Ησυχαστήριο – εκείνο το τίποτα της σκέψης μακριά όμως από το κενό του εφησυχασμού.

Ησυχαστήριο – η μαγεία της ανάσας και ένα ασθενές χτύπος που κρατάει ακόμα.

Ησυχαστήριο – συγνώμη λάθος, κάτι άλλο ήθελα να πω…

ΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

Τα πριν από σένα είχαν κρυμμένες και φυλαγμένες δόσεις αισιοδοξίας βασισμένες στη θέληση και όχι…

Τα πριν από σένα διατυμπάνιζαν στα κρυφοφάνερα στιγμές αληθινής ζωής που έβλεπαν και ένιωθαν παντού γύρω τους και όχι…

Τα πριν από σένα είχαν στο βάθος του μαύρου τους λίγο από την λάμψη της προσμονής σου και αυτό αρκούσε για να φωταγωγούν κόσμους ολόκληρους και όχι…

Τα πριν από σένα αντάμωναν όνειρα αλλιώτικα για ξημέρωμα και όχι…

Τα πριν από σένα είχαν κουράγιο περίσσιο που το μοίραζαν απλόχερα και όχι…

Τα πριν από σένα στιγμή δεν έστεκαν αμήχανα μπροστά στου χρόνου το πέρασμα…

Τα πριν από σένα δημιουργούσαν με την χαρά της θλίψης για συντροφιά και όχι…

Τα πριν από σένα ζούσαν στο σήμερα και φανταζόντουσαν ένα αύριο διαφορετικό για όλο τον κόσμο…

Και τα μετά δεν τα θυμάμαι, παρότι ακόμα τα ζω…