Πρόλογος ή αλλιώς…

Η απραξία της γραφής και της σκέψης μου

έχει αρχίσει  να με πείθει πως υπάρχει αυτό,

που σε μια από  τις πολλές στιγμές αδυναμίας,

έμπνευση βαφτίσανε  οι κοινοί.

Κι αν υπάρχει , θα  είναι  γυναίκα μοιραία

πλανεύτρα σαν της νύχτας το  χάδι και της σελήνης το σάλεμα.

Για αυτό  είμαι σίγουρος…

κι ας μην την αντάμωσα πότε μου ως τώρα

κι ας όταν είδα μια μορφή που της έφερνε στην φτιάξη,

εγώ κοίταξα αλλού – στον προορισμό μου στη γη.

Μου ήταν βλέπεις αρκετά ένα μπουκάλι που άδειαζε,

ένα τασάκι  που γέμιζε και  κάνα-δυο  θύμησες

που περιέπαιζαν το  μυαλό μου.

Για αυτό  δεν πίστεψα ποτέ στην έμπνευση,

κι ας είχα πλάσει στο νου μου της εικόνας της. 

Τώρα όμως είναι  αλλιώς.

Είτε αδειάζει είτε όχι το  μπουκάλι είναι το ίδιο.

Συνήθισαν χρόνια βλέπεις τα μέσα μου με αυτό.

Τόσο πολύ που αλκοόλ  κι εγώ δεν είμαστε πράγματα χώρια.

Είμαστε ένα πια και  για αυτό  το χέρι μου δεν λευτερώνεται

όταν το αλκοόλ του κάνει πάσα την πένα.

Είναι και ο καπνός του τσιγάρου αλλιώτικος. 

Σαν να μην βγαίνει καν από μέσα μου.

Ίσως γιατί  το οξυγόνο είναι  ζωή. 

Θέλει οξυγόνο η φωτιά και απ’ ό,τι φαίνεται,

αυτό λείπει από τα μέσα μου,

οπότε όταν φυσάω τον καπνό στα ξένα μου,

είναι λογικό να μην  βλέπω πια μορφές σε αυτόν.

Φτηνές δικαιολογίες…