Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ


Είναι κάποιες στιγμές που σε οδηγεί το μολύβι. Δεν σκέφτεσαι απλά αφήνεσαι και το ακολουθείς… όπως κάποτε, όπως και τώρα μακάρι και όπως στο μέλλον. Σου έρχονται θύμησες από το παρελθόν. Ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο. Ζεις γεγονότα από το παρελθόν ξανά από την αρχή και καμιά φορά με διαφορετικό τέλος. Άλλες φορές οι στιγμές αυτές σε πάνε στο μέλλον. Το ζεις, το ονειρεύεσαι, το φαντάζεσαι για να το προδώσεις αργότερα όταν υποτίθεται πως θα είσαι νηφάλιος από την ζωή και την παράνοια. Άλλες φορές είναι που κάνεις το πιο μεγάλο ταξίδι μέσα στο μυαλό σου. Εκεί είναι που γνωρίζεις τον εαυτό σου. Σου συστήνεται ξανά και ξανά για να τον ξεχάσεις αργότερα… Γεια χαρά είμαι ένα μικρό παιδί . Έχω ένα όνειρο, δεν σου λέω ποιο. Το ίδιο όνειρο είχες και εσύ αλλά διάλεξες να το ξεχάσεις. Ή μπορεί να σου πει: Γεια χαρά είμαι ένα μικρό παιδί. Είχα ένα όνειρο, το σκότωσες. Τώρα πια δεν έχω τίποτα. Ξέρεις τι δυστυχία είναι να κοιμάμαι χωρίς να μπορώ να ονειρεύομαι; Ναι ξέρεις και εσύ το ίδιο κάνεις. Είναι και άλλες φορές που θα κάτσει να σου πιάσει την κουβέντα. Θα σου μιλήσει με λόγια αληθινά. Άκουσε τον δεν έχεις να χάσεις τίποτα παρά μόνο να κερδίσεις. Είναι όμως και κάποιες άλλες φορές, οι πιο ωραίες μάλλον, που δεν θα σου πει τίποτα. Θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε αφήσει να συνεχίσεις το ταξίδι. Μη το εκλάβεις σαν αδιαφορία. Θα το κάνει αυτό γιατί θα σε βλέπει και θα σε νοιώθει κάθε μέρα χωρίς να του έχεις λείψει ποτέ.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια! Είμαι ένα παιδί κι απλώς ελπίζω να μην ξεχάσω να φέρω κάτι στη δική μου τη ζωή...
demon από www.blogosfaira.com

aggelika είπε...

ωραίο post!
Ότι και να λέει το παιδάκι πάντως πρέπει να το ακούμε! Κάτι παραπάνω θα ξέρει..

Βάσσια είπε...

..Σου συστήνεται ξανά και ξανά για να τον ξεχάσεις αργότερα…

Είναι επίπονο και ανατρεπτικό, κάθε φορά να συστήνεσαι και κάθε φορά να επαναπροσδιορίζεσαι.
Τελικά όμως το παιδάκι μεγαλώνει... και κατασταλάζει.
:-) Καλησπέρα

raslowbap είπε...

demon: σου εύχομαι να το καταφέρεις.
aggelika: Ευχαριστώ, και εγώ το πιστεύω πως πρέπει να το ακούμε, εδώ ταιριάζει το από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια έτσι για να το ευθυμήσουμε και λίγο.
vassia: δεν είμαι σίγουρος εάν κατασταλάζει. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις διαλέγουμε, είτε συνειδητά είτε όχι, να ξεχάσουμε το μικρό αυτό το παιδί κάτι που δεν μας φέρνει και τα καλύτερα αποτελέσματα.

Βάσσια είπε...

raslow, άποψή μου, ακόμα κι όταν έχουμε "μεγαλώσει", το παιδάκι μέσα μας, μας χρειάζεται.
Διατηρεί τον ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό και την αθωότητα που χάνουμε.
:-)

raslowbap είπε...

Το ίδιο λέμε μου φαίνεται. Εννοείται πως το "παιδάκι" είναι πολύ σημαντικό. Το ιδανικό θα ήταν να το κουβαλάμε πάντα μαζί μας ή και έστω κάποιες στιγμές να μπορούμε να το ξαναγνωρίζουμε.

Karpouzenia είπε...

Αχ αυτό το παιδί...
Και όταν σου κλείνει το μάτι και σου κάνει νεύμα με το χέρι να το ακολουθήσεις, μην δηλώσεις κουρασμένος.
Και όταν βάζει το δάχτυλο στο στόμα και σου κάνει "σσσσ" σταμάτα να παραπονιέσαι.
Κι όταν βάζει την παλάμη μπροστά στα χείλη και γελά γαργαριστά, σταμάτα να επιχειρηματολογείς.
Αχ αυτό το παιδί πόσες φορές το έχω συναντήσει...

raslowbap είπε...

Είναι απερίγραπτα τα συναισθήματα που σε διακατέχουν σε κάτι τέτοιες στιγμές. Κάθε φορά που συναντάω αυτό το παιδί ομολογώ πως νοιώθω αρκετά όμορφα. Σου εύχομαι να συνεχίσεις και εσύ να το συναντάς όλο και πιο συχνά.

Seagull είπε...

Διάβασα (παραδόξως;!) αρκετά posts περί ονείρων, τελευταία. Το δικό σου (και 2-3 ακόμα, κάποιων άλλων) κάτι ιδιαίτερο είχε να μου πει...

raslowbap είπε...

Χάρηκα ιδιαιτέρως. Βέβαια παρόλο που δεν αναφέρομαι στα όνειρα στο συγκεκριμένο ποστ, αυτές τις στιγμές πράγματι θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ονειρικές.