ΠΩΣ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ

Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν κάθε πρωί ξυπνώ με το ίδιο όνειρο;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν η σκέψη μου υποδουλώθηκε σε σένα;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν ο προορισμός μου δεν υπάρχει πια;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν γνωρίζω πλέον την κατάληξη μου;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν ο κόσμος όλος για μένα πια δεν έχει καμία αξία;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν μετράω τον χρόνο χωριστά σου;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν ο πόνος όσο αβάσταχτος και αν είναι έγινε συνήθεια;
Πώς να γράψω για κάτι άλλο όταν η θέληση στέκεται ανήμπορη μπροστά στην αγάπη;

Όλο αυτό το διάστημα έφτιαχνα μια ιστορία στο νου μου με σκοπό να την ανέβαζα χθες στο blog. Όσοι με ξέρουν καλύτερα θα φαντάζονται πως η ιστορία αυτή θα είχε να κάνει με ένα χαμένο μάγο που μας είχε μιλήσει κάποιος παλαιότερα. Τελικώς την ιστορία δεν την έγραψα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει ακόμα στα πίσω συρτάρια του μυαλού μου. Ο λόγος; Όχι, ο μάγος δεν βρήκε τον δρόμο του. Απλά όταν χτύπησε την πόρτα του ήρωα της ιστορίας , αυτός δεν του άνοιξε με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δοθεί συνέχεια στη πλοκή της. Μην βιαστείτε να τον χαρακτηρίσετε αγενή . Αντιθέτως αν του άνοιγε δεν θα του συμπεριφερόταν καθόλου ευγενικά , χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα του άξιζε κιόλας. Απλά όταν ο μάγος του χτύπησε την πόρτα , εκείνη για ακόμα μια φορά είχε κυριεύσει την σκέψη του, με αποτέλεσμα ένας χαμένος μάγος στο κατώφλι της ψυχής του να μην έχει καμία μα καμία σημασία.
Χρόνια σας πολλά και καλή χρόνια.
Υ.Γ: Φέτος, αυτό που κάποιοι λένε πνεύμα των Χριστουγέννων δεν με έχει αγγίξει καθόλου γιατί:
Α) Δεν έχω ακούσει ακόμα το last Christmas;
Β) Έμαθα πως δεν υπάρχει άγιος Βασίλης ;
Γ) Το ποτέ και το για πάντα τα νιώθω τόσο οικεία;
Δ) Άλλο.
Η νικήτρια ή ο νικητής του κουίζ δεν κερδίζει τίποτα. Αλλά ούτε και ο χαμένος τα παίρνει όλα. Απλά για να ευθυμήσουμε το έβαλα. Και πάλι χρόνια πολλά σε όλους, είτε πιστεύουν είτε όχι.

ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΜΟΥ

Το κρύο εκεί έξω, ασορτί με αυτό της καρδιάς μου, και κάποιες πλανεύτρες θύμησες με κάνουν να παραβώ έναν από τους στόχους μου , μπορεί και αρχές μου. Θύμησες που δεν πνίγονται στο πάτο ενός ποτηριού και δεν καίγονται σε ένα τσιγάρο .Με πάνε πίσω σε χειμώνες που πέρασαν αλλά από ότι φαίνεται δεν με πέρασαν. Μετράω 26 και με τυχαία σειρά έρχονται στο νου μου. Αν ξεχωρίζω κάποιους από αυτούς είναι οι χειμώνες εκείνοι της παιδικότητας και της χαράς. Αυτούς της ανεμελιάς. Αυτόν της προδοσίας. Αυτόν της αμφισβήτησης. Αυτόν του συμβιβασμού. Αυτόν της φυγής. Αυτόν που έμαθα για τα απέθαντα. Αυτόν που χαράχθηκε πάνω μου ο δρόμος μου. Αυτόν του ονείρου. Αυτόν της θλίψης. Αυτούς της προσμονής. Τον περσινό που αυτό που πρόσμενα , μπορεί και για όλη μου τη ζωή, το έχασα πριν προλάβω να το χαρώ , παρά μόνο για λίγες στιγμές. Όσον αφορά για τον φετινό χειμώνα ας μην είναι μόνο αδιάφορος… ας είναι και βαρύς θα τον αντέξω, αδιάφορος να μην είναι.

Μια στιγμή που ευχαριστιέμαι και χαίρομαι αφάνταστα είναι εκείνη κατά την οποία η ανάγκη που έχουμε όλοι μας για να εκφραστούμε βρίσκει τον τρόπο και επιβάλλεται της πεζότητας με την οποία έχει μπολιαστεί η σκέψη και η ζωή μας. Κάποιες φορές μάλιστα αυτή η στιγμή έρχεται μετά από μερικά ποτά και όταν ένα τσιγάρο είναι ανίκανο να κρατήσει τα κατακόκκινα μάτια μου ξύπνια. Είναι μαγική αυτή η στιγμή γιατί είναι από τις λίγες φορές που τα όνειρα μπλέκονται με την πραγματικότητα και τότε ο δρόμος από το μυαλό στο χαρτί είναι ορθάνοιχτος. Και παρόλο που όταν ξυπνήσω το πρωί μπορεί το χαρτί να παραμένει άγραφο, εμένα θα μου φτάνει εκείνη η στιγμή γιατί έστω και για ένα δευτερόλεπτο αυτά που πραγματικά επιθυμούσα να πω , σχηματίστηκαν μέσα στο μυαλό μου.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Σε μια χώρα δειλών εξουσιαστών και ηθελημένα εξουσιαζόμενων, σε μια χώρα που η αξιοπρέπεια κρίνεται προσαχθείσα και προφυλακιστέα, σε μια χώρα που η συνενοχή θεωρείται αρετή και προτέρημα, σε μια χώρα που η κοινή γνώμη δεν χρειάζεται κανέναν πια για να περιφρουρεί τα όρια της σκλαβιάς της, σε μια χώρα σαν αυτή εδώ δηλαδή βαφτίσου απάτριδος, γίνε μίασμα της κοινωνίας και βγες στο περιθώριο αν θες να ξεπλύνεις λίγο από το αίμα λεκιάζει τα χέρια σου... Πολλές φορές όταν γράφω είμαι απόλυτος και αυτή μάλλον είναι μία από αυτές, αλλά δεν θα έγραφα ποτέ κάτι τέτοιο αν και εγώ ο ίδιος δεν αναγνώριζα πως και τα δικά μου χέρια είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο, λεκιασμένα.