ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν έλαβα αυτή την περίεργη πρόσκληση από την karpouzi το θεώρησα σαν μια εύκολη πρόκληση. Εφόσον θεωρώ τον εαυτό μου προληπτικό το θεώρησα σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλω στην φόρα όλα τα γούρια μου. Έλα όμως που δεν ήταν τόσο εύκολο τελικά. Προφανώς διότι είναι πολλά τα αντικείμενα αυτά και δυσκολεύτηκα κάπως να διαλέξω. Μια ακόμα δυσκολία που πίστευα πως θα συναντήσω είναι οι αντίστοιχες φωτογραφίες που θα έπρεπε να συνοδεύουν το κείμενο. Το είχα ξαναγράψει και στο παρελθόν πως η σχέση μου με την τεχνολογία θα έμοιαζε με αυτή που θα είχαν οι άνθρωποι των σπηλαίων με αυτή. Εντάξει να ανεβάσω μια φωτογραφία με ένα κείμενο. Αλλά τώρα οι φωτογραφίες έπρεπε να είναι πολλές και αυτός ο αναθεματισμένος blogger, παρόλες τις φορές που μου έχει εξηγήσει ο φίλος Βαγγέλης από την πικραλίδα, δεν με αφήνει να τις βάλω σωστά. Τώρα εάν φταίει ο blogger ή εγώ, αφήνω εσάς να το αποφασίσετε. Οπότε διάλεξα την εύκολη λύση να μαζέψω όλα τα αγαπημένα μου αντικείμενα σε μία φωτογραφία. Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος που ίσως εξηγήσω στο τέλος του κειμένου.

Στην φωτογραφία θέλω να πιστεύω πως διακρίνονται τα κλειδιά μου. Τον λόγο τον αναφέρω αναλυτικά σε παλαιότερο post κάπου εδώ.

Επίσης διακρίνεται και ο δίσκος του B.D.FOXMOOR I’ M STILL AN ACTIVE MEMBER.. Γενικώς η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στην ζωή μου. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον ξεχωρίζω γιατί ήταν το πρώτο βινύλιο που απέκτησα. Μάλλον από εκεί ξεκίνησε και η αγάπη μου για τα βινύλια.

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το επόμενο αντικείμενο που διάλεξα. Είναι το βιβλιαράκι από το cd των ACTIVE MEMBER Απ’ τον τόπο της φυγής. Αποτέλεσε το δίσκο με τον οποίο γνώρισα το low bap. Ένα από τα σημαντικότερα και ουσιαστικότερα κομμάτια της ζωής μου και ελπίζω να συνεχίσει και στο μέλλον να είναι.

Επίσης ευελπιστώ να διακρίνεται και το βιβλίο Βροχολόγιο που φτιάξαμε με τον Χάρη και τον Βαγγέλη από την πικραλίδα. Την εικονογράφηση είχε αναλάβει η Έλενα που δυστυχώς δεν έχει ακόμα Blog για να βλέπουμε τις υπέροχες ζωγραφιές της. Ο λόγος που ξεχώρισα το Βροχολόγιο δεν έχει να κάνει με το ότι συμμετείχα στην προσπάθεια αυτή αλλά με το ότι αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα όπου η δημιουργικότητα και η αυτονομία δεν μπαίνει σε καλούπια.

Το ασημένιο κουτάκι μου το είχε χαρίσει ο παππούς μου ο Μιχάλης και κρύβει μέσα του διάφορα ξυριστικά είδη. Ήταν ο μοναδικός από τους παππούδες μου που γνώρισα και μάλλον για αυτό του είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία. Έμενε ως και το τέλος της ζωής του στην Αίγυπτο και δεν τον έβλεπα παρά μόνο λίγες μέρες τον χρόνο. Ήταν όμως τόσο ευτυχισμένος εκεί και δεν τον κατηγορώ. Εκεί ήταν το σπίτι του και ήταν από τους λίγους απόδημους έλληνες που διάλεξαν να μην εγκαταλείψουν την Αίγυπτο.

Ίσως να μπορείτε να διακρίνεται και μια ξύλινη μάσκα. Την είχα πάρει από έναν πλανόδιο Nubian στην Αίγυπτο. Την διάλεξα γιατί μου θυμίζει την προσπάθεια μου να μην φορώ «μάσκες» και «προσωπεία».

Αυτό το ξύλινο μπαστούνι, που μάλλον δεν θα φαίνεται ολόκληρο, είναι ένα μπαστούνι για χόκεϊ επί χόρτου. Το κρατώ γιατί θαρρώ πως τα χρόνια εκείνα που έπαιζα χόκεϊ ήμουν πιο τσαμπουκαλεμένος με την ζωή και όλα μου φαινόντουσαν πιο απλά και πιο εύκολα. Ίσως σε αυτό να έπαιζε ρόλο και το νεαρό της ηλικίας μου ( όχι ότι με πήραν και τα χρόνια τώρα).

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω την karpouzi για την πρόσκληση και όλα αυτά που ήρθαν στο μυαλό μου γράφοντας το κείμενο. Με την σειρά μου λοιπόν πετάω το γάντι στην aggelika και στον Βαγγέλη (εάν έχουν τον χρόνο και το επιθυμούν βέβαια) καθώς και σε όποιον άλλο θέλει.

Υ.Γ: Τελικώς τον τρίτο λόγο δεν τον ανέφερα.