Που με πας; Κι απόψε που με πας; Αν με ακούς σαν χάρη στο ζητώ. Πήγαινε με, έστω και για μια φορά, εκεί που το μαύρο μου δεν είναι πένθιμο. Πήγαινε με εκεί που τα αδέλφια διαλέγουν να ζήσουν. Πήγαινε με εκεί όπου θα αγγίζω τον ουρανό μου. Πήγαινε με που οι χάρτες δεν είναι αναγκαίοι για να ταξιδέψεις. Πήγαινε με εκεί που τα μυαλά δεν μπολιάζονται με αρρωστημένες ιδέες. Πήγαινε με εκεί όπου θα κυνηγιέται ο ήλιος με την σελήνη. Πήγαινε με εκεί που η αγάπη και το μίσος είναι πράγματα ξέχωρα. Πήγαινε εκεί που δεν υπάρχουν άνθρωποι. Πήγαινε με εκεί που όλα μοιάζουν και είναι τόσα απλά σαν να είμαι παιδί ακόμα. Πήγαινε με εκεί που τα δάκρυα δεν στέρεψαν. Εκεί που δεν φίλιωσα, εκεί να με πας. Μ’ ακούς παράνοια μου, εκεί θέλω να πάω…. Πάμε… μαζί…
6 σχόλια:
Δηλαδή ζητάς την ουτοπία...
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να τη δημιουργήσεις!
Καλό βράδυ!
Πάμε παράνοιά μας!
:-)
Υπάρχει χρόνος για όλα raslow!
ras...exo dosei ta kleidia ton grafeion moy se allon gia na bgei apo tin porta sto isogeio ton grafeion tin opoia kleidonoume aneleipos sta sinexes mpes-bges kai teleionontas tin douleia mou anakalipto oti den mporo pia na anoikso tin eksoporta...kai eimai monos...monos se kati grafeia sto kentro tis athinas ma gyro erimeia kai i apomakrismeni boitheia pou tilefonika kalo einai toso apomakrismeni pou alles fores dn exei sima, alles einai kateilimeni alles dn apanta kai alles kai pou thelei dn mporei!!!
einai i diki mou egklobismeni paranoia.mia zoi anorimos o mlk!
elpizo otan to diabazeis na exoun erthei na me ksekleidosoun...
kalo taksidi pantos...
aggelika: Πράγματι δεν είναι δύσκολο να την δημιουργήσεις, το πιο δύσκολο είναι να την διατηρήσεις. Καληνύχτα
vassia: Και χώρος για όλους. Καληνύχτα
Αλέξη ελπίζω να σε έχουν ξεκλειδώσει αλλιώς πες μου να φωνάξω κανά κλειδαρά στη τελική. Χωρίς παρεξηγήσεις μεταξύ μας μετά από τόσα χρόνια μόνο εσύ πίστευα πως θα βρισκόσουν σε τέτοια περίσταση. Μου θυμίζει το περιστατικό με το πόμολο τότε στην κατεύθυνση. Σε ευχαριστώ που με γύρισες πίσω στο χρόνο. Γουφ
Μια βόλτα έξω από τον κόσμο, μια βουτιά στα βάθη της ψυχής. Στο μέρος αυτό, όπου γεννιούνται τα όνειρα. Εκεί θέλεις να πας;
Μπορείς, γλυκιέ μου raslowbap, μπορείς να φτάσεις. Πάρε τη παράνοια απ' το χέρι και οδήγησέ την εκεί. Τον ξέρεις τον δρόμο, μόνο εσύ τον ξέρεις, κι ας δείχνει ακόμη σκοτεινός. Μα σαν φτάσεις στο ροζ του ονείρου σου, ένα μπορώ να σου εγγυηθώ. Η Παράνοια ή θα θεριέψει ή θα ξεψυχήσει. Έτσι, μου 'πανε, ξεχωρίζουν τους τρελούς απ' τους ρομαντικούς...
Και είχαν δίκιο...
Κάπου εκεί θέλω να πάω, Γενικά ο δρόμος παρόλο φαίνεται σκοτεινός δεν με τρομάζει,( με το σκοτάδι έχω περιέργως ασυνήθιστη καλή σχέση) με εμένα τρομάζω καμιά φορά.
Δημοσίευση σχολίου