ΜΙΜΗΣ ΤΣΑΦΕΝΤΑΣ – ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΩΝ

Καλώς ήρθες, φίλε, περαστικέ, συνήθη ή τυχαίε επισκέπτη. Όποιος και να είσαι καλώς ήρθες και μιας που είσαι εδώ άσε με να σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία πραγματική αλλά θα στην πω αλλιώς. Θα στην πω όπως την φτιάχνω στο μυαλό μου αυτή την στιγμή.

Φαντάσου τώρα μια χώρα όπου ο ρατσισμός και η προκατάληψη αποτελεί επίσημη πολιτική. Μια χώρα όπου για να θεωρείσαι άνθρωπος πρέπει να είσαι λευκός. Αν είσαι μαύρος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας ακόμα σκλάβος στην δούλεψη τους. Χωρίς όνομα , χωρίς δικαιώματα, χωρίς αισθήματα και άνευ αξίας. Δεν ξέρω πόσοι λευκοί της συγκεκριμένης χώρας δεν συμφωνούσαν με την παγιωμένη αυτή ως τότε αντίληψη αλλά σίγουρα ο Μίμης ήταν ένας από αυτούς. Ίσως γιατί και του ίδιου από πολύ μικρού ακόμα του είχαν κολλήσει μια ρετσινιά. Αυτή του ηλιθίου εξαιτίας μιας στραβής οδοντοστοιχίας.

Ο Μίμης λοιπόν εκεί μεγάλωσε και σίγουρα θα ήταν και αυτός δυστυχισμένος. Προσπάθησε να πνίξει την δυστυχία του στην θάλασσα και έγινε ναυτικός. Χωρίς όμως να έχει κάποιο αποτέλεσμα και έτσι ξαναγύρισε πίσω. Εκεί λοιπόν γνώρισε τον έρωτα, την πραγματική ευτυχία στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Θέλησε να την παντρευτεί αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο την εποχή εκείνη στην συγκεκριμένη χώρα ήταν αδύνατο. Βλέπετε η γυναίκα ήταν μαύρη και δεν επιτρεπόταν οι μεικτοί γάμοι. Είπαμε περίεργες αντιλήψεις κυριαρχούσαν σε αυτή την χώρα.

Ο Μίμης όμως θαρρούσε πως είχε βρει τον τρόπο ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν . Φαντάζομαι πόσο ευτυχισμένος θα ήταν όταν το σκέφτηκε. Ένας κόσμος θα φτιάχτηκε μπροστά εκείνη την στιγμή, από το μηδέν ως το άπειρο μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όμως το όνειρο του δεν θα κρατούσε πολύ. Ο τρόπος που είχε σκαρφιστεί ήταν να ζητήσει την αλλαγή στο διαβατήριο του χρώματος του από λευκό σε μαύρο. Όταν το αίτημα του δεν έγινε δεκτό από την αντίστοιχη πρεσβεία ένα σύμπαν θα γκρεμίστηκε μπροστά του με μιας. Αν δεν έγινε τότε σίγουρα θα γκρεμίστηκε λίγο καιρό μετά όταν αυτός και η αγαπημένη του χώρισαν. Βλέπετε τους λύγισαν οι καταστάσεις. Δεν επιτρεπόταν να βρίσκονται ή να μιλάνε ακόμα και τηλεφωνικά , κάτι που έκανε να μοιάζει τον χωρισμό τους σαν λογικό επακόλουθο.

Αυτό και αν ήταν δυστυχία για τον Μίμη. Αν την προηγούμενη δυστυχία δεν την έπνιξε η θάλασσα σίγουρο ήταν πως δεν θα έπνιγε κι αυτή. Έτσι έμεινε σε αυτή την χώρα. Πέρασαν χρόνια από τον χωρισμό τους χωρίς όμως ο Μίμης να τα καταλαβαίνει. Κάθε μέρα ζούσε την ίδια μέρα και βίωνε τον ίδιο πόνο. Μάλλον βοήθησε σε αυτό και ο τύπος της δουλειάς που πλέον έκανε. Ώσπου μια μέρα αντίκρισε τον φυσικό και ηθικό αυτουργό όλων αυτών, τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Χέντρικ Φερβούντ. Χωρίς δισταγμό του κατάφερε τέσσερις μαχαιριές και τον σκότωσε ακαριαία.

Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και ψυχιατρεία ,με καθημερινά βασανιστήρια ώσπου πέθανε το 1999. Το φέρετρο έφερνε την εξής επιγραφή: Δημήτρης Τσαφέντας, κομμουνιστής, χριστιανός, αγωνιστής της ελευθερίας . Εγώ θα συμπλήρωνα και αμετανόητος ερωτευμένος. Ποτέ μην υποτιμάς τι μπορεί να κάνει κάποιος ερωτευμένος και κάποιος που δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα και ο Μίμης πληρούσε και τα δύο κριτήρια. Για αυτό αν σε άγγιξε έστω και λίγο η ιστορία του Μίμη κάνε μου την χάρη και όποτε ακούς το όνομα του φώναζε (έστω και από μέσα σου) … ακόμα παρών.

Υ.Γ: Καλέ μου φίλε από την Dryland σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες.