Απονευρωνόμαστε σαν την οργή μας ακολουθούμε σε χαραγμένα από άλλους μονοπάτια…
Δεσμευόμαστε στο φόβο σαν την ασφάλεια της ομοφωνίας αναζητούμε…
Σιωπούμε φλύαρα με λέξεις πολλές και δυσνόητες νομίζοντας πως προτείνουμε τη λύση...
Αποκοιμόμαστε στη λήθη της προσμονής ενός ονείρου….
Λιγοστεύουμε στα βάθια μας όταν φανταζόμαστε την ομοψυχία …
Απομονωνόμαστε θαρρώντας πως προαυλιζόμαστε «ελεύθερα» μακριά απ’ τα κελιά μας…
Μικραίνουμε κάθε φορά που με τα χέρια μας θαρρούμε πως θα πιάσουμε τον ουρανό…
Απομακρυνόμαστε με την κάθε προσπάθεια επικοινωνίας…
Και είναι κρίμα μάλλον γιατί κάποιοι που τ’ αγνοούν αυτά δεν θα αντέξουν το τέλος και θα πληγωθούν ανεπανόρθωτα…
Υ.Γ: Πίσω από κάθε τραγούδι κρύβεται και μια ιστορία. Για αυτό την ξέρω. Πριν την εξέγερση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου