Είναι τα σύννεφα στιγμές από τα μελλούμενα μας που περιμένουν μια σύγκρουση ή ένα αντάμωμα για να σκορπιστούν και να μας δροσίσουν.
Είναι τα αστέρια κράτημα για όταν πέφτουν οι ψυχές μας και πάτημα στην προσπάθεια μας να πετάξουμε ψηλά και να ανταμώσουμε τα όνειρα μας.
Είναι ο άνεμος που θεριεύει τη φωτιά μας ειδικά όταν φυσάει κόντρα.
Είναι το χώμα και η αίσθηση που αφήνει στα χέρια μας η μνήμη της αρχής και του τέλους μας.
Είναι ο ήλιος άλλες φορές βασανιστής που μας πεισμώνει όμως ολοένα και περισσότερο και άλλες πάλι φίλος που μας αγκαλιάζει και μας ζεσταίνει.
Είναι τα αρώματα που μας ταξιδεύουν μπρος και πίσω στον χωροχρόνο.
Είναι τα χρώματα, που με γυμνό μάτι δεν φαίνονται πάνω στο μαύρο μας, που μας δίνουν κουράγιο και ελπίδα.
Είναι το σύμπαν όλο που μας περιμένει , λες και φτιάχτηκε από και μόνο για εμάς.
Υ.Γ: Για όποιον ενδιαφέρεται έχουν προστεθεί τρία νέα link στο blog, ένα της ομάδας παρέας ταξίδι χωρίς χάρτη, ένα ενός καλού τετράποδου φίλου με πολιτικές ανησυχίες του Λουκάνικου και ένα της προοδευτικάρας.
2 σχόλια:
Αχ... αγαπημένη "παράνοια".....
Εγώ πάντως σε αυτή την ενότητα όλα λογικά τα βρίσκω!!!!!
Φιλιά
:-)
Kαλημέρα Βάσσια,
Λες ε; Το τελευταίο με το σύμπαν εμένα μου φαίνεται κάπως βλάσφημο αλλά τώρα που γενικά το ξανακοιταώ μάλλον είναι λίγος άκυρος ο τίτλος.
Την καλημέρα μου και καλό σου σβκ :)
Δημοσίευση σχολίου