ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 39 - ΛΑΧΕΙΟ

Πριν κάνα δυο χρόνια , δεν  είχα ελέγξει ένα λαχείο για το εάν είχε κερδίσει. Δεν το μετάνιωσα στιγμή…

Υ.Γ: Χνάρια – Πόσο μου μοιάζεις

ΕΠΙΚΑΙΡΟ

                Για τους μετανάστες δεν μπορώ να πω πολλά. Αδυνατώ καν, να φανταστώ τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το παιχνίδι των πολιτικάντηδων και των δημοσιογραφίσκων μας είναι  γνωστό , κι ας ηθελημένα πολλοί το παραβλέπουν. Για  τους φασίστες μεταμφιεσμένους σε «αγανακτισμένους πολίτες» και τις  ψευτομαγκιές τους με τις πλάτες των μπάτσων, ας μιλήσουν καλύτερα εκείνοι που τους αβαντάρουν. Αυτό που θέλω να πω είναι για τα παιδιά εκείνα που ξαγρυπνούσαν ως χθες στη Νομική και από σήμερα στη Πατησίων και είναι μόνο μία φράση: Ευχαριστώ, γιατί κοιμάμαι καλύτερα…

Απόσπασμα από το κείμενο: « Τρεις ιστορίες για Ζαπατίστας εκεί που δεν υπάρχουν Ζαπατίστας» του Kely Paco Taibo II.

            Στο Βερολίνο έχω έναν φίλο που είναι εκδότης. Είναι καθ' όλα Γερμανός, έχει μια μοτοσυκλέτα κι ένα πανέμορφο μαύρο κράνος που κάποτε προσπάθησα να τον πείσω να ζωγραφίσει στις πλευρές του έναν φλεγόμενο, κατακίτρινο δράκο, με μια ωραία επιγραφή, ένα σύνθημα, κάτι σαν: «Οι άγγελοι της ταξικής πάλης». Ο φίλος μου ανήκει στην αριστερά, αλλά είναι Γερμανός, γι' αυτό πάντοτε αρνιόταν ν' αγγίξει το            κράνος.
            Δουλεύει δέκα ώρες την ημέρα ως διευθυντής του εκδοτικού οίκου. Το Σάββατο περιορίζεται να δουλεύει οκτώ ώρες στον εκδοτικό οίκο, γιατί νιώθει ότι εκεί βρίσκεται όλο του το πάθος, όλα τα πράγματα που έχει ανάγκη να κάνει. Η Κυριακή, επιτέλους, είναι αφιερωμένη στη βόλτα με τρία διαφορετικά παιδιά, από τρεις διαφορετικούς γάμους, με απολύτως ακριβές ωράριο: από τις 8 έως τις 10.30, από τις 11 έως τις 14 κ.ο.κ. Είναι τα ίδια τα παιδιά, αναμφιβόλως, Γερμανοί κι αυτά, που του λένε: «Μπαμπά, είναι 11.30, ώρα να πας στο άλλο».
            Πήγα στο Βερολίνο και του πρότεινα να έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχει σε μια διεθνή συνάντηση διανοουμένων, σε μια κίνηση αλληλεγγύης στο κίνημα των Ζαπατίστας. Μου απάντησε: «Πάκο, δεν μπορώ να έρθω, γιατί έχω να κάνω περιφρούρηση τη νύχτα». Ξαφνιασμένος τον ρώτησα: «Τι περιφρούρηση έχεις να κάνεις τη νύχτα;». Μου απάντησε: «Έλα μαζί μου».
            Πήγα στον εκδοτικό οίκο και περίμενα να τελειώσει τις δώδεκα ώρες εργασίας του. Στις 20 φύγαμε σκαρφαλωμένοι στη μοτοσυκλέτα του, αυτός φορούσε το μαύρο κράνος, και αρχίσαμε να διασχίζουμε σε μήκος και σε πλάτος αυτή τη φοβερή και απαίσια πόλη που είναι το Βερολίνο. Για να πάμε στον προορισμό μας μου δάνεισε το λευκό κράνος ενός από τα παιδιά του, ένα πανέμορφο κράνος, με μια εικόνα του Σνούπυ   στο      μπροστινό            μέρος.
            Κάναμε την απαραίτητη διαδρομή και τελικά φτάσαμε στην τρομακτική περιφέρεια του Βερολίνου, μπροστά σ' ένα φρικτό, τριώροφο σπίτι, στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια ομάδα πενήντα ατόμων. Όταν φτάσαμε, αυτά τα πενήντα άτομα έκαναν έναν κύκλο γύρω από το σπίτι και κάθισαν στο έδαφος. Όντας Γερμανοί, δεν τραγουδούσαν και δεν έκαναν τίποτ' άλλο: καθόντουσαν εκεί χάμω, με τα χέρια σταυρωμένα,       σιωπηλοί. Σ' εκείνο το σπίτι ζούσαν πάνω-κάτω έντεκα οικογένειες Τούρκων       μεταναστών.
            Αυτό, ο φίλος μου ο εκδότης το έκανε εδώ και δύο μήνες μπροστά από το σπίτι των Τούρκων μεταναστών και θα το έκανε για άλλους τρεις ακόμα, προκειμένου να εμποδίσει, μαζί με τους- άλλους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί, μια επιδρομή ξενόφοβων ναζιστών, που έκαιγαν τα σπίτια των προσφύγων, των μεταναστών. Ο φίλος μου δούλευε δώδεκα ώρες στον εκδοτικό οίκο, μετά έκανε οκτώ ώρες τη νύχτα περιφρούρηση και αφού κοιμόταν, τις περισσότερες φορές τρεις ή τέσσερις ώρες, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο, πάντοτε στην ώρα του, με τη μεγίστη ακρίβεια. Εν συντομία, μια από τις πιο ωραίες κινήσεις που έχω δει στη ζωή μου: σκότωνε, κατέστρεφε συστηματικά και κανονικά τις νύχτες του, γιατί έτσι έντεκα οικογένειες Τούρκων θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχες. Όταν τελείωσε η αγρύπνια, ο φίλος μου με πήγε στο ξενοδοχείο και με ρώτησε: «θέλεις ακόμα ν' αφήσω όλα αυτά εδώ και να έρθω στο Μεξικό, στη συνάντηση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας;». Του απάντησα:

