Είναι ο αγέρας
αλλιώτικος και τα πουλιά φεύγουν τρομαγμένα.
Μάλλον έφτασε πάλι η μέρα της μεγάλης τους γιορτής.
Εφτασε η μέρα που στολίζουν τη μιζέρια της πόλης
με χιλιάδες λαμπιόνια που δίνουν στιγμιαία χρώμα
στο φόντο που
στήθηκε περίτεχνα απ’ τις μαύρες αφηγήσεις τους καιρού.
Κι εγώ στα απόμερά τους, ένας παρείσακτος
που δεν ταιριάζει στα βρώμικα χνώτα τους,
φτιάχνω το γκέρκι
μου κι αναμένω το ξημέρωμα…
Τα ενδιάμεσα γνωστά και ψυχοριζωμένα…
Οι χαμένοι… μάγοι της ντροπής ακέραστοι θα μείνουν,
όπως και καναδυό διαβάτες των περασμένων
που σιγά, όμως, μην τολμήσουν να ξεμυτίσουν.
Υπακούν κι αυτοί στις καμπάνες που καλούν τη μάζα
να γιορτάσει, να ξεχάσει και να λυτρωθεί…
Κι έχουν τον θράσος να τάζουν ζωή…
Γι’ αυτό σου λέω ακέραστοι και ασυγχώρητοι.
