ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Μια φορά και ένα καιρό σε ένα τόπο που βρίσκεται λίγο πιο δυτικά από την δύση ,λίγο πιο ανατολικά από την ανατολή , λίγο πιο νότια από τον νότο και λίγο πιο βόρεια από τον βορρά υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει μια πόλη όπου τα παραμύθια εκεί δεν ξεκινάνε με την κοινή φράση : μια φορά και ένα καιρό. Παραμυθία τη λένε την πόλη αυτή και για να φτάσεις εκεί κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι να σε οδηγήσει η θαλπωρή στη φωνή μιας μάνας και η γλυκάδα στη φωνή ενός παππού.
Κάποιοι λένε πως εκεί και για αιώνες τώρα γράφονται τα παραμύθια όλου του κόσμου. Λανθασμένα όμως το ισχυρίζονται αυτό. Κανένα παραμύθι δεν γράφτηκε εκεί. Οι κάτοικοι της πόλης δεν σπαταλάνε ούτε και λίγο από το χρόνο τους για να κάτσουν να γράψουν παραμύθια και να διηγηθούν τις ιστορίες τους. Βλέπετε κάθε στιγμή που περνάει ζούνε συνεχώς κάτι καινούργιο, μαθαίνουν κάτι ακόμα έχουν και από μια καινούργια ιστορία και αυτό τους αρέσει τόσο πολύ που δεν σταματάνε ποτέ για να διηγηθούν τα παλιά. Επίσης κάθε παραμύθι , όπως μας έμαθαν έχει αρχή, μέση και τέλος δηλαδή έχει άμεση σχέση με τον χρόνο, άσχετα που συνήθως στα παραμύθια δεν μας δίνονται πληροφορίες για την χρονική περίοδο που διαδραματίζονται. Ενώ στην Παραμυθία ο χρόνος δεν κυλάει με τους ρυθμούς τους δικούς μας αλλά ούτε και καν σε ρυθμούς Σαλονίκης και Ικαρίας. Στη Παραμυθία ο χρόνος κυλάει τόσο αργά που όλα φαντάζουν και σχεδόν είναι αιώνια. Η Παραμυθία είναι απλά ο τόπος που ζούνε οι ήρωες από τα παραμύθια που κάποτε μαγευτήκαμε και αγαπήσαμε.
Τις όποιες πληροφορίες ξέρουμε για την Παραμυθία τις μάθαμε , διαστρεβλωμένα προφανώς, από κάποιους περαστικούς διαβάτες, τους επονομαζόμενους παραμυθάδες, που κάποτε έτυχε να περάσουν από εκεί. Άτυχοι άνθρωποι οι παραμυθάδες . Άτυχοι γιατί πέρασαν από την Παραμυθία και δεν έμειναν εκεί για πάντα. Άτυχος και εγώ παρόλο που δεν είμαι παραμυθάς. Δεν πέρασα από την Παραμυθία. Άτυχος γιατί όλα όσα σας μεταφέρω μου τα είπανε οι ήρωες των δικών μου αγαπημένων παραμυθιών από τα παιδικά μου και μη χρόνια. Μου τα είπε ένας μάγος που ρίχνει στη φωτιά κάθε άδικο και μια μάγισσα που τα λάθος ξόρκια της μάγεψαν τη ζωή μου . Ένας άγραφος γούφης που έχει φίλο ένα γάτο που τον κερνάνε παγωτά. Ένας μόνος που στο γκέρκι του βρίσκει την υπομονή για να αντέξει την υπεροψία ενός χαμένου από τη μεγάλη τους γιορτή μάγου και κάποια λεκιασμένα υπέροχα και απρόβλεπτα φλύαρα άσπρα πουλόβερ. Ένας κύριος που κάποτε μίλαγε μόνο με λέξεις που αρχίζουν από α και κάποια παιδία που δεν μεγάλωσαν ποτέ. Άτυχος γιατί πέρα από όσα σας προανέφερα μου είπαν κιόλας πως υπάρχουν χιλιάδες ήρωες από παραμύθια που δεν γνώρισα και θα τους αγαπούσα και αυτούς.
Επίσης μου είπαν ακόμα και για ένα λάθος που κάνουν όλοι οι παραμυθάδες , ανεξαρτήτου το πόσο καλοί είναι στη τέχνη τους. Βλέπετε όλα τα παραμύθια τελειώνουν με την κοινή πλέον φράση, πως ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Όμως αυτό που δεν ξέρουν οι παραμυθάδες είναι πως εμείς μπορεί να ζούμε καλά αλλά στην Παραμυθία πάντα θα ζούνε καλύτερα.

Υ.Γ1: Κείμενο που γράφτηκε με αφορμή την μέρα παραμυθιού στο ταξίδι χωρίς χάρτη, αν και δεν με βλέπω να το αφηγούμαι.

Υ.Γ2: Θαρρώ πως ταιριάζει με την περίσταση.

----------------VS--------------

Μισάνοιχτα κοκκινισμένα μάτια και κουρασμένα

από τη θεατρική αλλοίωση της καθημερινότητας.

Παλεύουν να μείνουν ανοιχτά και ξύπνια

μέσα σε μια στιγμή παράνοιας… πραγματικότητας.

Απέναντι από και σε μια οθόνη, με δόλο εφευρεμένη μηχανή

για να σκοτώνει την όποια κριτική της σκέψης.

Μάχη, όχι άνιση, χαμένη σίγουρα πάντως εχθές.

Οι ιδέες της χθεσινής νυχτιάς και η αποτύπωση τους

χαθήκαν σαν δεν πρόλαβα το ξημέρωμα, κοιμήθηκαν.

Έμεινε μόνο η περιγραφή της στιγμής. Αρκεί;

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 5 – Χωρίς τίτλο

Έγραψα κάτι όμορφο χθες. Ή μάλλον καλύτερα έγραψα για κάτι όμορφο. Θα ήθελα πρώτη φορά τόσο πολύ να το μοιραστώ μαζί σας , αλλά θα πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι να το διαβάσει πρώτα αυτός που μάλλον του οφείλονται και όλα. Χωρίς η βιασύνη να το σκοτώσει αλλοιώνοντας το αυτή τη φορά .

VERBA VOLANT SCRIPTA MANENT

Λόγια που δεν ειπώθηκαν και χτίστηκαν τείχη γύρω από τα ανεκπλήρωτα.

Λόγια που στα πρώτα ανεμοσκορπίσματα σκόρπισαν και μια μπερδεμένη μνήμη νομίζει στιγμές πως ακούει τον αντίλαλο τους.

Λόγια μετάνοιας που σαν τρομαγμένα πουλιά πετάνε μακριά για την ασφάλεια της σιωπής.

Λόγια οργής που με τον πρώτο κρότο σιώπησαν άτακτα και αυτά σε φυγή.

Λόγια αγάπης που περιγράφουν το νόημα όλο χωρίς όμως ποτέ να νιώθουν .

Λόγια μίσους που απερίσκεπτα, αφού δεν είχαν το κουράγιο να αντέξουν το τίμημα τους, ξεστομίστηκαν διαλύοντας συγχρόνως ψυχές και καρδιές.

Λόγια φιλίας και πίστης που ξοδεύτηκαν μπροστά στις πρώτες δυσκολίες και έμειναν μόνα στα απαρηγόρητα.

Λόγια που η βιασύνη τα έκανε να ακούγονται αλλιώς και να χάσουν λίγο ή και όλη από τη μαγεία τους.

Εν κατακλείδι τα λόγια φεύγουν αλλά ούτε τα γραπτά μένουν. Μόνο τα γραφόμενα μένουν, με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό…

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ μέρος 1ον

Είναι τα σύννεφα στιγμές από τα μελλούμενα μας που περιμένουν μια σύγκρουση ή ένα αντάμωμα για να σκορπιστούν και να μας δροσίσουν.

Είναι τα αστέρια κράτημα για όταν πέφτουν οι ψυχές μας και πάτημα στην προσπάθεια μας να πετάξουμε ψηλά και να ανταμώσουμε τα όνειρα μας.

Είναι ο άνεμος που θεριεύει τη φωτιά μας ειδικά όταν φυσάει κόντρα.

Είναι το χώμα και η αίσθηση που αφήνει στα χέρια μας η μνήμη της αρχής και του τέλους μας.

Είναι ο ήλιος άλλες φορές βασανιστής που μας πεισμώνει όμως ολοένα και περισσότερο και άλλες πάλι φίλος που μας αγκαλιάζει και μας ζεσταίνει.

Είναι τα αρώματα που μας ταξιδεύουν μπρος και πίσω στον χωροχρόνο.

Είναι τα χρώματα, που με γυμνό μάτι δεν φαίνονται πάνω στο μαύρο μας, που μας δίνουν κουράγιο και ελπίδα.

Είναι το σύμπαν όλο που μας περιμένει , λες και φτιάχτηκε από και μόνο για εμάς.

Υ.Γ: Για όποιον ενδιαφέρεται έχουν προστεθεί τρία νέα link στο blog, ένα της ομάδας παρέας ταξίδι χωρίς χάρτη, ένα ενός καλού τετράποδου φίλου με πολιτικές ανησυχίες του Λουκάνικου και ένα της προοδευτικάρας.

ΠΕΡΙ ΜΠΑΣΚΕΤ

Μιας και σήμερα είναι ο τελικός της ευρωλίγκας και σε μια προσπάθεια να αποφορτίσω το κλίμα από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου αποφάσισα η σημερινή μου ανάρτηση να έχει σχέση με το μπάσκετ και κάποια συμπεράσματα μου πάνω σε αυτό, αλλά ίσως και γενικότερα για την ζωή. Όσοι με ξέρετε μόνο από το μπλογκ και όχι προσωπικά ίσως να εκπλαγείτε από αυτή την ανάρτηση. Ένα κομμάτι από αυτά που απαρτίζουν τον εαυτό μου ασχολείται με τα αθλητικά. Στο μέλλον ίσως σε κάποια ανάρτηση να αναφερθώ και σε κάποιες εξαιρέσεις που υπάρχουν μπροστά στη γενικευμένη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Για να επιστρέψω όμως στο σημερινό θέμα σας παραθέτω τα συμπεράσματα μου.
Σε κάθε σκριν πρέπει να βοηθάς τον συμπαίκτη σου αν αυτός δεν μπορεί να το περάσει.
Το να τριπλάρεις σε βοηθά να προχωρήσεις.
Κάθε σουτ που δεν επιχειρείς όταν είσαι ελεύθερος είναι συγχρόνως και ένα χαμένο σουτ.
Όταν οι συμπαίχτες σου δεν μπορούν να σκοράρουν πρέπει να το κάνεις εσύ.
Πάτα γερά δεξί αριστερό.
Μια προσποίηση ή ένα σπάσιμο της μέσης συχνά σε ελευθερώνει.
Αν είναι να κάνεις φάουλ κάντο σωστά και μην αφήσεις τον αντίπαλο να σκοράρει.
Προσοχή στα φάουλ, μετά τα 5 αποβάλλεσαι.
Κάθε επαφή δεν είναι και φάουλ.
Άλλο το γρήγορο και άλλο το βιαστικό μπάσκετ.
Μάζευε τα σκουπίδια ( ριμπάουντ ) και θα ελέγξεις τον ρυθμό.
Αν σε μαρκάρει παραπάνω από ένας αντίπαλος τότε κάποιος συμπαίχτης σου είναι ελεύθερος.
Μην στέκεσαι πάνω από 3’’ στη ρακέτα.
Αν μαρκάρεις ψηλότερο αντίπαλο παίξε άμυνα μόνο από μπροστά.
Κάποιες φορές πρέπει να βάζεις πλάτη.
Αν είναι να φας ντισκαλιφιέ κοίτα να το ευχαριστηθείς και να άξιζε τον κόπο.
Μετά το πρώτο λαχάνιασμα όλα είναι πιο εύκολα.
Στο τελευταίο και κρίσιμο σουτ δεν παίζουν ρόλο τα ποσοστά ευστοχίας παρά μονάχα η καρδιά και η ψυχή.
Το τσιμέντο δεν λυπάται.