«Όχι, όχι, μείνε, είσαι χρήσιμος εδώ, γιατί αν μείνεις και ξαγρυπνάς για να ονειρεύονται οι Τούρκοι, κι εγώ θα κοιμάμαι καλύτερα».

Υ.Γ: Ένα από τα παιδιά, το ευχαριστώ διπλά.

Υ.Γ: Συγνώμη για την ποιότητα του ήχου. Από 17/02 θα υπάρχει με καλύτερη.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Στα ζηλευτά ποιήματα που σε σπρώχνουν ν’ αγαπήσεις…

Στα θλιμμένα ξημερώματα που τα ζεις απ’ τα ονείρατα…

Στις θύμησες που γλυκοχορεύουν μπροστά σε κάθε στιγμή του διάβα σου…

Στο άρωμα της πρώτης του Μάη μέρας…

Στο δάκρυ που σαν πέφτει χάμω χαλάει της νύχτας την γαλήνη…

Στης σιωπής τα χαρισμένα , που δεν άκουσε κανείς…

Στου φύλακα την πανοπλία και στην αιώνια σκοπιά του μπροστά από έναν σκοτωμένο χτύπο…

Στο φεύγα της ζωής καθώς τα φύλλα του ημερολογίου σαν άκοπα μένουν…

Εκεί θα συναντιόμαστε… Για πάντα και  ποτέ ξανά συγρόνως…

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στιγμές που έκοψαν του χρόνου το διάβα.

Αναμνήσεις ψυχοκέντητες, να γυρνάνε

ανάποδα  τους δείκτες απ’ το χαλασμένο

ρολόι της ζήσης που οι πολλοί βάφτισαν ζωή.

Μνήμη να παραπαίει φορτωμένη

απ’ όσα ασυνείδητα διάλεξε να κουβαλά.

Χτύποι, από σκορπισμένα εδώ και εκεί

κομμάτια, την γαλήνη της σκέψης

για πάντα να έχουν χαλάσει με

τ’ απομεινάρια της να στέκουν ανήμπορα.

