ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

Όσοι με ξέρουν θα ξέρουν πως δεν μου πολυαρέσει να κατεβαίνω στο κέντρο. Η αλήθεια είναι πως με χαλάει κιόλας. Σήμερα όμως έπρεπε να κατέβω και η αλήθεια είναι πως δεν χαλάστηκα καθόλου. Αντιθέτως μάλιστα θα μπορούσα να πω πως και χάρηκα. Πέρασα από ένα αρκετά κεντρικό σημείο που στο παρελθόν σήμαινε πολλά για μένα . Κάπου εκεί είπα λοιπόν να ξαποστάσω κάνοντας ένα τσιγάρο, πίνοντας λίγο καφέ. Εκεί λοιπόν ήταν που αφέθηκα. Παρατήρησα τις λεπτομέρειες γύρω μου όπως συνηθίζω να κάνω . Επικεντρώθηκα στους ανθρώπους και κυρίως σε κάποιους που ίσως και να μην ήταν εκεί τη στιγμή εκείνη. Αυτό το γκρι γύρω μου ήταν, για ένα περίεργο λόγο που δεν κατανοώ, το πιο ταιριαστό φόντο για αυτά που παρατήρησα. Είδα ένα παιδί σε σώμα ενήλικα που στο μυαλό του όλα φάνταζαν ή μάλλον καλύτερα ήταν ακόμα παιχνίδι. Είδα και έναν άλλο τύπο ερωτευμένο να περιμένει την αγάπη του, την ζωή και ας νομίζει στιγμές πως δεν θα έρθει ποτέ. Είδα και έναν άλλο μονόχνοτο για κάποιους, μακριά από το πλήθος να στέκεται παραμερισμένος αλλά ευτυχισμένος. Είδα και έναν άλλο που δεν φαινόταν στα καλά του. Εκεί που οι άλλοι γέλαγαν αυτός έκλαιγε και εκεί που οι άλλοι έκλαιγαν αυτός γέλαγε. Είδα και έναν άλλον που κάποια στιγμή πίστεψε πως μπορεί να ονειρευτεί και το έκανε. Ονειρεύτηκε. Έπειτα αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο του. Αυτός κι αν ήταν ευτυχισμένος γιατί υπήρχαν λίγες στιγμές που κατάφερνε να το ζήσει αλλά και όταν δεν τα κατάφερνε του έφτανε πως το κυνηγούσε. Κάπου στο βάθος μπορώ να πω πως διέκρινα και έναν άλλο τύπο. Λίγο πιο βλάσφημο μα τσαμπουκαλεμένος με την ζωή όπως κανένας από τους υπόλοιπους που προανέφερα και ας είχε την περισσότερη άγνοια από εκείνους. Βέβαια αυτόν δεν τον διέκρινα καλά. Είναι πολλές φορές που μου λείπει ο συγκεκριμένος τύπος και αυτό με λυπεί. Αλλά που ξέρεις; Μπορεί κάπου στο μέλλον να τον ξανασυναντήσω.

Έκανα το τσιγάρο μου , ήπια και τον καφέ μου. Είχε έρθει η ώρα να συνεχίσω την βόλτα μου στο κέντρο…

Ναι, τελικά χάρηκα σήμερα. Το ότι διακρίνω ακόμα αυτούς τύπους σημαίνει πως κάπου μέσα μου υπάρχουν ακόμα. Λίγο ή πολύ δεν με ενδιαφέρει , μου φτάνει ότι υπάρχουν. Μπορεί να άλλαξα όλα αυτά τα χρόνια αλλά όλο και κάπου κάπου με συναντώ…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

… Την είχα κλειδώσει για τα καλά. Είχα σιγουρευτεί κιόλας, αφού κατέστρεψα και το κλειδί. Πράγμα περίεργο για μένα αφού τα κλειδιά γενικότερα όχι μόνο συνήθιζα να μην τα χάνω, αλλά τα μάζευα κιόλας. Αλλά τι στο γράφω, εσύ το ξέρεις ήδη. Μάλλον καλύτερα και από μένα με ξέρεις. Όμως είναι πολλές φορές που εύχομαι να μην το είχα καταστρέψει και απλά να το έχασα ή ακόμα καλύτερα να το άφησα κάπου για το βρεις… αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και αυτό είναι κάτι το οποίο το ξέρω καλύτερα από όλους. Απλά πολλές φορές αυτή η ψευδαίσθηση είναι που μου δίνει κουράγιο…

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΔΕΡΦΟ

Για έναν αδερφό που έφτασε στο τέρμα και ξαναγύρισε…

Για έναν αδερφό που δεν πρόλαβε να γεράσει…

Για έναν αδερφό που ταλαιπωρήθηκε αρκετά…

Για έναν αδερφό που μου άλλαξε την ζωή…

Για έναν αδερφό που ήταν πάντα δίπλα μου…

Για ένα αδερφό που δεν δείλιασε ποτέ του…

Για έναν αδερφό που θα με τρώει για πάντα μια γαμημένη αμφιβολία…

Για έναν αδερφό που τα χιλιόμετρα μηδένιζε…

Για έναν αδερφό που την κούραση εξαφάνιζε…

Θα κρατώ για πάντα μια θέση στην καρδιά μου , ίσως και στο πετσί μου εάν νοιώσω πως τον ξεχνώ.

ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΕΡΝΑΝΕ

Τα εγκαταλειμμένα κτίρια συνήθως μου φέρνουν μελαγχολία. Ίσως γιατί ξέρω πως μετά από λίγο καιρό δίνουν τη θέση τους σε κάποια απρόσωπη πολυκατοικία. Από τότε που με θυμάμαι υπάρχει ένα ερειπωμένο διώροφο κτίριο, κάνα δυο στενά από το σπίτι μου. Κάθε μέρα που περνάει συνεχίζει και δίνει την άνιση μάχη του με το χρόνο και παρόλο που φαίνεται πως την χάνει για μένα στέκεται εκεί περήφανο. Λόγω ενός νομικού κενού δεν μπορεί να κατεδαφιστεί και να πάρει τη θέση του κάποια θεόρατη πολυκατοικία. Η αλήθεια είναι όμως πως η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Κάποια χρόνια πριν, γνωστή κατάληψη των Αθηνών και αφού εκδιώχθηκε από την αρχική της στέγη, σκεφτόταν τη μεταφορά της σε αυτό το κτίριο. Τελικώς όμως αποφασίστηκε η μεταφορά της σε άλλο πιο κεντρικό και πιο λειτουργικό κτίριο, όπως απόδειξε η συνεχιζόμενη της ως και σήμερα παρουσία. Εάν είχε παρθεί διαφορετική απόφαση η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα ήταν διαφορετική και σίγουρα πιο ζωντανή. Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει το κτίριο να συνεχίζει να δίνει την μάχη του με τον χρόνο την οποία χάνει βέβαια. Το σημαντικότερο είναι πως κερδίζει μια άλλη μάχη, αυτή με την μετάλλαξη. Κι ας γερνάει μέρα με τη μέρα, εμένα μου φτάνει πως στέκεται εκεί όρθιο και περήφανο

01/10/04- 13/03/08

Σου υπόσχομαι πως δεν θα ξεχάσω τίποτα μα και πως θα μπορούσα άραγε; Να ‘ξερες πόσο σε ευχαριστώ για εκείνο το βλέμμα.

Καλή αντάμωση αδερφέ μου.

ΣΕΛΙΔΑ 123

Δέχτηκα από την Φωτεινή την πρόσκληση έτσι ώστε να συμμετάσχω στο γνωστό πλέον παιχνίδι με την σελίδα 123. Οι κανόνες απλοί . Πρέπει να ανεβάσεις την σελίδα 123 από το πρώτο βιβλίο που πιάνεις . Αν και έχω την εντύπωση πως το συγκεκριμένο παιχνίδι ξεκίνησε κάπως αλλιώς και στην πορεία κάπου αλλάχθηκαν οι κανόνες του η ουσία του δεν αλλάζει. Το βιβλίο που ήταν πιο εύκαιρο κοντά μου είναι το ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ – ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Πολιτικά κείμενα, του Μιχάλη Ράπτη ( Πάμπλο). Ελπίζω να φαίνεται κάτι από την φωτογραφία γιατί είναι κρίμα για την ιστορία του Πάμπλο, να μην συμβαίνει αυτό. Βέβαια ίσως είναι και κρίμα που τα γραπτά του συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι. Κλείνοντας θα προσκαλέσω και εγώ με την σειρά μου τον Χάρη από την Πικραλίδα, τη Vassia και την Karpouzi.

