ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ

Είναι κάποιες στιγμές που σε οδηγεί το μολύβι. Δεν σκέφτεσαι απλά αφήνεσαι και το ακολουθείς… όπως κάποτε, όπως και τώρα μακάρι και όπως στο μέλλον. Σου έρχονται θύμησες από το παρελθόν. Ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο. Ζεις γεγονότα από το παρελθόν ξανά από την αρχή και καμιά φορά με διαφορετικό τέλος. Άλλες φορές οι στιγμές αυτές σε πάνε στο μέλλον. Το ζεις, το ονειρεύεσαι, το φαντάζεσαι για να το προδώσεις αργότερα όταν υποτίθεται πως θα είσαι νηφάλιος από την ζωή και την παράνοια. Άλλες φορές είναι που κάνεις το πιο μεγάλο ταξίδι μέσα στο μυαλό σου. Εκεί είναι που γνωρίζεις τον εαυτό σου. Σου συστήνεται ξανά και ξανά για να τον ξεχάσεις αργότερα… Γεια χαρά είμαι ένα μικρό παιδί . Έχω ένα όνειρο, δεν σου λέω ποιο. Το ίδιο όνειρο είχες και εσύ αλλά διάλεξες να το ξεχάσεις. Ή μπορεί να σου πει: Γεια χαρά είμαι ένα μικρό παιδί. Είχα ένα όνειρο, το σκότωσες. Τώρα πια δεν έχω τίποτα. Ξέρεις τι δυστυχία είναι να κοιμάμαι χωρίς να μπορώ να ονειρεύομαι; Ναι ξέρεις και εσύ το ίδιο κάνεις. Είναι και άλλες φορές που θα κάτσει να σου πιάσει την κουβέντα. Θα σου μιλήσει με λόγια αληθινά. Άκουσε τον δεν έχεις να χάσεις τίποτα παρά μόνο να κερδίσεις. Είναι όμως και κάποιες άλλες φορές, οι πιο ωραίες μάλλον, που δεν θα σου πει τίποτα. Θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε αφήσει να συνεχίσεις το ταξίδι. Μη το εκλάβεις σαν αδιαφορία. Θα το κάνει αυτό γιατί θα σε βλέπει και θα σε νοιώθει κάθε μέρα χωρίς να του έχεις λείψει ποτέ.

ΣΕ ΒΡΗΚΑ

Σε βρήκα σε στίχους τραγουδιού, γραμμένο από παρεξηγημένο χέρι.

Σε βρήκα σε βλέμμα ταλαιπωρημένου και πιστού αδερφού.

Σε βρήκα σε αντάμωμα καρδιακών φίλων.

Σε βρήκα στο πρώτο τσούγκρισμα ενός καλού μεθυσιού.

Σε βρήκα σε αγνό και αληθινό όνειρο.

Σε βρήκα σε ατελείωτες στιγμές παιδικότητας.

Σε βρήκα σε δάκρυα χαράς αλλά και θλίψης.

Σε βρήκα σε ανεκπλήρωτη αγάπη.

Σε βρήκα ελεύθερη μέσα στο κελί μας.

Σε βρήκα σε τίμιο αγώνα που πρόδωσαν οι άνθρωποι.

Σε βρήκα σε ιδέες και πιστεύω μεγαλύτερα από τα μυαλά που βρήκαν απάγκιο.

Σε βρήκα ζωή… και ας μην σε ζω πάντα όπως θα ήθελα.

BANKSY

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Σ

Τον Σ θυμάμαι κάποτε τον είχα για πρότυπο. Αποτέλεσε όμως και τον λόγο που σταμάτησα να έχω πρότυπα. Πάντως τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να είναι το ιδανικό πρότυπο και για τα αρνητικά που θα πρέπει να αποφύγεις αλλά και για τα θετικά του που οφείλεις να παραδεχτείς. Ο Σ ήταν πάντα πρώτος. Πρώτος στις κατακτήσεις, πρώτος στις παρέες, πρώτος στην διασκέδαση…αλλά και πρώτος στις χρήσεις και καταχρήσεις. Με τον καιρό έμπλεξε με διάφορες ουσίες. Είχε τα μπλεξίματα του και ήταν πολλά και σοβαρά. Παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν όταν τον είχαν διώξει από το σπίτι του. Τότε μέσα μου είπα πως πέθανε. Θα τον είχα για νεκρό μέχρι να καταλάβαινε ο ίδιος πως θα πρέπει να παλέψει για την ζωή του. Ίσως να το έκανα γιατί δεν άντεχα να τον βλέπω να σκοτώνει τον εαυτό του. Ίσως να ήταν μόνο μια φυσική και εγωιστική αντίδραση του οργανισμού μου για να με προστατέψω από τον πόνο . Δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν. Σημασία έχει μόνο αυτό που έκανα.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Εάν τον είδα δυο τρεις φορές όλο αυτό τον καιρό θα ήταν ζήτημα. Την μία έκανα πως δεν τον είδα, την άλλη πως δεν με είδε αυτός. Κάπως έτσι υπήρχαν ίσως και στιγμές που τον είχα ξεχάσει τελείως. Ακούγεται σκληρό αλλά πιστέψτε με είχε γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να τον βοηθήσουμε, όμως σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Κάποια στιγμή υποθέτω πως πήρε την απόφαση του και διάλεξε την ζωή. Αναστήθηκε , επέστρεψε στους ζωντανούς. Το πώς δεν το ξέρω. Δεν τον ρώτησα γιατί μάλλον δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ την δύναμη που βρήκε. Δεν νομίζω πως η δύναμη που χρειάζεται να κρατηθείς μακριά από ουσίες είναι ίση με την αντίστοιχη που θα χρειάζεται για να ξεμπλέξεις από αυτές. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μπορούσα να αντιληφθώ την όποια απάντηση που θα μου έδινε, τώρα όμως που δεν μπορώ προτίμησα να μην ρωτήσω. Ίσως και να μην με ένοιαζε και να μου έφτανε μόνο το πώς ξαναγύρισε πίσω στην ζωή. Τις προάλλες παντρεύτηκε. Τώρα περιμένει τον γιο του. Σε ευχαριστώ που ξαναγύρισες και συγνώμη που κάποτε ήμουν σκληρός.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ

Θα ήθελα να χόρευα σουίνγκ στο προπολεμικό Βερολίνο. Θα ήθελα να δω όλους τους ήρωες που πέθαναν πριν να προδώσουν. Θα ήθελα να δω και να συμμετάσχω στο κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων. Θα ήθελα να ακούσω ζωντανά τους λόγους του Martin Luther King και του Malcom X . Θα ήθελα να δω την ακμή των μαύρων πανθήρων. Θα ήθελα να δω την Rosa Parks να μην σηκώνεται από την θέση της στο λεωφορείο και να ξεκινάνε έτσι όλα αυτά τα γεγονότα. Θα ήθελα να δω τον Άρη προδομένο να ξανανεβαίνει στα βουνά. Θα ήθελα να δω το Μάη του 68. Θα ήθελα να είμαι εκείνη την πρωτομαγιά στο Σικάγο. Θα ήθελα να ήμουν μαχόμενος ινδιάνος που σκοτώθηκε από τους αποίκους. Θα ήθελα να ήμουν ναυαγός στην Κούβα. Ειλικρινά πόσο θα ήθελα να ζήσω αυτά τα γεγονότα. Είναι στιγμές που θα ήθελα να υπήρχε μια μηχανή του χρόνου μόνο και μόνο για να ζήσω αυτά τα γεγονότα. Όμως και στην εποχή που ζούμε υπάρχουν τα αντίστοιχα ¨πολυτεχνεία¨. Είναι μπροστά στα μάτια μας και ας κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε τις περισσότερες φορές. Πάμε να τα ανταμώσουμε και να τα ζήσουμε. Ρε σου λέω πάμε, μπροστά μας είναι.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν έλαβα αυτή την περίεργη πρόσκληση από την karpouzi το θεώρησα σαν μια εύκολη πρόκληση. Εφόσον θεωρώ τον εαυτό μου προληπτικό το θεώρησα σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλω στην φόρα όλα τα γούρια μου. Έλα όμως που δεν ήταν τόσο εύκολο τελικά. Προφανώς διότι είναι πολλά τα αντικείμενα αυτά και δυσκολεύτηκα κάπως να διαλέξω. Μια ακόμα δυσκολία που πίστευα πως θα συναντήσω είναι οι αντίστοιχες φωτογραφίες που θα έπρεπε να συνοδεύουν το κείμενο. Το είχα ξαναγράψει και στο παρελθόν πως η σχέση μου με την τεχνολογία θα έμοιαζε με αυτή που θα είχαν οι άνθρωποι των σπηλαίων με αυτή. Εντάξει να ανεβάσω μια φωτογραφία με ένα κείμενο. Αλλά τώρα οι φωτογραφίες έπρεπε να είναι πολλές και αυτός ο αναθεματισμένος blogger, παρόλες τις φορές που μου έχει εξηγήσει ο φίλος Βαγγέλης από την πικραλίδα, δεν με αφήνει να τις βάλω σωστά. Τώρα εάν φταίει ο blogger ή εγώ, αφήνω εσάς να το αποφασίσετε. Οπότε διάλεξα την εύκολη λύση να μαζέψω όλα τα αγαπημένα μου αντικείμενα σε μία φωτογραφία. Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος που ίσως εξηγήσω στο τέλος του κειμένου.

