ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ;

Γίνεται να χάθηκε ή να το διώξαμε έτσι απλά από την ζωή μας; Γίνεται να συνεχίζουμε να διαλέγουμε την αδιαφορία σαν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων μας; Γίνεται να έχουμε ξεχάσει τα βασικά και αυτονόητα; Καμιά φορά αρκεί κάτι το απλό. Ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα νεύμα κατανόησης, μια μάτια που σου λέει περισσότερα από πολλές αράδες ξύλινου λόγου, που μας έχει γίνει συνήθεια. Για αυτό και εγώ εάν υπάρχει κάπου ο μάγος του συναισθήματος (όπως τον είχα βαφτίσει παλαιότερα) οφείλω να τον βρω και να του ζητήσω όχι μια αλλά πολλές συγνώμες. Συγνώμη για όλες τις φορές που εμείς οι άνθρωποι τον αγνοήσαμε και τον χλευάσαμε. Συγνώμη για όλες τις φορές που χτύπαγε την πόρτα μας και εμείς κάναμε πως δεν τον ακούγαμε. . Συγνώμη για το φταίξιμο που ρίξαμε σε αυτόν ενώ οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εμάς. Συγνώμη για όλα αυτά που κάναμε στο παρελθόν, για αυτά που συνεχίζουμε να κάνουμε στο παρόν και για αυτά που διαλέξαμε να στερήσουμε από το μέλλον μας. Το περίεργο να ξέρετε είναι ότι θα μας συγχωρέσει παρόλο που δεν μας αξίζει.