Εσύ που φίλιωσες με όσα μιάσματα έστηναν χορό στις σκιές μας όταν εμείς δεν κοιτάζαμε…
Εσύ που αγάπησες ξαφνικά τα σιχάματα εκείνα που λιγοστεύουν τα πάντα…
Εσύ που τυφλώθηκες από τα ψεύτικα λαμπιόνια τους και τα έκανες δικά σου…
Εσύ που ξέχασες την δροσιά της βροχής και ξεπλένεσαι με την βρώμα τους…
Εσύ που συνήθισες τον θάνατο μέσα σου να σε περιπαίζει…
Εσύ που όσα ζήσαμε τα έχεις για κλεμμένα και χαμένα…
Εσύ υπάκουε δειλέ της βολής και δούλε της ντροπής….
Εσύ πρώην αδελφέ και νυν ανώνυμο κουφάρι που κλέβεις απ’ τη ζωή…
Μην μου πεις πως η μνήμη σβήνεται και πώς είναι να συγχωρούν. Δεν τα ξέρω εγώ αυτά και ούτε να τα μάθω θέλω.
2 σχόλια:
.."το ξερω πως 8α μου περασει
γιατι δεν αποφασισα εγω
μονο λυπαμαι πια για σενα
πως ταιριαξες ετσι λειψα
αλλαζουνε οι ανθρωποι
μου το λεγαν απο μικρο
...
8α σκυψω στον εαυτο μου
γιατί εφταιξα κι εγω
μονο αφηνω το πανι μου παντα ανοιχτο".
Ωχρά έτσι; Αξιοσέβαστο συγκρότημα αν και ανήκω σε άλλα μουσικά ρεύματα. Βέβαια καλό είναι να μην μπαίνουν ταμπέλες στην μουσική. Όμορφοι στίχοι πάντως και με νόημα.
Την καληνύχτα μου...
Δημοσίευση σχολίου