ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τον πόνο μου δημιουργικότητα;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω την άπνοια μου ζωγραφιά;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τη θλίψη μου στίχους;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω την απογοήτευση μου μελωδία;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω το δάκρυ μου μελάνι;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τα άδεια μπουκάλια από φίλους εχθρούς;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τον χειμώνα μου άνοιξη;

Πως να βρω κουράγιο για να πάψω να είμαι μέτριος;

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙΟΥ

Κάθε μέρα στο μπαλκόνι μου γίνεται μια μεγάλη μάχη με έπαθλο ρύζι και ψωμί. Το ένα στρατόπεδο αποτελείται από τους μόνιμους κατοίκους του μπαλκονιού μου, τον Πίτση και την Πίτση. Ο Πίτσης και η Πίτση είναι ένα ζευγάρι περιστέρια . Επίσης έχουν και τρία παιδάκια, τα επονομαζόμενα πιτσάκια, τα οποία όμως δεν εμφανίζονται πάντα διότι μάλλον σαν πιο νέα όλο και κάπου θα κάνουν τις βόλτες τους στον έξω κόσμο. Το άλλο στρατόπεδο αποτελείται από έξι δεκοχτούρες, οι οποίες παρόλο που υπερτερούν αριθμητικά συνήθως αναγκάζονται σε φυγή από τα δύο περιστέρια. Βέβαια όταν είναι και οι έξι μαζί η μάχη που δίνουν με τα περιστέρια είναι πολύ ισορροπημένη με αποτέλεσμα να επωφελείται το τρίτο στρατόπεδο, τα σπουργίτια. Τα σπουργίτια καθώς τα άλλα δυο στρατόπεδα δίνουν την μάχη τους βρίσκουν την ευκαιρία και τρώνε το φαγητό. Είναι πιο μικρά και ελίσσονται εύκολα ανάμεσα στα πυρά των άλλων δύο πλευρών. Εγώ πάλι προσπαθώ να κρατώ αντικειμενική στάση ανάμεσα στα στρατόπεδα. Προσπαθώ να ταΐζω την κάθε πλευρά όταν λείπει η άλλη, βέβαια αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί ο Πίτσης και η Πίτση τις περισσότερες ώρες τις ημέρας βρίσκονται στο μπαλκόνι μου. Κάτι το οποίο με βοηθάει να μένω ουδέτερος είναι το γεγονός ότι ο Πίτσης και η Πίτση δεν τρώνε ψωμί. Έτσι τρώνε το ρύζι αυτά και οι δεκοχτούρες βολεύονται με το ψωμί. Η αλήθεια όμως είναι ότι με τη πλευρά των περιστεριών έχουμε αναπτύξει πιο στενή σχέση, π.χ ο Πίτσης τρώει από το χέρι μου και όταν ξεχνάω να τον ταΐσω εισβάλει στο δωμάτιο για να μου το θυμίσει. Θα μου πείτε τώρα τι σας τα λέω αυτά χριστουγεννιάτικα αλλά το άλλο θέμα που σκεφτόμουν για να γράψω ήταν η άνοιξη. Και η άνοιξη πονάει, ειδικά ένα λουλούδι της πονάει αφόρητα.

MERRY CRISIS AND A HAPPY NEW FEAR

Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΩΤΗ

Η σημερινή νύχτα δεν είναι της μεγάλης γιορτής...

Η σημερινή νύχτα δεν είναι κανενός μεσσία...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που κάνει πέτρα την οργή του...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που φιλοξενεί χαμένους μάγους...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που η βουβή του κραυγή ακούγεται παντού...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που αραιώνει το γκέρκι του με αλκοόλ και στέκεται για χρόνια μακριά από τη γιορτή...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που περιμένει να ξημερώσει για να έρθει η άνοιξη μια μέρα πιο κοντά παρόλο που το πιο όμορφο της λουλούδι τον έκανε χίλια κομμάτια...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που η βλασφήμια του γκρεμίζει ολόκληρους κόσμους ...

…άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν…

ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Σήμερα που ο Ομπάμα θεωρείται δημόσιος κίνδυνος νούμερο ένα....

Σήμερα που επαναστατείς υπογράφοντας διαδικτυκά....

Σήμερα που η ξεφτίλα κάνει τα κάποτε παλικάρια να περιφέρονται σαν άψυχα κουφάρια ....

Σήμερα που το παπαδαριό γίνεται συνώνυμο της ντροπής και του ξεπλύματος...

Για όλα αυτά λέω και εγώ σήμερα:

ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ Ο ΟΜΠΑΜΑ...

ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ...

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΙΣΤΕΨΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

ΠΟΣΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ΑΛΙΒΑΝΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ...

ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΌΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΜΟΥ