ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΜΟΥ

Το κρύο εκεί έξω, ασορτί με αυτό της καρδιάς μου, και κάποιες πλανεύτρες θύμησες με κάνουν να παραβώ έναν από τους στόχους μου , μπορεί και αρχές μου. Θύμησες που δεν πνίγονται στο πάτο ενός ποτηριού και δεν καίγονται σε ένα τσιγάρο .Με πάνε πίσω σε χειμώνες που πέρασαν αλλά από ότι φαίνεται δεν με πέρασαν. Μετράω 26 και με τυχαία σειρά έρχονται στο νου μου. Αν ξεχωρίζω κάποιους από αυτούς είναι οι χειμώνες εκείνοι της παιδικότητας και της χαράς. Αυτούς της ανεμελιάς. Αυτόν της προδοσίας. Αυτόν της αμφισβήτησης. Αυτόν του συμβιβασμού. Αυτόν της φυγής. Αυτόν που έμαθα για τα απέθαντα. Αυτόν που χαράχθηκε πάνω μου ο δρόμος μου. Αυτόν του ονείρου. Αυτόν της θλίψης. Αυτούς της προσμονής. Τον περσινό που αυτό που πρόσμενα , μπορεί και για όλη μου τη ζωή, το έχασα πριν προλάβω να το χαρώ , παρά μόνο για λίγες στιγμές. Όσον αφορά για τον φετινό χειμώνα ας μην είναι μόνο αδιάφορος… ας είναι και βαρύς θα τον αντέξω, αδιάφορος να μην είναι.