Αντί κρυπτόλεξου…

Φορές μεθυσμένος αναφέρομαι  σε σένα  

ενώ άλλες πάλι,  η σκέψη  μου  

στη μορφή σου για ώρες  

μένει υποδουλωμένη.

Φτιάχνω κρυπτόλεξα με τ’ όνομά σου

για να περνάει η ώρα

αλλά μη  μου ζητάς τον λόγο – μην ξεχνάς

πως κι εσύ έχεις στοιχειώσει τα όνειρά μου.

Λίγο μετά...

Μια σελίδα για τ' απωθημένα μιας ζωής δεν αρκεί.

Μια μέρα για τ’ αξόρκιστα τριάντα παρά

δύο χρόνων  δεν μου φτάνει.

Οχτώ σειρές και μια μοναχική στιγμή

στο σούρουπο μου είναι αρκετά...

Είναι  τότε, που ακούγονται καθαρά

όλες εκείνες οι φωνές που πίσω

απ’ την πλάτη μου μιλούσαν.

Λίγο πριν το σούρουπο

Αλήθεια σου λέω, να με πιστέψεις. Έψαξα στ’ αλήθεια ένα αστέρι να δω και  να θαμπωθώ. Προσπάθησα να δω την θετική πλευρά…

Μα σαν κοίταξα ψηλά όχι για να προσευχηθώ

αλλά  για να νιώσω λίγο αποδεκτός κι εγώ,

τίποτα δεν αντίκρισα, παρά μονάχα το μαύρο κενό

της ζωής μας σαν να καθρεπτιζόταν θαρρώ.

Τότε ήταν που σαν χαμήλωσα το βλέμμα

στο γύρω από εμένα, αίμα.

Όχι μόνο σβηστά ,κείτονταν τα αστέρια δίπλα μου

αλλά και νεκρά. Ήσουν κι εσύ εκεί, πανέμορφη…

έστω και  νεκρή, παραμυθία μου.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 49 – Στις μεγάλες ώρες

Στις μεγάλες ώρες όλα είναι πιο εύκολα.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 48 – Κι ας φαίνομαι κενός

Δεν μετάνιωσα στιγμή…

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 47 – Δεν βαρέθηκες;

Τι, πώς, πού, γιατί… Δεν βαρέθηκες να ρωτάς;

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 46 – Ανούσιοι άνθρωποι

«Δεν υπάρχει  κάτι πιο ανούσιο από το να συμφωνούν μαζί σου»,  μπορεί δεν ξέρω. Αυτό  που ξέρω είναι ότι  δεν υπάρχει τίποτα πιο ανούσιο απ’ αυτούς που πάντα συμφωνούν μεταξύ τους.