Γίνεται να με φοβίζει ένα λευκό χαρτί; Ναι γίνεται όχι μόνο να με φοβίζει αλλά υπάρχουν στιγμές που με κάνει να δειλιάζω κιόλας. Γιατί άλλο είναι ο φόβος και άλλο η δειλία. Τον φόβο μπορώ να τον χειριστώ και να τον χρησιμοποιήσω. Μπορεί να με προτρέψει να κάνω πράγματα. Η δειλία όμως μόνο να αποτρέψει μπορεί. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ φόβου και δειλίας.
Ο λόγος που μπορεί να με φοβίζει ένα λευκό χαρτί, μια άγραφη σελίδα, βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στο μυαλό μου. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μπει μέσα στο κεφάλι μου για να δει αυτά που σκέφτομαι και νοιώθω που δεν μπορώ να τα αποτυπώσω σε ένα χαρτί. Όχι γιατί είναι περίπλοκα. Αντιθέτως είναι απλά και αυτονόητα. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν λέξεις για να τα περιγράψουν.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα λόγια. Επειδή πάλι δεν υπάρχουν οι λέξεις προτιμώ την σιωπή, κι ας με κόβει στα δύο πολλές φορές , όπως και τώρα. Όσα δεν περιγράφονται με λόγια κάποιοι πιστεύουν πως τα λένε τα μάτια μας. Αυτό πιστεύω και εγώ. Δεν χρειάζεται κάτι το ιδιαίτερο για να καταλάβεις τι έχουν να σου πουν τα μάτια κάποιου. Απλά πρέπει να κάνεις λίγο ησυχία και να τα ακούσεις.
7 σχόλια:
Όσα κι αν λένε τα μάτια γιατί εγώ υποφέρω πάντα από αυτό το λευκό χαρτί; Γιατί δεν μου φτάνουν όσα λένε τα μάτια; Όπως ακριβώς είπες. Η σιωπή πολλές φορές σε κόβει στα δύο. Και πάλι όμως προτιμώ τη σιωπή. Τουλάχιστον αυτή δεν σε προδίδει. Ενώ τα λόγια...
Απλά η σιωπή σε κάνει να νοιώθεις κάπως... μια μόνιμη θλίψη που την κουβαλάς πάντα μαζί ή κάπως έτσι.Πάλι δεν μπορώ να το περιγράψω.
τα μάτια λένε τρομερές αλήθειες αρκεί να ξέρεις να τα διαβάζεις.. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν πια στα μάτια όμως.
Μα τελικά, όλοι μας δεν είμαστε που τρέμουμε μπροστά στ' ανείπωτα τα λόγια; Σ' όλους μας δε φαντάζει πελώριο το λευκό ενός άγραφου χαρτιού;
Η σιωπή συχνά μας φωνάζει τις πιο μεγάλες αλήθειες. Μα ίσως πέσεις μέσα στο κενό της. Πρέπει μάλλον να μάθουμε να διαβάζουμε τα μάτια των ανθρώπων. Τα μεγαλύτερα μυστήρια βρίσκονται εκεί μέσα και το μόνο που χρειάζεται για να τα ανακαλύψεις είναι λίγες σταγόνες αγάπης.
@aggelika: ίσως να είναι τόσο μεγάλος ο βαθμός της αποξένωσης που δεν μας επιτρέπει πια να κοιτάμε στα μάτια του άλλου. Καμια φορά ίσως να μην μας επιτρέπει ούτε τα δικά μας να βλέπουμε.
@baby lemonade:Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που γράφεις κάτι φαίνεται και από τα blogs άλλωστε. Καμιά φορά όμως προτιμώ να χάνομαι στο κενό της σιωπής παρά στο κενό λόγιων χωρις καμία σημασία.
Αν κάτι δεν ειπωθεί, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να πληγώσει. Και τα μάτια μπορούν να σου υποσχεθούν πολλά. Φτάνει να διαβάζεις τα μάτια μέσα από τα μάτια του άλλου και όχι τα δικά σου. Όπως συμβαίνει και με τις λέξεις, το άγγιγμα, η σιωπή. Η αποξένωση βρίσκεται μέσα σε όλα όσα μας περιβάλλουν. Αυτό λέγεται καθημερινότητα της πραγματικότητας. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε πολλές γλώσσες και να ξέρουμε όλες τις ενδεχόμενες παραλλαγές και διαλέκτους που τις διέπουν. Μονό έτσι θα μπορέσουμε να διαβάσουμε σωστά…. τα κρυμμένα μηνύματα πίσω από τις κάθε εκφάνσεις που η ζωή έχει να προσφέρει.
Όλα είναι απλά εμείς τα περιπλέκουμε..
Δημοσίευση σχολίου