Στην φωτογραφία θέλω να πιστεύω πως διακρίνονται τα κλειδιά μου. Τον λόγο τον αναφέρω αναλυτικά σε παλαιότερο post κάπου εδώ.

Επίσης διακρίνεται και ο δίσκος του B.D.FOXMOOR I’ M STILL AN ACTIVE MEMBER.. Γενικώς η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στην ζωή μου. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον ξεχωρίζω γιατί ήταν το πρώτο βινύλιο που απέκτησα. Μάλλον από εκεί ξεκίνησε και η αγάπη μου για τα βινύλια.

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το επόμενο αντικείμενο που διάλεξα. Είναι το βιβλιαράκι από το cd των ACTIVE MEMBER Απ’ τον τόπο της φυγής. Αποτέλεσε το δίσκο με τον οποίο γνώρισα το low bap. Ένα από τα σημαντικότερα και ουσιαστικότερα κομμάτια της ζωής μου και ελπίζω να συνεχίσει και στο μέλλον να είναι.

Επίσης ευελπιστώ να διακρίνεται και το βιβλίο Βροχολόγιο που φτιάξαμε με τον Χάρη και τον Βαγγέλη από την πικραλίδα. Την εικονογράφηση είχε αναλάβει η Έλενα που δυστυχώς δεν έχει ακόμα Blog για να βλέπουμε τις υπέροχες ζωγραφιές της. Ο λόγος που ξεχώρισα το Βροχολόγιο δεν έχει να κάνει με το ότι συμμετείχα στην προσπάθεια αυτή αλλά με το ότι αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα όπου η δημιουργικότητα και η αυτονομία δεν μπαίνει σε καλούπια.

Το ασημένιο κουτάκι μου το είχε χαρίσει ο παππούς μου ο Μιχάλης και κρύβει μέσα του διάφορα ξυριστικά είδη. Ήταν ο μοναδικός από τους παππούδες μου που γνώρισα και μάλλον για αυτό του είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία. Έμενε ως και το τέλος της ζωής του στην Αίγυπτο και δεν τον έβλεπα παρά μόνο λίγες μέρες τον χρόνο. Ήταν όμως τόσο ευτυχισμένος εκεί και δεν τον κατηγορώ. Εκεί ήταν το σπίτι του και ήταν από τους λίγους απόδημους έλληνες που διάλεξαν να μην εγκαταλείψουν την Αίγυπτο.

Ίσως να μπορείτε να διακρίνεται και μια ξύλινη μάσκα. Την είχα πάρει από έναν πλανόδιο Nubian στην Αίγυπτο. Την διάλεξα γιατί μου θυμίζει την προσπάθεια μου να μην φορώ «μάσκες» και «προσωπεία».

Αυτό το ξύλινο μπαστούνι, που μάλλον δεν θα φαίνεται ολόκληρο, είναι ένα μπαστούνι για χόκεϊ επί χόρτου. Το κρατώ γιατί θαρρώ πως τα χρόνια εκείνα που έπαιζα χόκεϊ ήμουν πιο τσαμπουκαλεμένος με την ζωή και όλα μου φαινόντουσαν πιο απλά και πιο εύκολα. Ίσως σε αυτό να έπαιζε ρόλο και το νεαρό της ηλικίας μου ( όχι ότι με πήραν και τα χρόνια τώρα).

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω την karpouzi για την πρόσκληση και όλα αυτά που ήρθαν στο μυαλό μου γράφοντας το κείμενο. Με την σειρά μου λοιπόν πετάω το γάντι στην aggelika και στον Βαγγέλη (εάν έχουν τον χρόνο και το επιθυμούν βέβαια) καθώς και σε όποιον άλλο θέλει.

