Αναπολώντας το… τώρα

Περπάτησα σε μέρη πρωτοδιάβατα και μαγικά.

Λίγο απ’ το άρωμα ενός της Ανοιξης λουλουδιού,

ένα τραγούδι αλέκιαστο απ’ την εποχή

και κάνα δυο θύμησες ανάκατες με ένα σαραντάρι

αρκούσαν να με ταξιδέψουν για εκεί.

Μάλλον για αυτό σε ερωτεύτηκα.

Μεθούσα σαν κοίταζα τα μάτια σου,

ταξίδευα σε κόσμους άγνωστους σαν σ’ άγγιζα

και γαλήνευαν τα μαύρα μου σαν μου μιλούσες. 

Μάλλον και για αυτό τώρα όσο κι αν πιω,

αμέθυστα μένουν τα γύρω μου κι εγώ

φυλακισμένος στον κόσμο αυτόν παραμένω

και αναπολώ τα ταξίδια που έκανα κοιτάζοντας εσένα.

Τα ταξίδια μου, τα ταξίδια σου, τα ταξίδια μας... περάσανε.