ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Είναι η σιωπή μου το δώρο μου. Τα πιο όμορφα λόγια που δεν θα ειπωθούν ποτέ από το στόμα μου αλλά και τα μαύρα της ψυχής μου που μόνο σε σένα θα τα ομολογούσα και θα τα έκανες με μιας πολύχρωμα είναι το δώρο μου.

Το πιο όμορφο μου ποίημα είναι το δώρο μου, αυτό που δεν θα γράψω πια ποτέ μου. Το μοναδικό που δεν θα έγραφα με μιας αλλά θα το δούλευα καιρό για να ταιριάζει δίπλα στην ομορφιά σου και για να το κουβαλάς για πάντα στη καρδιά σου. Μαγεμένες λέξεις θα έψαχνα να βρω και αν όχι θα τις έπλαθα για να μεθάνε την σκέψη σου.

Ένα τραγούδι είναι το δώρο μου. Ένα τραγούδι που τη μουσική έφτιαξε ο έρωτας, η ανιδιοτέλεια έγραψε τους στίχους και η αγάπη θα το τραγουδούσε.

Μια θάλασσα είναι το δώρο μου. Μια θάλασσα απέραντη που φτιάχτηκε από τα δάκρυα μου που κύλησαν για σένα για να σε ταξιδέψει για όπου εσύ θελήσεις.

Η ανήμπορη και σακατεμένη σκέψη μου είναι το δώρο μου. Μια σκέψη που σκλαβώθηκε σε σένα και αδυνατεί να κάνει κάτι άλλο πια.

Ο ήλιος είναι το δώρο μου. Ένας ήλιος προφητικός και πονεμένος που περίμενε καρτερικά να σε γνωρίσει και να δυστυχήσει.

Είναι η καρδιά μου το δώρο μου. Μια καρδιά που πριν διαλυθεί σε άπειρα κομμάτια και που στο καθένα χαράχθηκε πάνω του το όνομα σου, λαχταρούσε και διάλεξε μόνο για σένα να χτυπά.

Ένα σώμα είναι το δώρο μου. Ένα σώμα που νεκρώνει ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει αφού χωρίς εσένα δεν του έμεινε πια ψυχή.

Υ.Γ: Ακούω σήμερα πως γιορτάζει η άνοιξη και τα λουλούδια. Αλήθεια, με τι καρδιά να γιορτάσω;