Παρασκευή, Ιανουαρίου 28, 2011

ΕΠΙΚΑΙΡΟ



                Για τους μετανάστες δεν μπορώ να πω πολλά. Αδυνατώ καν, να φανταστώ τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το παιχνίδι των πολιτικάντηδων και των δημοσιογραφίσκων μας είναι  γνωστό , κι ας ηθελημένα πολλοί το παραβλέπουν. Για  τους φασίστες μεταμφιεσμένους σε «αγανακτισμένους πολίτες» και τις  ψευτομαγκιές τους με τις πλάτες των μπάτσων, ας μιλήσουν καλύτερα εκείνοι που τους αβαντάρουν. Αυτό που θέλω να πω είναι για τα παιδιά εκείνα που ξαγρυπνούσαν ως χθες στη Νομική και από σήμερα στη Πατησίων και είναι μόνο μία φράση: Ευχαριστώ, γιατί κοιμάμαι καλύτερα…

Απόσπασμα από το κείμενο: « Τρεις ιστορίες για Ζαπατίστας εκεί που δεν υπάρχουν Ζαπατίστας» του Kely Paco Taibo II.

            Στο Βερολίνο έχω έναν φίλο που είναι εκδότης. Είναι καθ' όλα Γερμανός, έχει μια μοτοσυκλέτα κι ένα πανέμορφο μαύρο κράνος που κάποτε προσπάθησα να τον πείσω να ζωγραφίσει στις πλευρές του έναν φλεγόμενο, κατακίτρινο δράκο, με μια ωραία επιγραφή, ένα σύνθημα, κάτι σαν: «Οι άγγελοι της ταξικής πάλης». Ο φίλος μου ανήκει στην αριστερά, αλλά είναι Γερμανός, γι' αυτό πάντοτε αρνιόταν ν' αγγίξει το            κράνος.
            Δουλεύει δέκα ώρες την ημέρα ως διευθυντής του εκδοτικού οίκου. Το Σάββατο περιορίζεται να δουλεύει οκτώ ώρες στον εκδοτικό οίκο, γιατί νιώθει ότι εκεί βρίσκεται όλο του το πάθος, όλα τα πράγματα που έχει ανάγκη να κάνει. Η Κυριακή, επιτέλους, είναι αφιερωμένη στη βόλτα με τρία διαφορετικά παιδιά, από τρεις διαφορετικούς γάμους, με απολύτως ακριβές ωράριο: από τις 8 έως τις 10.30, από τις 11 έως τις 14 κ.ο.κ. Είναι τα ίδια τα παιδιά, αναμφιβόλως, Γερμανοί κι αυτά, που του λένε: «Μπαμπά, είναι 11.30, ώρα να πας στο άλλο».
            Πήγα στο Βερολίνο και του πρότεινα να έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχει σε μια διεθνή συνάντηση διανοουμένων, σε μια κίνηση αλληλεγγύης στο κίνημα των Ζαπατίστας. Μου απάντησε: «Πάκο, δεν μπορώ να έρθω, γιατί έχω να κάνω περιφρούρηση τη νύχτα». Ξαφνιασμένος τον ρώτησα: «Τι περιφρούρηση έχεις να κάνεις τη νύχτα;». Μου απάντησε: «Έλα μαζί μου».
            Πήγα στον εκδοτικό οίκο και περίμενα να τελειώσει τις δώδεκα ώρες εργασίας του. Στις 20 φύγαμε σκαρφαλωμένοι στη μοτοσυκλέτα του, αυτός φορούσε το μαύρο κράνος, και αρχίσαμε να διασχίζουμε σε μήκος και σε πλάτος αυτή τη φοβερή και απαίσια πόλη που είναι το Βερολίνο. Για να πάμε στον προορισμό μας μου δάνεισε το λευκό κράνος ενός από τα παιδιά του, ένα πανέμορφο κράνος, με μια εικόνα του Σνούπυ   στο      μπροστινό            μέρος.
            Κάναμε την απαραίτητη διαδρομή και τελικά φτάσαμε στην τρομακτική περιφέρεια του Βερολίνου, μπροστά σ' ένα φρικτό, τριώροφο σπίτι, στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια ομάδα πενήντα ατόμων. Όταν φτάσαμε, αυτά τα πενήντα άτομα έκαναν έναν κύκλο γύρω από το σπίτι και κάθισαν στο έδαφος. Όντας Γερμανοί, δεν τραγουδούσαν και δεν έκαναν τίποτ' άλλο: καθόντουσαν εκεί χάμω, με τα χέρια σταυρωμένα,       σιωπηλοί. Σ' εκείνο το σπίτι ζούσαν πάνω-κάτω έντεκα οικογένειες Τούρκων       μεταναστών.
            Αυτό, ο φίλος μου ο εκδότης το έκανε εδώ και δύο μήνες μπροστά από το σπίτι των Τούρκων μεταναστών και θα το έκανε για άλλους τρεις ακόμα, προκειμένου να εμποδίσει, μαζί με τους- άλλους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί, μια επιδρομή ξενόφοβων ναζιστών, που έκαιγαν τα σπίτια των προσφύγων, των μεταναστών. Ο φίλος μου δούλευε δώδεκα ώρες στον εκδοτικό οίκο, μετά έκανε οκτώ ώρες τη νύχτα περιφρούρηση και αφού κοιμόταν, τις περισσότερες φορές τρεις ή τέσσερις ώρες, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο, πάντοτε στην ώρα του, με τη μεγίστη ακρίβεια. Εν συντομία, μια από τις πιο ωραίες κινήσεις που έχω δει στη ζωή μου: σκότωνε, κατέστρεφε συστηματικά και κανονικά τις νύχτες του, γιατί έτσι έντεκα οικογένειες Τούρκων θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχες. Όταν τελείωσε η αγρύπνια, ο φίλος μου με πήγε στο ξενοδοχείο και με ρώτησε: «θέλεις ακόμα ν' αφήσω όλα αυτά εδώ και να έρθω στο Μεξικό, στη συνάντηση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας;». Του απάντησα:

