05/05/08

To radicalistic πάει διακοπές. Καλά να περάσετε όλοι σας, Τα ξαναλέμε ανανεωμένοι από 05/05/08.

ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Ταξίδι είναι η ζωή…Από την γέννηση μέχρι τον θάνατο. Απλά στην πορεία κάπου διαλέγεις τον τρόπο που θα ταξιδέψεις. Μπορείς να ταξιδέψεις με τον εύκολο τρόπο και να αφήσεις άλλους να χαράξουν την ρώτα και τον προορισμό σου. Σίγουρα αυτός ο τρόπος είναι και ο πιο ασφαλής απλά έτσι νομίζω πως όχι μόνο δεν απολαμβάνεις το ταξίδι αλλά και μάλλον δεν το αντιλαμβάνεσαι. Αλλά μην σε παίρνει από κάτω ώρες ώρες γίνομαι παρανοϊκός και δεν ξέρω τι λέω. Φαντάσου πως εμένα με γοητεύει ο άλλος δρόμος, ο πιο δύσκολος και εύχομαι να τον ακολουθώ. Είναι αυτός που χαράζεις μόνος σου και ξέχωρα από τα κυρίαρχα ρεύματα. Φαντάσου σαν να είσαι στο πλήρωμα ενός πειρατικού. Θα υπάρξουν πολλές φορές που θα παλέψεις με την θάλασσα και ας την αγάπησες τόσο. Δεν θα μπορείς να προσελκύσεις τα γνωστά λιμάνια. Θα πρέπει να ψάξεις πιο απόμακρα μέρη για να αποβιβαστείς. Υποθέτω όμως πως κάπου εκεί είναι που κρύβεται η μαγεία…

Και μια που λέω για ταξίδια, είπα και εγώ να κάνω ένα. Καλή αντάμωση από 05/05/08. Καλά να περάσετε και καλή επ- ανάσταση.

ΑΤΙΤΛΟ

Είναι πολλές οι φορές που οι περιστάσεις μας κάνουν να πρέπει να θεωρούμε κοντινούς μας κάποιους ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες όχι μόνο θα έπρεπε να είναι μακριά μας αλλά και να έχουμε ακόμα διαλέξει να τους αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς. Και όποιος δεν μπλέκει σε αυτό το τριπάκι θεωρείται από τους περισσότερους σκληρός (στη καλύτερη των περιπτώσεων), απόμακρος , παράξενος ίσως και μη άξιος καν οποιασδήποτε αναφοράς. Εγώ θα έλεγα απλά αληθινός.

ΦΟΥ

Υπάρχει μαγεία , που τη λένε ζωή, πίσω από το τείχος. Εκεί θα βρεις ξόρκια αξόδευτα που δεν είναι απλές στιγμές της ζωής. Αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις μην προσπαθήσεις απλά να το σκαρφαλώσεις γιατί θα τσακιστείς. Μην ψάξεις πέρασμα για να το περάσεις γιατί θα χαθείς για πάντα. Εάν κοιτάξεις καλύτερα θα δεις πως ούτε και τείχος υπάρχει απλά εμείς τους αφήσαμε να νομίζουν πως το έχτισαν. Πάρ’ το απόφαση. Φύσα το και θα γκρεμιστεί με μιας μπρος στα μάτια σου. Μετά και ας φαίνεται δύσκολος ο δρόμος είναι όλα εύκολα. Το μονοπάτι θα το βρεις χαραγμένο μπροστά σου … κι ας μην το περπάτησε κανένας μας ακόμα.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το διήγημα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές δυο πολεμιστών (όπως εγώ τις φαντάστηκα) και στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, προσπαθώντας να φέρουν πίσω στην πατρίδα τους μια καμπάνα που τους είχαν κλέψει οι εχθροί. Αξίες αληθινές που τις έβλεπαν σε μία καμπάνα όταν όλοι οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή την μόνο το υλικό απ’ το οποίο ήταν φτιαγμένη.

Από τους τριακόσιους που ξεκίνησαν, δύο μόνο είχαν απομείνει. Είχε σχεδόν χαράξει. Η στιγμή που περίμεναν έφτανε. Είχαν μείνει όλο το βράδυ άγρυπνοι και θυμόντουσαν όλα αυτά που είχαν περάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν κοιμήθηκαν στιγμή γιατί δεν ήθελαν να περάσουν έτσι τις τελευταίες τους ώρες, παρ’ όλη την κούραση που ένοιωθαν. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα μπορούσαν να ξεκουραστούν μια και καλή, για πάντα.