Το τέλος ,προσχεδιασμένο από την

μέρα εκείνη με τον ψεύτικο ήλιο

που για λίγο ξεχειμώνιασες

και στην Άνοιξη υποδουλώθηκες,

ολοένα να πλησιάζει για να χρήσει

τους φόβους σου ορθούς  για ακόμα

μια φορά… την στερνή αυτή φορά.

Το περίεργο απόψε είναι το ποτήρι.

Είναι ακόμα γεμάτο, όχι όμως αυτό

της ζωής αλλά εκείνο με το ψευτόγιατρικό

που λύνει την γλώσσα και  το δάκρυ

αφήνει να κυλά. Εκείνο της ζωής

είναι σπασμένο από καιρό…

από την μέρα εκείνη που γνώρισες

την Άνοιξη. Οι αλυσίδες της το έσπασαν…

Τώρα για να σε δροσίζουν έμειναν μόνο

οι θύμησες που φέρνουν οι στάλες της βροχής.

Μ' ΑΚΟΥΣ ΨΥΧΗ ΜΟΥ;

Στέκε αγέλαστη μπροστά στους

γελασμένους γελαστούς.

Φτύσε στο χώμα τους κι

όταν φυτρώσουν λουλούδια,

αυτά θα τους πνίξουν.

Μείνε μακριά απ’ όσα

γεννήματα δεν αντάμωσαν

ακόμα τα φονικά τους

για να τα τελειώσουν.

Άσε απομεινάρια ψεύτικων

εαυτών για χνάρια και σαν

σε προλάβουν οι σκιές

στήσε χορό στη φωτιά,

καθώς αυτές θα καίγονται.

Το μεγαλύτερο μαράζι

κέντα το στο δέρμα φυλαχτό

και το κάθε ανεκπλήρωτο

μέθα το με το πιοτό εκείνο

που πνίγονται  τα μπολιασμένα.

Στους απερήφανους την πιο

μικρή στιγμή μην την χαρίσεις

γιατί συνάμα θα γίνει η

πιο σημαντική χαμένη.

Σαν σε προλάβουν οι Ερινύες

γέλα δυνατά καθώς αυτές

  τραγουδάνε και θάψτες

στον ίδιο λάκκο με τις  τύψεις.  

Τους φοβισμένους  απλά

προσπέρνα , την μοίρα τους

διάλεξαν για τιμωρία.

Τους απόνευτους ,μπροστά

από έναν καθρέπτη

στήσε  και φύγε γρήγορα,

μην σε παρασύρει το κενό τους.

Μ’ ακούς ψυχή μου, αυτά να κάνεις.

ΛΟΓΙΑ

Τα λόγια μου ξοδεύτηκαν σ’ ανθρώπους

που μόνο η κρυφή οργή της φωτιά μου

θα έπρεπε απλόχερα να τους κεραστεί.

Τα λόγια τα λίγα  που μου απέμειναν

σε φίλους , σε αδελφούς και σε κοινούς

δεν μου βγαίνει να τα μοιραστώ.  

Δεν είναι ότι φοβάμαι να πληγωθώ.

Δεν έχει μείνει κάτι μέσα μου

που να μπορεί κάποιος να το βλάψει.

Τα λόγια μου , τα κρυμμένα  και

 τ’ αταξίδευτα τα ‘χω αφημένα στις ρίζες

 εκείνου του ξεριζωμένου  λουλουδιού

που μόνο μεθυσμένος τα ξημερώματα  

συναντώ καθώς προσπαθώ ανώφελα

 να επαναφέρω στη ζωή την τελευταία μου,

σκοτωμένη από καιρό ελπίδα…

ΣΑΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Πρώτα φρόντισε να στραγγίξεις

απ’ την ζωή την κάθε στιγμή

ή αν δεν σου ταιριάζει

απ’ το κελί σου ούτε

για λίγο μην βγεις.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Γυναίκες  γνώρισε πολλές,

ένα στίχο μέτριο για κάθε μία

άφηνε στο χαρτί ή

αν η κράση σου δεν το αντέχει,

προσηλωμένος στη φαντασίωση

της μίας για πάντα πιστός μείνε.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Πρώτα πιες τόσο αλκοόλ

ώστε το 40% να σου φαίνεται

σαν υδρογόνο 2 οξυγόνο.

