ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΟΙ

Οι δικοί μου τελικοί αντί σε χόρτο και παρκέ παίχτηκαν σε χώμα, σε άσφαλτο και σε τσιμέντο.
Στους δικούς μου τελικούς πολλές φορές για μπάλα είχαμε ένα πατημένο κουτάκι αναψυκτικού.
Οι δικοί μου τελικοί είχαν κανόνες γήινους και για να πάρεις φάουλ έπρεπε να ματώσεις και να είσαι πιο ισχυρογνώμον από τον αντίπαλο.
Στους δικούς μου τελικούς για θεατές είχαμε μόνο την χαρά εκείνης της στιγμής και τη νοσταλγία από τις μελλοντικές αναμνήσεις των αγωνιζόμενων.
Οι δικοί μου τελικοί πέρασαν και ζούνε ακόμα στην πιο μεγάλη ιστορία, αυτή που κρύβει ο καθένας μέσα του.
Στους δικούς μου τελικούς το σύστημα ήταν ένα, όλοι μαζί μπροστά και πίσω.
Οι δικοί μου τελικοί για έπαθλο είχαν τα σημάδια στα σώματα και στις ψυχές μας.
Στους δικούς μου τελικούς στο διάλεγμα των ομάδων δεν έπαιζαν ρόλο οι ικανότητες αλλά μονάχα η φιλία.



Υ.Γ: Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση ένα φεστιβάλ που έγινε στο λόφο του Στρέφη και ξαναθυμηθήκαμε πως είναι να είσαι παιδί και να παίζεις στις αλάνες. Καλή βδομάδα σε όλες και όλους σας.