Μια στιγμή που ευχαριστιέμαι και χαίρομαι αφάνταστα είναι εκείνη κατά την οποία η ανάγκη που έχουμε όλοι μας για να εκφραστούμε βρίσκει τον τρόπο και επιβάλλεται της πεζότητας με την οποία έχει μπολιαστεί η σκέψη και η ζωή μας. Κάποιες φορές μάλιστα αυτή η στιγμή έρχεται μετά από μερικά ποτά και όταν ένα τσιγάρο είναι ανίκανο να κρατήσει τα κατακόκκινα μάτια μου ξύπνια. Είναι μαγική αυτή η στιγμή γιατί είναι από τις λίγες φορές που τα όνειρα μπλέκονται με την πραγματικότητα και τότε ο δρόμος από το μυαλό στο χαρτί είναι ορθάνοιχτος. Και παρόλο που όταν ξυπνήσω το πρωί μπορεί το χαρτί να παραμένει άγραφο, εμένα θα μου φτάνει εκείνη η στιγμή γιατί έστω και για ένα δευτερόλεπτο αυτά που πραγματικά επιθυμούσα να πω , σχηματίστηκαν μέσα στο μυαλό μου.