Υ.Γ: Τελικώς τον τρίτο λόγο δεν τον ανέφερα.

ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ , ΕΥΤΥΧΩΣ Ή ΔΥΣΤΥΧΩΣ;

Το κάθε ξημέρωμα στην Άνδρο που μας έβρισκε μαζί, δεν το ξέχασα.

Την κάθε μέρα στο σχολείο την θυμάμαι ακόμα.

Εκείνα τα μάτια που κοίταζαν πάντα προς τη γη δεν τα ξέχασα.

Τους στίχους από το τραγούδι εκείνο που δεν τραγουδήσαμε ποτέ, τους θυμάμαι ακόμα.

Τα λόγια, ίσως και όρκους, εκείνης της πρωτοχρονιάς δεν τα ξέχασα.

Θυμάμαι ακόμα το πως έλεγες πως θα φύγεις και το πως έφυγες.

Τα όνειρα που σκαρώναμε κάποτε μαζί τα θυμάμαι ακόμα. Δεν γινόταν άλλωστε να τα ξεχάσω η να τα σβήσω με μιας.

Δεν ξέχασα την εκδίκηση που δεν πήρα ποτέ μου. Την καλύτερη εκδίκηση που πραγματικά σας άρμοζε την κεράσατε απλόχερα εσείς, στον ίδιο σας τον εαυτό.

Μικρές στιγμές από την ζωή για εσάς. Εγώ θα έλεγα όμως οι πιο ουσιαστικές στιγμές της ζωής σας και ειλικρινά λυπάμαι για αυτό που διαλέξατε και καταφέρατε να γίνετε. Τώρα πια είμαι σίγουρος και δεν χρειάζεται να ρωτώ. Ευτυχώς που δεν ξέχασα.

VIVA REVOLUTION

Την ώρα που γράφεται το συγκεκριμένο κείμενο συνταρακτικά γεγονότα συμβαίνουν. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης επιτέλους φαίνεται πως είναι κοντά στην τελική του νίκη έναντι του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να εκλέξει νέο ηγέτη που θα το ξαναφέρει υπέρμαχο των απανταχού καταπιεσμένων. Μάλιστα αποκλειστικές πληροφορίες του radicalistic αναφέρουν πως ο Μάρκος έβγαλε την πασαμοντάνια του και την έστειλε δώρο για όποιον εκλεγεί (να δω το Γιωργάκη με πασαμοντάνι και ας πεθάνω). Οι αμερικάνοι σεναριογράφοι έχουν μπει και αυτοί με την σειρά τους στον αγώνα και με επαναλαμβανόμενες πικετοφορίες διεκδικούν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Εγώ προτείνω πως θα πρέπει να πάρουν βαριά και ανθυγιεινά ένσημα αφού η δουλεία τους είναι πολύ δύσκολη και χρειάζεται πολλές αντοχές. Σκεφτείτε πόσο επώδυνο είναι να γράφεις συνέχεια τις ίδιες μαλακίες. Ζευγάρι αγαπήθηκε , χώρισε αλλά στο τέλος τα ξαναβρήκαν. Μπάτσος τίμιος μάχεται κατά της μαφίας και της διαφθοράς και καταρρίπτει ελικόπτερο με σφεντόνα . Η θύρα 7 ήρθε σε ρήξη με την διοίκηση του Ολυμπιακού. Άλλες αποκλειστικές πληροφορίες του radicalistic αναφέρουν πως έχουν ξεκινήσει συζητήσεις με την original για κοινό μέτωπο απέναντι στους προέδρους των ομάδων τους. Δεν αντέχω να περιγράψω άλλο. Πέφτω για ύπνο και όταν ξυπνήσω σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι σε μια επαναστατημένη κοινωνία. Viva σύντροφοι και πάλι viva.