Γι’ αυτό προτίμησαν να κάτσουν και να αναπωλήσουν όλα όσα είχαν γίνει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τις κακουχίες που περάσανε, το ταξίδι που έκαναν για να διασχίσουν τον ωκεανό με τους λιγοστούς συντρόφους τους και να φτάσουν εκεί, προσπαθώντας πάντα να κρατήσουν το μόνο που τους είχε μείνει, την αξιοπρέπεια τους. Θυμήθηκαν όλες τις μάχες που έδωσαν και όλους τους συμπολεμιστές τους που χάθηκαν για πάντα ή καλύτερα που νόμιζαν ότι χάθηκαν για πάντα, αφού σε λίγες ώρες θα τους ξανασυναντούσαν. Θυμήθηκαν ακόμα και το μετεωρίτη που είχε πέσει κοντά στον καταυλισμό τους. Όταν έγινε αυτό, όλοι πίστεψαν ότι ήταν ένα σημάδι από τους Θεούς για να λύσουν την πολιορκία και να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους. Δεν το έκαναν όμως γιατί θα γύριζαν πίσω χωρίς τιμή. Προτίμησαν να μείνουν εκεί και να πολεμήσουν, αν και ήξεραν πλέον ότι όχι μόνο θα έχαναν τον πόλεμο αλλά θα πέθαιναν αφού και οι Θεοί διάλεξαν να είναι με τους ισχυρούς. Αυτό όμως τους πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Κατάφεραν να κατασκευάσουν σπαθιά από ένα μείγμα ατσαλιού και του πετρώματος του μετεωρίτη. Έτσι ήταν πιο ανθεκτικά από τα κανονικά σπαθιά της εποχής τους.

Ο θάνατος πλέον δεν τρόμαζε τους δυο πολεμιστές γιατί ήδη τον είχαν νικήσει. Έζησαν την ζωή τους όπως ήθελαν και ήταν οι ίδιοι και όχι ο θάνατος που θα διάλεγαν τη στιγμή και τον τρόπο που θα πέθαιναν. Το μόνο που θα τους στεναχωρούσε ήταν ότι τα σπαθιά τους θα έπεφταν στα χέρια των εχθρών. Οι πιο πολλοί από τους συμπολεμιστές τους, λίγο πριν την τελευταία ανάσα τους, προλάβαιναν και έθαβαν τα σπαθιά τους στη γη ώστε να μην γίνουν λάφυρα στα χέρια των εχθρών τους. Αλλά και πάλι τους έφτανε σαν παρηγοριά η σκέψη ότι δεν θα σκοτωνόντουσαν από τους εχθρούς και δεν έχαναν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους.

Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή της μάχης. Μάλλον καλύτερα η δική τους στιγμή. Ετοιμάστηκαν λοιπόν αν και φάνταζαν έτοιμοι από καιρό, ίσως και από τότε που ξεκίνησαν για τον πόλεμο. Παρατάχθηκαν μπροστά από το κάστρο των εχθρών. Ο ένας από τους δύο κάρφωσε το λάβαρο τους στη γη και άρχισαν να κατευθύνονται προς το κάστρο. Στην αρχή με αργό και σταθερό βηματισμό, έπειτα με πιο γρήγορο βήμα και καταλήγοντας να τρέχουν αλλά πάντα συγχρονισμένα. Όταν τους είδαν από το κάστρο δίστασαν. Οι εχθροί τους παραξενεύτηκαν που δύο άτομα έκαναν επίθεση σε ολόκληρο κάστρο. Βέβαια, δεν ήθελαν να τους αφήσουν να πλησιάσουν αρκετά στο κάστρο, για να μην έχουν και άλλες απώλειες^. τους πήρε τόσα χρόνια για να ξεμπερδέψουν με μια ομάδα τριακοσίων πολεμιστών και τώρα παρότι ήταν οι εναπομείναντες ήταν δύο, τους φοβόντουσαν ακόμα. Γι’ αυτό διέταξαν τους τοξότες τους να ρίξουν. Για κάποιο περίεργο όμως λόγο είτε τα βέλη τους δεν έβρισκαν τον στόχο είτε όσα τον έβρισκαν φαίνονταν να μην πληγώνουν τους δυο πολεμιστές. Μάλλον μερικά βέλη δεν μπορούν να σταματήσουν τον θάνατο σου όταν εσύ ήδη τον έχεις αποφασίσει. Είχαν πλησιάσει αρκετά στο κάστρο όταν κατάλαβαν πως είχε έρθει η στιγμή τους. Έβγαλαν τα σπαθιά τους και συγχρόνως αποκεφάλισε ο ένας τον άλλον. Έτσι διάλεξαν να είναι η τελευταία τους στιγμή… και ήταν ολόκληρη δική τους.

