ΠΕΡΙ ΝΤΟΠΙΝΓΚ – ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Χ

Την ώρα που γράφεται το παρών κείμενο η Ελλάδα υποτίθεται πως συγκλονίζεται από το σκάνδαλο του ντόπινγκ της εθνικής ομάδας της άρσης βαρών. Σε κάτι παρεμφερές θα αναφερθώ και εγώ. Θα μπορούσα να γράψω για την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, τις παροχές που δίνει το κράτος στους πρωταθλητές και στο κλίμα ανταγωνισμού που προκύπτει από όλα αυτά κάτι που έχει σαν συνέπεια την χρήση αναβολικών ουσιών. Όμως θα αναφερθώ στην ιστορία του Χ, ή μάλλον καλύτερα σε μια από τις ιστορίες του Χ, που διάλεξε να την μοιραστεί μαζί μας για πρώτη (κυριολεκτικά) φορά.

Του άρεσε ο αθλητισμός. Ασχολιόταν κατά καιρούς με διάφορα αθλήματα. Ποτέ όμως δεν είχε για σκοπό του τον πρωταθλητισμό παρόλο που δεν του άρεσε να χάνει, ακόμα και στα επιτραπέζια παιχνίδια ήθελε να νικάει πάντα όμως με τους επιτρεπόμενους όρους. Ο Χ όπως αποδείχτηκε είχε κλίση σε ένα περίεργο άθλημα για τα δεδομένα της Ελλάδος. Χόκεϊ επί χόρτου θαρρώ πως το λέγανε. Αγωνίστηκε για αρκετά χρόνια. Στην αρχή το επίπεδο των ομάδων ήταν αρκετά χαμηλό, κάτι που φαντάζει λογικό μιας και το άθλημα ήταν πρωτοεμφανιζόμενο στη χώρα. Η ομάδα του Χ λοιπόν, που πιο πολύ σαν παρέα έμοιαζε παρά σε ομάδα, κατέκτησε κάποια πρωταθλήματα στην ηλικιακή κατηγορία της. Τα πιο πολλά μέλη της αποτελούσαν και μέλη της τότε εθνικής ελπίδων. Με ένα περίεργο τέχνασμα η ομοσπονδία μετά από κάποιο διάστημα κατάργησε την κατηγορία της. Αυτό οφειλόταν στις κακές σχέσεις των παραγόντων της μιας και της άλλης πλευράς. Έτσι βρέθηκε η ομάδα του Χ να παίζει στην αντρική κατηγορία. Παιδιά από 15 ως 18 χρονών έπαιζαν εναντίον εικοσιπεντάρηδων και τραντάρηδων. Για αυτό ίσως οι αντίπαλοι τους να τους υποτίμησαν και τα παιδάκια αυτά πήραν το πρωτάθλημα. Αυτό είχε σαν συνέπεια κάποια από τα μέλη της ομάδας να κληθούν στην αντρική εθνική ομάδα και ο Χ ήταν ένα από αυτά. Τα κίνητρα ήταν πολλά για να παραμείνουν σε αυτή, αφού οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας πλησίαζαν και ως τότε υπήρχε ένας νόμος όπου πρόβλεπε για το συγκεκριμένο και μόνο άθλημα η εθνική ομάδα της διοργανώτριας χώρας να μετέχει χωρίς προκριματικούς. Τον Χ δεν τον πολυένοιαζαν αυτά αφού ποτέ του δεν είχε σε εκτίμηση τους ολυμπιακούς αγώνες και δεν τον άγγιξε ποτέ του το εθνικό φρόνημα ( πάλι καλά). Πέρα αυτών ο Χ δεν είχε και ελληνική υπηκοότητα και δεν ήθελε να την αλλάξει για ευνόητους λόγους… υποχρεωτική στρατιωτική θητεία θαρρώ πως το λένε. Απλά του Χ του άρεσε να παίζει χόκεϊ. Μπορούσε και έπαιζε στην εθνική διότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν επίσημες διοργανώσεις και στα φιλικά οι κανόνες είναι πάντα πιο ελαστικοί και μέσω των αγώνων της εθνικής έπαιζε σε πιο ψηλό επίπεδο.

Ξαφνικά όμως ο νόμος για την συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες για το συγκεκριμένο άθλημα άλλαξε. Ο νέος νόμος πρόβλεπε ότι θα πρέπει και η διοργανώτρια χώρα να μετάσχει στα προκριματικά κάτι που μείωνε δραματικά της ελπίδες της Ελλάδος να συμμετάσχει, αφού το επίπεδο σε σύγκριση με άλλες χώρες παρέμενε χαμηλό. Η τότε ομοσπονδία άρχισε τις κινήσεις πανικού αφού εάν δεν συμμετείχε η εθνική στους ολυμπιακούς θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος των επιχορηγήσεων της. Μη γελιόμαστε τα ποσά που έπαιρναν μόνο στους αθλητές και στα σωματεία δεν κατέληγαν. Τότε λοιπόν άρχισαν πιο εντατικές προπονήσεις και πιο στενή παρακολούθηση των αθλητών. Άρχισαν ακόμα και να χορηγούν διάφορες βιταμίνες στους αθλητές. Ο Χ δεν τις πήρε ποτέ του για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσε να καταπιεί χάπια. Κάθε φορά που έβαζε χάπια στο στόμα του του ερχόταν τάση προ εμετό. Σε αυτό το σημείο ο Χ άρχισε να παρατηρεί την άνοδο της φυσικής κατάστασης των συναθλητών του σε περίεργο βαθμό. Σκέφτηκε πως προφανώς η κακή ζωή που έκανε τότε ο ίδιος δεν θα τον άφηνε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο φυσικής κατάστασης. Βλέπετε είχε ήδη αρχίσει το κάπνισμα, ξενυχτούσε πολύ και όσον αφορά τα για τα ξίδια που έπινε τότε καλύτερα να μην αναφερθώ. Ο Χ όμως συνέχιζε να βρίσκεται σε αρκετά καλό αγωνιστικό επίπεδο ώστε να παραμένει στην εθνική. Κάπου εκεί άρχισαν και οι πιέσεις από την ομοσπονδία να αλλάξει την υπηκοότητα του για να μετάσχει στους προκριματικούς αγώνες. Δεν το έκανε διότι όπως προανέφερα κάτι πάθαινε όταν σκεφτόταν την στρατιωτική θητεία.

Λίγο καιρό μετά ο Χ σταμάτησε το χόκεϊ κυρίως γιατί δεν διασκέδαζε πια με αυτό. Είχε μάθει να χάνει και ας μην του άρεσε.