Εμείς φταίμε για τα όρια του κελιού μας , αφού οι πιο πολλοί δεν αντιλαμβανόμαστε καν τον εγκλεισμό μας σε αυτό. Εμείς φταίμε για την ερήμωση όχι μόνο του τόπου μας αλλά και της ίδια μας της ψυχής. Εμείς φταίμε που όταν ερωτευόμαστε δεν ερωτευόμαστε αξίες και ιδανικά αλλά μια καλοστημένη, τόσο καλά που ίσως να κρατάει και για μια ζωή, οφθαλμαπάτη. Εμείς φταίμε που όχι μόνο αφήσαμε, αλλά ίσως και να ζητήσαμε να μας δηλητηριάσουν τα μυαλά. Εμείς φταίμε που διαμορφώσαμε αυτούς τους φρενήρεις ρυθμούς. Εμείς φταίμε που για να κρύψουμε την δικιά μας αδυναμία ξεσπάμε στους πιο αδύναμους από εμάς. Εμείς φταίμε που ο φόβος φώλιασε στα μυαλά μας. Εμείς φταίμε που το άγχος κατασπαράζει μέρα με τη μέρα τα μέσα μας. Εμείς φταίμε που η φύση αργοπεθαίνει μπροστά στα μάτια μας. Εμείς φταίμε για το ότι η καθημερινότητα ταυτίστηκε με τη μιζέρια, αφού σκοτώσαμε όλες τις όμορφες μικρές στιγμές που έχουν αξία. Εμείς φταίμε που μάθαμε να λέμε την μετάλλαξη εξέλιξη. Εμείς φταίμε που προμελετημένα δολοφονήσαμε τις ψυχές μας για μείνουμε απλά κουφάρια που περιφέρονται χωρίς λόγο και αιτία. Εμείς φταίμε που για να νιώσουμε ισχυροί εκμεταλλευτήκαμε τα πιο αγνά πλάσματα αυτής της πλάσης. Εμείς φταίμε που τα όνειρα μας πεθαίνουν πριν καν προλάβουν να γεννηθούν. Εμείς φταίμε για την μοναξιά μας αφού ξεχάσαμε να επικοινωνούμε αληθινά.
Δεν είναι ο τόπος που φταίει. Δεν είναι οι άλλοι. Εμείς και μόνο εμείς φταίμε. Και αν μας φαίνεται τόσο απλοϊκό ,είναι επειδή πράγματι είναι τόσο απλοϊκό. Παρόλο που σε λίγο δεν θα μας φαίνεται και τόσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου