ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ

Σαν χθες μου φαίνεται πως ήταν όταν τρέχαμε χωρίς προφανή σκοπό και αιτία μέσα στη ξαφνική μπόρα. Γελούσαμε και το χαιρόμασταν αληθινά. Μια μπόρα που μέσα της και με τις στάλες της δροσίζαμε τα νιάτα, τα συναισθήματα και τις αξίες που κουβαλάγαμε όλοι μέσα μας τότε. Μια μπόρα που προμήνυε με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας τις ζωές μας. Δεν μας τρόμαζε η ξαφνική βροχή. Συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία. Και της παρέας εκείνης τα όνειρα, τις εξομολογήσεις και ό,τι άλλο αφημένο στη βροχή τα κρατάω ακόμα στο πιο απόκρυφο κομμάτι ( όχι σημείο αλλά κομμάτι ) της ψυχής μου σαν πειρατικό θησαυρό. Σαν χθες προανέφερα πως ήταν για μένα. Αυτό που δεν προανέφερα όμως ήταν ότι για σας ήταν σαν δέκα χρόνια πίσω, μπορεί και περισσότερο. Στη πορεία του χρόνου έγινα μίασμα για εσάς και εσείς για μένα. Δεν στεναχωρήθηκα κι ούτε πικράθηκα. Άλλα ούτε το μάθημα μου πήρα και ειλικρινά δεν το μετάνιωσα. Και πως να το μετανιώσω; Αφού η βροχή έγινε συντρόφισσα και φίλη πιο καλή ακόμα και από τη μοναξιά μου. Σ’ αυτήν εξομολογούμε με όσες κουβέντες μου απέμειναν και όσα μοιράζομαι μαζί της είναι τα μόνα που για μένα έχουν αξία. Για αυτό μάλλον περιμένω πως και πως τα πρωτοβρόχια. Φυλάω για εκεί τα αληθινά μου λόγια. Όμως και τα πρωτοβρόχια έχουνε τόσα να μου πούνε. Και οι πιο πολλοί απ’ όσους αγάπησα, δεν άκουσαν ποτέ τους όσα είχαν αυτά να πούνε. Είναι κρίμα; Άδικο; Ή ειρωνεία; Όλα αυτά μαζί είναι αλλά συγχρόνως και τίποτα από αυτά. Δεν με νοιάζει και δεν έχει σημασία. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω , επιλογή θα έλεγα πως είναι. Αλλά τώρα σιωπή. Κρατάω τα λόγια μου για τα πρωτοβρόχια και για ένα καινούργιο βροχολόγιο.


Υ.Γ1: Όταν βρέχει να τ’ ακούς – ACTIVE MEMBER
Υ.Γ2: Βροχή – ACTIVE MEMBER