ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ, ΦΤΩΧΑ KI ΟΣΑ ΓΡΑΨΩ

Στα μέρη εκείνα τα πυρόφραχτα από την καθημερινότητα… στα μέρη εκείνα που είναι συγρόνως της παιδικότητας μας , της παρατεταμένης άγριας εφηβείας μας αλλά και της ωρίμανσης μας… στα μέρη εκείνα των αρνήσεων και των επιλογών μας … στα μέρη εκείνα που ένα σκιάχτρο αρκεί για την πιο μεγάλη αγκαλιά… στα μέρη εκείνα που τα λουλούδια βγαίνουν σταχτιά… στα μέρη εκείνα που μικρές στιγμές γίνονται μύθοι για να ομορφαίνουν τον βάλτο… στα μέρη εκείνα που χάνεσαι στο όνειρο… στα μέρη εκείνα που λόγος και πράξη συμβαδίζουν… στα μέρη εκείνα που η αλεπού φυτεύει ευχές στο βάλτο… στα μέρη εκείνα της φυγή μας… στα μέρη εκείνα που τα λαβωμένα μας ξωτικά είναι ασφαλή… στα μέρη εκείνα που τα όμορφα αρκούν για το τίμημα που σέρνουν μαζί τους… στα μέρη εκείνα που νιώθεις την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και την λευτεριά… στα μέρη εκείνα μακριά από τη μπόχα των κάλπηδων…στα μέρη εκείνα που μια κοσμογωνιά είναι μεγαλύτερη από ολόκληρο τον κόσμο… στα μέρη εκείνα που για πάντα θα υπάρχει μια θέση στη σκιεράτσα για να πας… στα μέρη εκείνα της σκοτεινής πλευράς… στα μέρη εκείνα τα παράξενα και θαυμάσια… στα μέρη εκείνα τα απροσδιορίστα αν δεν βρεθείς… στα μέρη εκείνα που ένας μάγος μας δώρισε απλόχερα… Στα μέρη εκείνα της φωτιάς…
Εκεί γνώρισα κάποιους που υπερβαίνουν συνεχώς τον εαυτό τους… κάποιους που όχι απλά ονειρεύονται αλλά κυνηγούν και πραγματοποιούν τα όνειρα τους… κάποιους που έμαθαν πως ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστάσεων φέρνει τα όμορφα… κάποιους που πήραν την ουσία και συνέχισαν καλόβουλα το ταξίδι τους για αλλού… κάποιους πρώτη γραμμή σε κάθε μάχη… κάποιους που στις πορείες τραγουδούσαν το φυσάει κόντρα… κάποιους που κάποιοι θεωρούν δειλούς να γίνονται γεράκια στα ηλιόκλαδα… κάποιους από το τίποτα και με τίποτα να δημιουργούν… κάποιους πιτσιρικάδες με σοφία ηλικιωμένων… κάποιους ηλικιακά μεγάλους αλλά με αντοχές και διάθεση δεκαεξάρηδων… κάποια αγόρια να ανδρώνονται … κάποια κορίτσια να γίνονται οι πιο περήφανες γυναίκες αυτού του κόσμου… κάποιους πατέρες που στα live φέρνουν και τους γιους τους… κάποιους που δεν λογαριάζουν τα χιλιόμετρα όταν πρόκειται για συναυλία… κάποιους να κοιμούνται στο δρόμο , να περιμένουν το πρώτο πρωινό λεωφορείο ή να το κόβουν με τα πόδια μετά από μια συναυλία… κάποιους που αγοράζουν βινύλια χωρίς να έχουν πικάπ απλά για να στηρίξουν την φάση… κάποιους που για το πείσμα τους άφησαν οι δικές τους… κάποιους που μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα δεν δίστασαν να διαλέξουν αυτό που η συνείδηση τους επέβαλλε και ας ήταν η δύσκολη λύση… κάποιους που τα όχι τους έγιναν η λύτρωση τους και η σημαία τους… κάποιους που παραμένουν αλέκιαστοι… κάποιους που τα ανεμοσκορπίσματα δεν τους ταρακουνούν… κάποιους που διαλέγουν μόνοι τους το διάβα τους… κάποιους που δεν μίλαγαν και μίλησαν… την Σοφία που είναι κωφή αλλά τα τραγούδια τα ακούει… μια κοπέλα τυφλή που την κοιλάδα όμως τη βλέπει… κάποιον που εγχειρίστηκε χωρίς αναισθητικό για να ακούει το Blah Blasphemy την ώρα της επέμβασης… τον Τζου που έφυγε πρόωρα, άδικα και πριν τα καλύτερα… τον Χρηστάρα που δεν πρόλαβε το live του… τον Σωτηράκη που έγινε άντρας πια … την Μάγια , ένα πλάσμα τόσο μαγικό όσο και ο κόσμος που έφτιαξαν οι γονείς της… τον Άρχοντα, τον Γκρίζο , την Ίρμα και τη Ρούμπα… κάποιους που δεν αφήνουν τις στιγμές να πέσουν κάτω… κάποιους που πίνουν άφοβα από το ποτήρι της ζωής… κάποιους που πάνε όπου έχει φωτιά και μόνο… κάποιους που σφίγγουν την γροθιά τους εις γνώση και κόντρα των καιρών … κάποιους νυχτοβάτες και φύλακες του μυστικού οχταγώνου…
Γνώρισα και άλλους όμως που όμως δεν αξίζει να μολύνω την πένα μου , ειδικά σε ένα κείμενο που αναφέρεται σε όσους και όσες προανέφερα. Ένα από τα λίγα που με κάνει να νιώθω περήφανος είναι που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό. Οι πιο πολλοί και οι έξω από τη φάση θα πούνε πως αυτό συνέβη διότι έτυχε να ακούμε την ίδια μουσική. Ξέρουμε πως κάνουν λάθος όμως. Τα μάτια και οι ψυχές μας λένε άλλα και ας μην μπορούμε ή καλύτερα και ας μην αξίζει να τα περιγράψουμε διότι προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ λέξεις που να μπορούν να εμπεριέχουν την μαγεία όλων αυτών που περάσαμε, περνάμε και θα συνεχίσουμε να περνάμε. Είναι τιμή μου μάγκες που σας γνώρισα και ένα συγνώμη διότι αξίζει σε όλους και όλες σας μια καλύτερη περιγραφή από αυτή που έκανα εγω.

Υ.Γ1: Παρά το γεγονός ότι το low bap βρίσκεται παντού στη γραφή μου, η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρομαι σε αυτό καθεαυτό στα γραφόμενα μου. Ένα από τα λίγα όμως που μπορεί όμως να έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο low bap είναι το low bap δεν είναι οι άνθρωποι και εγώ σε αυτό το κείμενο αναφέρομαι σε ανθρώπους και όχι στο low bap.
Υ.Γ2: Αρκετές φράσεις από το κείμενο προέρχονται από τραγούδια.
Υ.Γ3: Θα τα ξαναπούμε από 09/04 μιας και ήρθε η στιγμή και για φέτος για το συνηθισμένο μου ταξίδι στην Αίγυπτο. Καλά να περάσετε όλες και όλοι σας. Salam.