Το παρών διήγημα προέρχεται από το βιβλίο Βροχολόγιο της ομάδας ταξίδι χωρίς χάρτη. Αποτελεί την απάντηση μου στην πρόσκληση της demon για ένα blogoπαίχνιδο σχετικά με τον θάνατο. Θα ήθελα να έβρισκα το κουράγιο και την δύναμη να πεθάνω για τα πιστεύω μου αλλά και συγχρόνως ( επειδή όλα είναι ένα παιχνίδι που είτε νικάς είτε χάνεις ) να κέρδιζα και τον θάνατο αφού εγώ θα είχα διαλέξει την στιγμή που θα πέθαινα κι όχι εκείνος. Λόγω του περίεργου θέματος του συγκεκριμένου παιχνιδιού παραδίδω την σκυτάλη στον Βαγγέλη, διότι σε περίπτωση που παρεξηγηθεί με το θέμα θα μπορέσω να του δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις.

ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΑ

Κάποτε με είχαν ρωτήσει εάν θα πέθαινα για αυτά που πιστεύω. Δεν είχα απαντήσει. Έπειτα με ρώτησαν εάν θα μπορούσα να σκότωνα για αυτά που πιστεύω. Είχα απαντήσει αρνητικά. Είναι κάποιες στιγμές όμως που θα απαντούσα θετικά. Το χρωστάω στον αδελφό μου. Αν και γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ τις πιο δρόμικες και αλήτικες λύσεις, όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά και εδώ.

ΠΕΡΙ ΝΤΟΠΙΝΓΚ – ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Χ

Την ώρα που γράφεται το παρών κείμενο η Ελλάδα υποτίθεται πως συγκλονίζεται από το σκάνδαλο του ντόπινγκ της εθνικής ομάδας της άρσης βαρών. Σε κάτι παρεμφερές θα αναφερθώ και εγώ. Θα μπορούσα να γράψω για την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, τις παροχές που δίνει το κράτος στους πρωταθλητές και στο κλίμα ανταγωνισμού που προκύπτει από όλα αυτά κάτι που έχει σαν συνέπεια την χρήση αναβολικών ουσιών. Όμως θα αναφερθώ στην ιστορία του Χ, ή μάλλον καλύτερα σε μια από τις ιστορίες του Χ, που διάλεξε να την μοιραστεί μαζί μας για πρώτη (κυριολεκτικά) φορά.

Του άρεσε ο αθλητισμός. Ασχολιόταν κατά καιρούς με διάφορα αθλήματα. Ποτέ όμως δεν είχε για σκοπό του τον πρωταθλητισμό παρόλο που δεν του άρεσε να χάνει, ακόμα και στα επιτραπέζια παιχνίδια ήθελε να νικάει πάντα όμως με τους επιτρεπόμενους όρους. Ο Χ όπως αποδείχτηκε είχε κλίση σε ένα περίεργο άθλημα για τα δεδομένα της Ελλάδος. Χόκεϊ επί χόρτου θαρρώ πως το λέγανε. Αγωνίστηκε για αρκετά χρόνια. Στην αρχή το επίπεδο των ομάδων ήταν αρκετά χαμηλό, κάτι που φαντάζει λογικό μιας και το άθλημα ήταν πρωτοεμφανιζόμενο στη χώρα. Η ομάδα του Χ λοιπόν, που πιο πολύ σαν παρέα έμοιαζε παρά σε ομάδα, κατέκτησε κάποια πρωταθλήματα στην ηλικιακή κατηγορία της. Τα πιο πολλά μέλη της αποτελούσαν και μέλη της τότε εθνικής ελπίδων. Με ένα περίεργο τέχνασμα η ομοσπονδία μετά από κάποιο διάστημα κατάργησε την κατηγορία της. Αυτό οφειλόταν στις κακές σχέσεις των παραγόντων της μιας και της άλλης πλευράς. Έτσι βρέθηκε η ομάδα του Χ να παίζει στην αντρική κατηγορία. Παιδιά από 15 ως 18 χρονών έπαιζαν εναντίον εικοσιπεντάρηδων και τραντάρηδων. Για αυτό ίσως οι αντίπαλοι τους να τους υποτίμησαν και τα παιδάκια αυτά πήραν το πρωτάθλημα. Αυτό είχε σαν συνέπεια κάποια από τα μέλη της ομάδας να κληθούν στην αντρική εθνική ομάδα και ο Χ ήταν ένα από αυτά. Τα κίνητρα ήταν πολλά για να παραμείνουν σε αυτή, αφού οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας πλησίαζαν και ως τότε υπήρχε ένας νόμος όπου πρόβλεπε για το συγκεκριμένο και μόνο άθλημα η εθνική ομάδα της διοργανώτριας χώρας να μετέχει χωρίς προκριματικούς. Τον Χ δεν τον πολυένοιαζαν αυτά αφού ποτέ του δεν είχε σε εκτίμηση τους ολυμπιακούς αγώνες και δεν τον άγγιξε ποτέ του το εθνικό φρόνημα ( πάλι καλά). Πέρα αυτών ο Χ δεν είχε και ελληνική υπηκοότητα και δεν ήθελε να την αλλάξει για ευνόητους λόγους… υποχρεωτική στρατιωτική θητεία θαρρώ πως το λένε. Απλά του Χ του άρεσε να παίζει χόκεϊ. Μπορούσε και έπαιζε στην εθνική διότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν επίσημες διοργανώσεις και στα φιλικά οι κανόνες είναι πάντα πιο ελαστικοί και μέσω των αγώνων της εθνικής έπαιζε σε πιο ψηλό επίπεδο.

