Το κεφάλι στέκει ψηλά κι αν χαμηλώσει με μιας σηκώνεται πάλι.
Δεν χρειάζεται πια να μετράς απουσίες παρά μονάχα τη δικιά σου παρουσία.
Οι συμβάσεις, ανθρώπινες και μη, είναι ξεκάθαρες και περήφανα πια στέκεσαι απόμακρα τους.
Τα αμήχανα πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν και το μάγεμα το απολαμβάνεις ολόκληρο.
Όσα προσπέρασες δεν έχουν καμία σημασία μπρος σε αυτό που έρχεται.
Βαφτίζεσαι ξανά με το όνομα του κανονικού σου εαυτού.
Ο φόβος σε σπρώχνει μπροστά και δεν σε κρατά δέσμιο του πίσω.
Δεν φωλιάζεις πουθενά και με κάθε σου βήμα τρέφεις όλο και πιο πολύ την επικινδυνότητα σου.
Βρίσκεις αφάνταστη δύναμη και αντοχή
Η βουή των ανθρώπων χάνεται αφού η σιωπή σου έχει έτοιμες τις λύσεις.
Κανένα μνήμα δεν γράφει το όνομα σου μόνο από τα πουλιά τ’ ακούς που σε φωνάζουν μπροστά.
2 σχόλια:
Ο δρόμος ο προσωπικός μας τέτοιος είναι.
Οι άλλοι είναι δρόμοι παράλληλοι.
Καμιά φορά είμαστε τυχεροί και περπατάμε για λίγο σε δρόμους που τέμνονται.
Καλή σου εβδομάδα Ras
:-)
Nαι πράγματι , δίκιο έχεις απλά μετά από λίγο ή πολύ ξαναγυρνάμε στους προσωπικούς μας δρόμους. Καλό βέβαια είναι να τέμνεται συχνά με δρόμους άλλων.
Την καληνύχτα μου και καλή εβδομάδα και σε σένα εύχομαι! :-)
Δημοσίευση σχολίου