Υ.Γ1: Άντε να φτιάξει και η προοδευτικάρα τμήμα μπάσκετ. Στα χαρτιά τους προοδευτική , στην καρδιά μας έκρηξη. Άνοδος με την πρώτη χρονιά. Προο σε λέω.

Υ.Γ2: Από βδομάδα επιστρέφουμε στις φυσιολογικές - παρανοϊκές αναρτήσεις.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Με το αίμα των σκοτωμένων και πάνω στα μαύρα τους πουκάμισα ζωγραφίζαμε και ονειρευόμασταν συνάμα σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Κάπως έτσι θαρρώ πως φτιάχτηκαν οι σημαίες μας. Κάθε στιγμή που περνάει υπάρχει ολοένα και περισσότερο αίμα…συντρόφων… παιδιών… αθώων… Ακόμα μπορούμε να ζωγραφίσουμε, αφού όμως πρώτα κάνουμε την αυτοκριτική μας διότι το αίμα που κύλησε αυτές τις μέρες πέραν από την εξουσία και τα αφεντικά βαραίνει πρώτα και περισσότερο από όλους εμάς τους ίδιους. Για αυτό στην παρούσα φάση είναι αναγκαία η αυτοκριτική, πριν την όποια συνέχεια της δράσης που μπορεί να έχει ο καθένας μας.

Υ.Γ: Ένα από τα λίγα ( αν ενδιαφέρεται κανείς για την άποψη μου )του Άσιμου που μου αρέσουν.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Ρώτησε ο Γερμανός πρεσβευτής στο Παρίσι το'38, τον Πικάσο βλέποντας την "Γκουέρνικα": Εσείς το κάνατε αυτό; Και ο Πικάσο απάντησε: Όχι ,εσείς το κάνατε...
Μίλα να χαρείς…

ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Είναι η σιωπή μου το δώρο μου. Τα πιο όμορφα λόγια που δεν θα ειπωθούν ποτέ από το στόμα μου αλλά και τα μαύρα της ψυχής μου που μόνο σε σένα θα τα ομολογούσα και θα τα έκανες με μιας πολύχρωμα είναι το δώρο μου.

Το πιο όμορφο μου ποίημα είναι το δώρο μου, αυτό που δεν θα γράψω πια ποτέ μου. Το μοναδικό που δεν θα έγραφα με μιας αλλά θα το δούλευα καιρό για να ταιριάζει δίπλα στην ομορφιά σου και για να το κουβαλάς για πάντα στη καρδιά σου. Μαγεμένες λέξεις θα έψαχνα να βρω και αν όχι θα τις έπλαθα για να μεθάνε την σκέψη σου.

Ένα τραγούδι είναι το δώρο μου. Ένα τραγούδι που τη μουσική έφτιαξε ο έρωτας, η ανιδιοτέλεια έγραψε τους στίχους και η αγάπη θα το τραγουδούσε.

Μια θάλασσα είναι το δώρο μου. Μια θάλασσα απέραντη που φτιάχτηκε από τα δάκρυα μου που κύλησαν για σένα για να σε ταξιδέψει για όπου εσύ θελήσεις.

Η ανήμπορη και σακατεμένη σκέψη μου είναι το δώρο μου. Μια σκέψη που σκλαβώθηκε σε σένα και αδυνατεί να κάνει κάτι άλλο πια.

Ο ήλιος είναι το δώρο μου. Ένας ήλιος προφητικός και πονεμένος που περίμενε καρτερικά να σε γνωρίσει και να δυστυχήσει.

Είναι η καρδιά μου το δώρο μου. Μια καρδιά που πριν διαλυθεί σε άπειρα κομμάτια και που στο καθένα χαράχθηκε πάνω του το όνομα σου, λαχταρούσε και διάλεξε μόνο για σένα να χτυπά.

Ένα σώμα είναι το δώρο μου. Ένα σώμα που νεκρώνει ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει αφού χωρίς εσένα δεν του έμεινε πια ψυχή.

Υ.Γ: Ακούω σήμερα πως γιορτάζει η άνοιξη και τα λουλούδια. Αλήθεια, με τι καρδιά να γιορτάσω;