BLASPHEMY

Έβαλα στο πικάπ ένα αγαπημένο δίσκο, το Passin’ Me By των The Pharcyde. Ωραίο τραγούδι, πολύ καλή παρουσίαση , προσεγμένοι στίχοι και πολύ καλή παραγωγή κάτι που φαντάζει λογικό αφού το sample έχει παρθεί από Quincy Jones.

Με θυμάμαι ακόμα πιτσιρικά όταν το άκουσα πρώτη φορά στα κρυφά στο ραδιόφωνο. Ο λόγος μια εκπομπή το ονειρολόγιο. Αρχικά ήταν κάθε Τρίτη μετά τα μεσάνυχτα ως και τις πρώτες πρωινές ώρες. Πήγαινα ακόμα σχολείο και δεν με άφηναν οι δικοί μου να ξενυχτάω μεσοβδόμαδα. Για αυτό είχα βρει διάφορες πατέντες ώστε να μην χάνω την αγαπημένη μου εκπομπή. Άλλες φορές την έγραφα και την άκουγα την επόμενη μέρα. Με θυμάμαι να πηγαίνω ανά μισάωρο να αλλάζω την πλευρά από την κασέτα. Υποθέτω να θυμάστε ακόμα τις κασέτες. Άλλες φορές (τις περισσότερες δηλαδή ) έπαιρνα τα walkman μαζί μου στο κρεβάτι και άκουγα έτσι την εκπομπή μέχρι να παραδοθώ στα δικά μου όνειρα και εφιάλτες. Με τον καιρό η εκπομπή αυτή είχε μπει για τα καλά μέσα στο πρόγραμμα μου. Ό,τι και να γινόταν κάθε Τρίτη εγώ θα την άκουγα. Μέχρι και το βράδυ του σεισμού εγώ άκουγα ονειρολόγιο. Φανταστείτε ότι υπήρχαν φορές που η εκπομπή δεν μεταδιδόταν κι όμως εγώ συνέχιζα να την ακούω. Έβαζα και άκουγα κάποια εκπομπή από αυτές που είχα γράψει. Ωραίες εποχές ήταν, ωραία περάσαμε και ακόμα πιο ωραία είναι αυτά που έρχονται. Κλείνει όμως εδώ η παρένθεση. Μπορεί το ονειρολόγιο να μην εκπέμπει πια αλλά υπάρχουν τώρα άλλες που εκπέμπουν πιο αυτόνομα από ποτέ. Να είστε καλά εκεί στο blasphemy και ευχαριστώ για την συντροφιά … Εδώ θα είμαστε για όνειρα και για εφιάλτες…

Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα καλό φίλο από την Dryland.

PORTISHEAD ONLY YOU

Μου ζητήθηκε από την aggelika να πω το σ’ αγαπώ μέσα από ένα τραγούδι. Έπειτα από αρκετό προβληματισμό και σκέψη κατέληξα σε αυτό. Vassia εσύ με ποιο θα το έλεγες;

"Only You"

We suffer everyday, what is it for
These crimes of illusion, are fooling us all
And now I am weary and I feel like I do

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

The size of our fight, it's just a dream
We've crushed everything I can see, in this morning selfishly
How we've failed and I feel like I do

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

Now that we've chosen to take all we can
This shade of autumn, a stale bitter end
Years of frustration lay down side by side

And it's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Μ

Τον Μ τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν. Στην αρχή λέγαμε ένα γεια. Με τον καιρό δεθήκαμε ή καλύτερα μας έδεσε ο καιρός. Μου μίλησε για τα όνειρα του, τις αγωνίες του, τους προβληματισμούς , τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και το πόσο του έλειπε η οικογένεια που άφησε πίσω στη χώρα του. Βλέπετε ο Μ είναι μετανάστης. Έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις εδώ στην Ελλάδα. Θυμάμαι μια συζήτηση μας πριν καιρό που μου έλεγε πως αυτό που τον είχε πειράξει περισσότερο από όλα δεν ήταν ούτε η ανασφάλιστη εργασία , δεν ήταν τα χαμηλά μεροκάματα, δεν ήταν η γραφειοκρατία που αντιμετώπιζε για την έκδοση των χαρτιών του, δεν ήταν ο τραμπουκισμός κάποιων τρωκτικών αλλά ήταν το βλέμμα που του έριχνε ο απλός κόσμος. Ένα βλέμμα τόσο υποτιμητικό που λες και έκρυβε μέσα του όλο το μίσος που μπορεί να ένοιωθε κάποιος. Αυτό είναι που τον πείραξε περισσότερο από όλα.