ΓΙΑ ΠΟΣΑ ΑΡΓΥΡΙΑ;

Πόσο αξίζει η ζωή μπροστά στην επιβίωση;

Πόσο αξίζει το όνειρο μπροστά στην ασφάλεια;

Πόσο αξίζει  η νιότη μπροστά στους συμβιβασμούς;

Πόσο αξίζει  η αναζήτηση της ευτυχίας μπροστά στη  βολή της καθημερινότητας;

Πόσο αξίζει  η θλίψη μπροστά στο καλοβόλεμα;

Πόσο αξίζει η περηφάνια του πόνου μπροστά στην αποβλάκωση της αιώνιας προδοσίας;

Πόσο αξίζει η αξιοπρέπεια μπροστά στη συνεχή ροή του τίποτα;

Πόσο αξίζει  η μνήμη μπροστά στην ψευτοχαρά της αποχαύνωσης;

 Εάν ξέρεις  την απάντηση μάλλον δεν αξίζει τίποτα διότι με το να κοστολογείς ιδανικά είναι σαν να τα έχεις πουλήσει την ίδια στιγμή. Ανεξαρτήτου με το πόσο ψηλά τα κοστολογείς ή αν δεν τα εξαργυρώσεις  ποτέ, τα έχεις προδώσει  την ίδια στιγμή. Σκληρό ακούγεται και σκληρό μάλλον είναι όπως και κάποια λόγια του Μπαλζάκ ήταν σκληρά…

Ένας δολοφόνος μας είναι λιγότερο απεχθής από έναν προδότη. Ο δολοφόνος ενέδωσε ίσως σε μια παρόρμηση τρέλας, μπορεί να μετανοήσει, να εξαγνιστεί. Ο προδότης, όμως είναι πάντα προδότης’ είναι προδότης στο κρεβάτι, στο τραπέζι, όταν περπατάει, τη νύχτα, την ημέρα’ είναι τιποτένιος την κάθε στιγμή. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν συνέβαινε το ίδιο με τους δολοφόνους!

… κι όμως δεν παύει να είναι αλήθεια.