Αλήθεια σου λέω, να με πιστέψεις. Έψαξα στ’ αλήθεια ένα αστέρι να δω και να θαμπωθώ. Προσπάθησα να δω την θετική πλευρά…
Μα σαν κοίταξα ψηλά όχι για να προσευχηθώ
αλλά για να νιώσω λίγο αποδεκτός κι εγώ,
τίποτα δεν αντίκρισα, παρά μονάχα το μαύρο κενό
της ζωής μας σαν να καθρεπτιζόταν θαρρώ.
Τότε ήταν που σαν χαμήλωσα το βλέμμα
στο γύρω από εμένα, αίμα.
Όχι μόνο σβηστά ,κείτονταν τα αστέρια δίπλα μου
αλλά και νεκρά. Ήσουν κι εσύ εκεί, πανέμορφη…
έστω και νεκρή, παραμυθία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου