ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

                Οι μάχες με τον χρόνο είναι πιο δύσκολες.  Άλλες φορές τις κερδίζουμε. Άλλες πάλι, τις χάνουμε. Άλλες όμως, δεν τις δίνουμε καν. Το σημαντικό μάλλον κάπου εκεί βρίσκεται. Αν διαλέξεις καταρχήν να πέσεις στη μάχη.  Έπειτα και ανεξαρτήτου αποτελέσματος αν θα έχεις κουράγιο να δώσεις και τις επόμενες. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν δεν δώσεις αυτές τις μάχες τότε γίνεσαι ένα άψυχο έρμαιο του χρόνου και  όσο και αν μοιάζει περίεργο τότε δεν θα σου μείνει  χρόνος ούτε για ν’ αναπνεύσεις αλλά ούτε και για να ζήσεις. Στο παρελθόν κέρδισα πολλές τέτοιες μάχες. Στο παρελθόν έχασα πολλές τέτοιες μάχες. Στο παρελθόν απέφυγα πολλές τέτοιες μάχες.  Ίσως κάπως έτσι ήταν και οι «μέρες που ήρθαν» κάποτε σε ένα φίλο. Πάντως μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας ή ποίησης και πεζότητας ή νοσταλγίας και ζωής  ένα δίωρο όλο και κάπου θα βρεθεί για να παρακολουθήσω ένα θέατρο πέραν από αυτό της καθημερινότητας μας. Έτσι κι αλλιώς, έχω πολλούς φίλους εκεί…

Υ.Γ: Λίγο βιαστικό αλλά δυστυχώς υπάρχει ένα θέμα με το χρόνο αυτή την περίοδο.

ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ

Γελασμένοι οι απόλυτοι καθοδηγητές,

τόσο όσο και οι τυφλοί ακόλουθοι τους.

Γελασμένοι και οι κρεμάμενοι

απ’ τα άφωνα χείλια τους

που περιμένουν μάταια

ν’ ακούσουν την λύση

και να  δουν τον τρόπο.

Γελασμένοι αφού επιμένουν

ν’ αγνοούν τις  φωνές εκείνες

τις μικρές και βλάσφημες

που μέσα τους κρύβεται

η αλήθεια όλου του σύμπαντος μας.

Γελασμένοι και στέκονται

όλο και πιο μακριά μας

με κάθε τους αποτυχημένη

προσπάθεια για να μαγαρίσουν

ό,τι έχει μείνει αλέκιαστο

και περήφανο  στα εσώψυχα μας.

Καλύτερα έτσι όμως.

Πολλή και παντού η δυσωδία

σ’ αυτόν τον γαμημένο τόπο.

ΜΑΥΡΟ

Άσπρη είναι η αρία φύλη
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

Κατερίνα Γώγου

ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Καλύτερα φτερό στον  άνεμο

παρά να σπαταλήσεις στιγμή

σε αυτόν τον καταραμένο τόπο.

Με τις μεγάλες βλακώδεις ιδέες

και τα  υπάκουα  προσκοπάκια

της εθνικής τους ντροπής.

Καλύτερα φτερό στον άνεμο,

ίσως έτσι να ανταμώσεις

όλα εκείνα τα αλλιώτικα

και αυτονόητα που ποθείς.

Κι αν όχι, γελαστός θα είσαι

 και πάλι αφού θα έχεις σωθεί.

Θα είσαι παράμερα από

τους τωρινούς σου γειτόνους.

Εκείνους τους περιγελασμένους

που σάλιο για να φτύσω

δεν έχει  μείνει.

ΠΕΡΑΣΕ Η ΕΠΟΧΗ

Νικημένος απ’ τον χρόνο και

προσπαθώντας να αποδείξω

πως αντιστέκομαι  ακόμα

στην πεζότητα της φύσης μου

βυθίζομαι όλο και περισσότερο

στις σκέψεις παλιών σημειώσεων.

Συνειδητοποιώντας πως δεν

γεννήθηκε  ούτε μια

καλή ιδέα που να μην

αναφερόταν  σε μια μορφή

αγγελοδιαβολικά πλασμένη.

Πέρασε μάλλον η εποχή που

το χέρι, για να παλέψει

έπιανε πένα ή σπαθί…

Πέρασε μάλλον η εποχή που

που το χέρι ήταν ακόμα ζωντανό.

ΤΟΥ ΒΟΡΙΑ ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ

Φέρνει ο βοριάς θύμησες με τη

μορφή σου πάλι, να πρωταγωνιστεί.

Σαν μαχαίρι, η επαναλαμβανόμενη στιγμή

για χιλιοστή φορά ν’ αποτελειώνει

ένα ταλαίπωρο σώμα και μια ψυχή

που το μόνο που έχει μείνει  και

τα διακρίνει  είναι  μια πληγή.

Δώρο άδωρο  τα ψεύτικα λόγια που

τις σκοτωμένες ελπίδες προσπαθούν

να επαναφέρουν μάταια στη ζωή.

Στην επιστροφή του, ο βοριάς

με άδεια τα χέρια είναι και πάλι,

αφού το πιο όμορφο και ταμένο

ποίημα μου, άγραφο μένει ακόμα.