Ξαφνικά όμως ο νόμος για την συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες για το συγκεκριμένο άθλημα άλλαξε. Ο νέος νόμος πρόβλεπε ότι θα πρέπει και η διοργανώτρια χώρα να μετάσχει στα προκριματικά κάτι που μείωνε δραματικά της ελπίδες της Ελλάδος να συμμετάσχει, αφού το επίπεδο σε σύγκριση με άλλες χώρες παρέμενε χαμηλό. Η τότε ομοσπονδία άρχισε τις κινήσεις πανικού αφού εάν δεν συμμετείχε η εθνική στους ολυμπιακούς θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος των επιχορηγήσεων της. Μη γελιόμαστε τα ποσά που έπαιρναν μόνο στους αθλητές και στα σωματεία δεν κατέληγαν. Τότε λοιπόν άρχισαν πιο εντατικές προπονήσεις και πιο στενή παρακολούθηση των αθλητών. Άρχισαν ακόμα και να χορηγούν διάφορες βιταμίνες στους αθλητές. Ο Χ δεν τις πήρε ποτέ του για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσε να καταπιεί χάπια. Κάθε φορά που έβαζε χάπια στο στόμα του του ερχόταν τάση προ εμετό. Σε αυτό το σημείο ο Χ άρχισε να παρατηρεί την άνοδο της φυσικής κατάστασης των συναθλητών του σε περίεργο βαθμό. Σκέφτηκε πως προφανώς η κακή ζωή που έκανε τότε ο ίδιος δεν θα τον άφηνε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο φυσικής κατάστασης. Βλέπετε είχε ήδη αρχίσει το κάπνισμα, ξενυχτούσε πολύ και όσον αφορά τα για τα ξίδια που έπινε τότε καλύτερα να μην αναφερθώ. Ο Χ όμως συνέχιζε να βρίσκεται σε αρκετά καλό αγωνιστικό επίπεδο ώστε να παραμένει στην εθνική. Κάπου εκεί άρχισαν και οι πιέσεις από την ομοσπονδία να αλλάξει την υπηκοότητα του για να μετάσχει στους προκριματικούς αγώνες. Δεν το έκανε διότι όπως προανέφερα κάτι πάθαινε όταν σκεφτόταν την στρατιωτική θητεία.

Λίγο καιρό μετά ο Χ σταμάτησε το χόκεϊ κυρίως γιατί δεν διασκέδαζε πια με αυτό. Είχε μάθει να χάνει και ας μην του άρεσε.

ΚΑΨΕ

Κάψε αδερφέ μου, κάψε και ας σου φαίνεται τρελό.

Κάψε το κελί και τις αλυσίδες σου και θα δεις θα είσαι ελεύθερος

Κάψε τα όνειρα σου και τράβα να τα ανταμώσεις στην πραγματική ζωή.

Κάψε το φόβο σου και χάραξε τον δρόμο σου.

Κάψε τη μιζέρια και αντάμωσε τα αστέρια.

Κάψε σου λέω, η φωτιά μέσα σου είναι πιο δυνατή από όλους τους μαζί.

Κάψε το ψέμα τους με την αλήθεια σου.

Ρε κάψε σου λέω, μήπως κάψω και εγώ … κι ας καώ.