Παραίσθηση

Σαν Κυριακής πρωινό που αναδύει ζωή,

θα  σε θυμάμαι στα  μεσοβδόμαδα της ζήσης

όταν θα ψάχνω κουράγιο και αντοχές

στην ανεμελιά της έβδομης μέρας

και σαν χέρι που απλώνεται απ’ την φωτιά

 για να κρατηθώ στο πέραμα της αναζήτησης,

της λύτρωσης και  ενός σκοπού καθάριου.  

Τ’ άρωμα από ένα σταχτί λουλούδι

που απόμερα απ’ τ’ άλλα ανθεί  

για μια μέρα μόνο στην γιορτή της Άνοιξης

θα συντροφεύει τις ονειρεμένες τσάρκες μου

στις πιο κρύες και μεγάλες νύχτες του χειμώνα,

τις ασορτί  με τα μαύρα κι αλέκιαστα εσώψυχα μου.

Και για επίλογο , στην πρώτη γουλιά από ένα

μη αραιωμένο σαραντάρι  θα  σ’ ακούω να μου τραγουδάς

 «στην υγειά μας».

Παραίσθηση ή πραγματικότητα , δεν έχει σημασία καμία…