«Όχι, όχι, μείνε, είσαι χρήσιμος εδώ, γιατί αν μείνεις και ξαγρυπνάς για να ονειρεύονται οι Τούρκοι, κι εγώ θα κοιμάμαι καλύτερα».


Υ.Γ: Ένα από τα παιδιά, το ευχαριστώ διπλά.

9 σχόλια:

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Μα σίγουρα και το ίδιο το Γερμανικό κράτος, ειχε ήδη φροντισει για την ασφάλεια των δικων του κατοικων....οπότε, γιατι να μην φροντισουν κι αυτοι για την ασφάλεια κάποιων αλλων ανθρώπων;
Οχι σαν το κράτος το δικό μας....

raslowbap είπε...

Καλησπέρα Ρίκη,

Ο όρος ασφάλεια είναι καθαρά υποκειμενικός... π.χ εγώ ανήκω σε μια μειοψηφία όπου την "ασφάλεια" μου, την χαλάνε όσοι την επικαλούνται και υποτίθεται πως την διασφαλίζουν... Για αυτό σου λέω πως είναι καθαρά υποκειμενικό... Όπως και μια άλλη άποψη μου είναι θέμα καθαρά οπτικής. Αν χρησιμοποιήσω την λέξη ασφάλεια,με την κυριολεκτική της σημασία αυτή τη φορά, δεν θα έβαζα σε σειρά προτεραιότητας τους δικούς μας και τους μη δικούς μας κατοίκους...
Όπου και αν είμαι αν βλέπω ουρανό όταν κοιτώ ψηλά το θεωρώ πατρίδα αλλά συγχρόνως όπου και αν είμαι αν βλέπω ουρανό όταν κοιτάω ψηλά δεν το θεωρώ πατριδα... ( Μπορεί να φαίνεται λίγο διφορούμενο αυτό , αλλά μέσα μου δεν είναι ).

Την καληνύχτα μου και καλό σβκ

Unknown είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο..
Αλληλεγγύη..τίποτα άλλο!!

Την καλημέρα μου!!:):)

υ.γ: κομμάτι με νόημα!

raslowbap είπε...

Όπως λέει και το σύνθημα... Αλληλεγγύη το όπλο των λαών...

Όλα του Μιχάλη έχουν :):):):), απλά ίσως το συγκεκριμένο να το νιώθουμε πιο κοντά μας

Την καλησπέρ μου και καλή βδομάδα :):):)

Unknown είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Yj1sNgmBE5w

μόλις το βρήκα σκέφτηκα να στο στείλω... :)

raslowbap είπε...

Πριν λίγο γύρισα από την παρουσίαση. πότε πρόλαβαν και το ανέβασαν;;;;
Θενκς ...

Την καληνύχτα μου :)

Unknown είπε...

τυχερέ!!!και τι δεν θα έδινα να ήμουν εκεί..δεν ξέρω πάντως να 'ναι καλά όποιος τα ανέβασε για εμάς που είμαστε μακριά!!! :)

Unknown είπε...

Καλό σου βράδυ! :)

raslowbap είπε...

Καλή σου μέρα και πολλά γουφ γουφ για ένα καλό σβκ :)