ΚΑΒΑΤΖΑ

Το τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι παραπάνω από το συνηθισμένο να γράψω. Όχι ότι είχα και ποτέ κάποια ιδιαίτερη ευκολία στο γραπτό λόγο. Απλά με το να γράφω ικανοποιούσα τις ορέξεις της βιασύνης μου. Για όλα και σε όλα τα θέματα πάντα έτρεφα την βιασύνη μου. Όσον αφορά το γράψιμο μάλλον την έθρεψα αρκετά και σε σημείο που να αναζητά την ομορφιά στα γραφόμενα μου. Την ομορφιά, όχι τα όμορφα. Τα όμορφα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, είναι παντού γύρω μου. Απλά εγώ δεν μπορώ να τα μεταφέρω όπως τους αξίζουν στο χαρτί και αυτήν την ομορφιά που ζητάει η βιασύνη μου δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να της την δώσω. Οπότε ίσως η πένα μου μείνει στη θήκη της για κάποιο διάστημα. Να μείνει ανενεργή μέχρι να μπορεί να περιγράψει ξανά ένα καινούργιο βλέμμα. Μέχρι εκείνο το δάκρυ να μπορέσει να το αποτυπώσει στο χαρτί. Μέχρι να κάνει να πονάει όποιος διαβάζει αυτά που θα γράφει για τον πόνο μου. Μέχρι να μπορεί να μεταφέρει τον κόσμο που φτιάχτηκε πάνω στη πληγή μου. Μέχρι την βροχή εκείνη να την γράψει έτσι ώστε να βρέχονται όλοι. Μέχρι να μπορεί να καταγράψει τα λόγια του μάγου. Μέχρι να μπορεί να αντέξει τη φωτιά μου για μελάνι της και να μην καίγεται από αυτήν. Μέχρι να μην μολύνει τις καθάριες μου στιγμές. Και αυτές οι στιγμές δεν θα χαθούν. Μένουν στην καβάτζα. Έχω και άλλες στιγμές μου εκεί. Ποιος ξέρει; Μια μέρα ίσως να μπορέσω να τις διηγηθώ. Ναι, είμαι σίγουρος πως θα μπορέσω. Ακόμα και στην περίπτωση που η πένα μου είναι έτοιμη όταν δεν θα αντικρίζω πια το βλέμμα ή όταν το δάκρυ μου θα έχει στερέψει ή όταν ο πόνος μου θα έχει φύγει μακριά ή όταν η πληγή μου θα έχει κλείσει και μαζί της θα έχει κλείσει και ο κόσμος που φτιάχτηκε πάνω της ή όταν η βροχή θα έχει σταματήσει ή όταν τα λόγια του μάγου δεν θα ηχούν πια στα αυτιά μου ή όταν οι καθάριες μου στιγμές θα μου φαντάζουν μακρινές, θα σας τις διηγηθώ. Θα τις ανασύρω από την καβάτζα και θα σας τις διηγηθώ. Τίποτα δεν χάνεται.