Αν το στομάχι σου δεν το σηκώνει,

μείνε νηφάλιος και διδάξου

παρατηρώντας τη «μέθη» των άλλων.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Πρώτα διάβασε όλους

τους «μεγάλους», βιβλία,

εφημερίδες, αφίσες,

λεξικά και την γραμματική

ώστε να μάθεις όλες τις λέξεις

και ζάφτι να τις κάνεις.

Ή άσε την καρδιά σου λεύτερη

να γράψει με όσες μόνο

λέξεις εκείνη γνωρίζει.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Πρώτα φρόντισε, τα ξημερώματα

να είσαι ξύπνιος και στην

απόλυτη ησυχία, να κρυφακούς

τα λόγια του Ήλιου με την Σελήνη

και στα κλεφτά να τ’ αποτυπώνεις

στα τεφτέρια σου.

Αν προτιμάς να ξεκουράζεσαι,

να πέφτεις από νωρίς για ύπνο

για να είσαι φρέσκος την επομένη

και το πρωί πια ξεκούραστα να γράφεις.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Πρώτα, ν’ αδειάζεις καθώς

ο χρόνος κυλάει.

Κάθε στιγμή να σκοτώνει

κάτι απ’ όσα έχεις μέσα σου.

Αλλιώς,  φόρα την πανοπλία

του κοινού και μην σε νοιάζει

 τίποτα στο φεύγα της ζωής.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Φίλους πολλούς σε κάθε

γωνιά του κόσμου να κάνεις.

Μια μικρή ιστορία με τον

καθένα θα είναι και ένα ποίημα.

Αν όμως την μοναξιά σου

αποδεχτείς και αγαπήσεις

τίποτα δεν θα  αλλάξει.

Ό,τι  κι αν διαλέξεις

τ’ αποτέλεσμα ίδιο θα ‘ναι.

Αν θες να γίνεις ποιητής

τρόπους άπειρους θα βρεις.

Μην τους ψάξεις γραμμένους

και έτοιμους από άλλους

για τους ταιριάξεις σε σένα.

Τ’ αποτέλεσμα θα ‘ναι το ίδιο.

Τον τρόπο σου , μόνο εσύ τον ξέρεις.

Αν ακολουθήσει τους τρόπους

των άλλων θα έχεις αποτύχει.

TO SOUNDTRACK ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Αντί για νότες … τον ήχο από ένα δάκρυ στο «Σκιάχτρο» όταν πέφτει χάμω… μια κραυγή στη σκάντζα των χρόνων… ένα Νεοϋορκέζικο μπιτ με τον αρχικό κώδικα αποτυπωμένο πάνω του, να συμβαδίζει με τους χτύπους της καρδιάς μου… ο ήχος της βροχής στο τζάμι… το μοναχικό αλλά και μεταξύ φίλων τσούγκρισμα… τον αγέρα κόντρα να σφυρίζει… την φαλτσάδα από μια κιθάρα που ποτέ δεν ακούγεται… ο ήχος των κερμάτων καθώς τρέχεις για να προλάβεις το τελευταίο της γραμμής… τον κρότο από ένα όνειρο που σκάει… 

 

Και για στίχους… όλους του Μιχάλη…. της μοναξιάς τα μαγεμένα λόγια… το σ’ αγαπώ από ένα πλάσμα της Άνοιξης…  το παραμύθι εκείνο που νοσταλγώ…  ένα όχι από τις αρνήσεις εκείνες που μας καθορίζουν… όλα όσα λέει ένα μόνο βλέμμα… τα πρώτα λόγια του ήλιου την αυγή… ένα ποίημα που αγάπησα και ποτέ δεν έγραψα…  τον αποχαιρετισμό που δεν έκανα… όσα δεν με άκουσε  κανείς να λέω…

Κάπως έτσι φαντάζομαι το soundtrack της ζωής μου …

Υ.Γ: Σοφία, απ’ ότι κατάλαβα αρέσει και σε σένα.