Ήταν και αυτό ένα από τα παιδιά της μητέρας φύσης. Μάλιστα για κάποιους ήταν και ένα από τα πιο ξεχωριστά. Ο λόγος για ένα ελάφι. Το ελάφι αυτό ζούσε τον περισσότερο καιρό ευτυχισμένο στο δάσος. Όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές που το τράβαγε η θλίψη μακριά από το αγαπημένο του δάσος και κατάληγε στις παρυφές της πλησιέστερης μεγαλούπολης. Φοβόταν πολύ όταν βρισκόταν εκεί. Δεν το φόβιζε το άγνωστο διότι όπως είπαμε το ελάφι αυτό ήταν ξεχωριστό και αντιλαμβανόταν αυτό που έβλεπε πολύ καλά. Ούτε οι άνθρωποι το φόβιζαν και ας έπρεπε, νόμιζε πως ήταν και αυτά αδέλφια του. Αυτό που το φόβιζε ήταν η ασχήμια. Η ασχήμια αυτή που απλωνόταν μπροστά του και φαινόταν ατελείωτη. Δάκρυζε πάντα όταν βρισκόταν εκεί. Δάκρυζε για τους ανθρώπους που αναγκάζονταν να ζούνε εκεί Γύρναγε κάθε φορά στο δάσος με μια ψεύτικη ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα αδέλφια του θα κατανοούσαν την ομορφιά του δάσους και κάτι θα άλλαζε. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν γραφτό να γίνει και δυστυχώς το ελάφι της ιστορίας το κατάλαβε με το πιο οδυνηρό τρόπο. Βλέπετε το τελευταίο του δάκρυ κύλησε πριν περίπου ένα χρόνο, λίγο πριν καεί ζωντανό όπως και πολλά άλλα. Το τελευταίο του δάκρυ πολλοί υπέθεσαν ότι ήταν για την ζωή του που κατάλαβε ότι θα χανόταν. Αυτό όμως ήταν λάθος. Το τελευταίο του δάκρυ ήταν για τα αδέρφια του, τους ανθρώπους. Διότι εκείνη την στιγμή κατάλαβε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια απομείνει για αυτούς. Το ελάφι ήταν πράγματι ξεχωριστό.