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ;

Γίνεται να χάθηκε ή να το διώξαμε έτσι απλά από την ζωή μας; Γίνεται να συνεχίζουμε να διαλέγουμε την αδιαφορία σαν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων μας; Γίνεται να έχουμε ξεχάσει τα βασικά και αυτονόητα; Καμιά φορά αρκεί κάτι το απλό. Ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα νεύμα κατανόησης, μια μάτια που σου λέει περισσότερα από πολλές αράδες ξύλινου λόγου, που μας έχει γίνει συνήθεια. Για αυτό και εγώ εάν υπάρχει κάπου ο μάγος του συναισθήματος (όπως τον είχα βαφτίσει παλαιότερα) οφείλω να τον βρω και να του ζητήσω όχι μια αλλά πολλές συγνώμες. Συγνώμη για όλες τις φορές που εμείς οι άνθρωποι τον αγνοήσαμε και τον χλευάσαμε. Συγνώμη για όλες τις φορές που χτύπαγε την πόρτα μας και εμείς κάναμε πως δεν τον ακούγαμε. . Συγνώμη για το φταίξιμο που ρίξαμε σε αυτόν ενώ οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εμάς. Συγνώμη για όλα αυτά που κάναμε στο παρελθόν, για αυτά που συνεχίζουμε να κάνουμε στο παρόν και για αυτά που διαλέξαμε να στερήσουμε από το μέλλον μας. Το περίεργο να ξέρετε είναι ότι θα μας συγχωρέσει παρόλο που δεν μας αξίζει.

Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΓΛΑΣΤΡΕΣ

Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου διότι δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Το μόνο που με δυσαρεστεί σε αυτό είναι ότι δεν θα δω την νύχτα που θα τρελαθούν οι γλάστρες, εάν αυτό συμβεί κάποτε βέβαια. Η νύχτα που τρελάθηκαν οι γλάστρες είναι τραγούδι της Sadahzinia. Μακάρι να μπορούσα να το ανέβαζα για να το άκουγε όποιος ενδιαφέρεται αλλά φέρνω λίγο σε άνθρωπο των σπηλαίων όσον αφορά την σχέση μου με την τεχνολογία (φανταστείτε μου πήρε κάνα χρόνο να μάθω να βάζω links στο blog). Εάν κάποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες μπορεί να ψάξει εδώ. Οπότε αυτό που μπορώ να κάνω είναι απλά να σας μεταφέρω τους στίχους:

Η νύχτα που τρελάθηκαν οι «γλάστρες»
Σ’ ένα διάλειμμα σύντομο κάποιο ανήσυχο βράδυ

είπα να φάω μια μπουκιά, αφού μου ‘χε βγει το λάδι

κι απ’ την τηλεόραση έκλεβα καμιά ματιά

όπως οι πρωτόγονοι είχαν για παρέα τη φωτιά

κι έπεσα πάνω σ’ ένα talent show

με την άνεση και την ξενοιασιά του αθώου.

Είδα μια γλάστρα που αφού τραγούδησε,

έβγαζε λόγο στους κριτές για τα όνειρα που πούλησε

και κλαίγοντας μοιράστηκε μαζί τους ένα μυστικό

πως νοιώθει πόρνη σε δίκτυο πανεθνικό.

Έτρεξε μπροστά στο κοινό να τη βλέπουν όλοι

κι έβγαλε απ’ τη φούστα της ένα μικρό πιστόλι.

Στο κεφάλι το κόλλησε κι άλλαξε φάτσα,

έριξε μια και το σκατό πήγε στην κάλτσα.

Στην ίδια πίστα που γεννηθήκαν «άστρα»

το ’πε και το ’κάνε η άμοιρη γλάστρα.

Και κάπου εδώ θα ’πρεπε να σας πω ότι λυπήθηκα

κι απ’ την τρομάρα μου όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα,

μήπως κι απαλύνω το πόνο απ’ τις ψυχές σας

- μα μικροί μου μου μουέδες τη σκοτώσαν τα SMS σας.

Και να ’ταν μόνο τούτο το κακό…

μια αυτόχειρας λολίτα σ’ ευρυγώνιο φακό.

Υπήρχε και συνέχεια και που να πάει η μπουκιά μου κάτω,

σούργελα και μαϊντανοί μου γέμισαν το πιάτο.

Ζυγώνουν και μεσάνυχτα κι η ώρα μας βολεύει

κι όποιος νύχτα κάνει ζάπινγκ είναι που δεν τη παλεύει…

Γι’ αυτό μέχρι να χωνέψετε τ’ ορεκτικό,

θα κάνουμε ένα break υποχρεωτικό.

Συνέχεια επί της οθόνης μας λοιπόν,

με γρήγορες εναλλαγές των σκηνικών:

Φοιτητής σκότωσε με σκάγια για αρκούδες

όλο το πάνελ σε talk show που ’χει φόντο μαϊμούδες.

Πιο κάτω μια ηλικιωμένη χοντρή κυρία

δίπλα σε κάτι στριπτητζούδες έκανε φασαρία.

Πέταξε μια χειροβομβίδα, σα τις ταινίες

- αυτά παθαίνει όποιος έχει αϋπνίες.

Μετά έπεσα σε κάτι χορούς και κλαρίνα

και ξάφνου δίπλα σε μία κυρία Σεμίνα:

Αλλοδαπή χορεύτρια, ξανθιά χρυσένδετη

ξυραφιάζει μαϊντανούς και σελέμπριτυ!
Αλλάζω πάλι, μα δε τελειώνουν οι εκπλήξεις.

Βλέπω έναν τύπο ξινό που ’χε βρει τις αποδείξεις

κι ένας από το κοινό που ’χε περάσει οντισιόν

τους ψέκαζε όλους με όξινη λοσιόν!

Πιο κάτω σ’ άλλο των media ιερατείο

τους κόβουν στον αέρα για ένα έκτακτο δελτίο

για τα περασμένα φονικά σε βίντεο παρέλαση.

Ω, my A.G.B., βαράμε τηλεθέαση!
Τέλος! Θα φέρω κάτι να τη σπάσω.

Πέντε λεπτά είπα να ξαποστάσω

και βρέθηκα στα ξεφτιλοκατεχόμενα

σε αίματος λουτρά με κορμιά μαινόμενα.
Κι έγινα ο ήρωας των ξεχασμένων ρόλων,

ο βασιλεύς των ουραγών, ο πνίχτης όλων

των κακών, γλυκές μου τηλεανάφτρες,

ζήσαμε τη νύχτα που τρελάθηκαν οι γλάστρες

ΚΑΜΙΑ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΑ

Αρκετός ντόρος έγινε σχετικά με την προ ημερών δήλωση της υπουργού εξωτερικών και μελλοντική πρωθυπουργού της Ελλάδας Ντόρας Μπακογιάννη που έλεγε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να φιλοξενεί άλλους λαθρομετανάστες ( για όποιον θέλει να χρησιμοποιεί αυτή την σύνθετη λέξη τον παραπέμπω στον τίτλο του post). Την ίδια μέρα που έγινε η δήλωση αυτή, η ελευθεροτυπία είχε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ σχετικά με βασανισμούς μεταναστών. Ειλικρινά η έκπληξη με την οποία δέχτηκαν τα δυο αυτά γεγονότα οι περισσότεροι δεν κρύβω πως προκάλεσε και σε εμένα έκπληξη αλλά και αγανάκτηση. Δηλαδή δεν είχε ακούσει κανείς πριν για βασανισμούς μεταναστών σε τμήματα; Δεν είχε ακούσει κανείς για τις νάρκες που σκάνε στον Έβρο; Δεν είχε ακούσει κανείς για ναυάγια με τα σκλαβοκάικα της εποχής μας στο Αιγαίο; Δεν είχε ακούσει κανείς για μαχαιρώματα μεταναστών από παρακρατικά τρωκτικά; Δεν είχε ακούσει κανείς για τα πογκρόμ που στήνονται μετά τις νίκες και της ήττες της εθνικής Ελλάδος; Δεν είχε ακούσει κανείς το πώς διάφοροι ελληναράδες σκίζουν τα χαρτιά μεταναστών απλά για να διασκεδάσουν; Δεν είχε ακούσει κανείς για το πώς σχολίαζαν στα forum του , κοινοβουλευτικού πλέον, κόμματος ΛΑ.ΟΣ το βίντεο με τον βασανισμό μεταναστών στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας; Δεν είχε ακούσει κανείς για το ρατσισμό και την εξαθλίωση που βιώνουν οι περισσότεροι μετανάστες στην κοινωνία; Τόση υποκρισία γιατί; Μήπως για να αποποιηθούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Οι πρώτοι Θεοί του κόσμου ήταν δίκαιοι και σωστοί. Μάλλον για αυτό κατόρθωσε ο άνθρωπος να τους καταστρέψει με σχετική ευκολία. Όμως παρόλη την καλή τους πρόθεση έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Ίσως και δύο εάν υπολογίσουμε και εμάς τους ανθρώπους. Το λάθος ήταν ότι όταν έδιναν νόημα στις λέξεις δεν ήταν αρκετά προσεχτικοί. Έτσι βρήκε την ευκαιρία ένα πτηνό να κλέψει το νόημα της λέξης ελευθερίας. Αυτό μετά πέταξε μακριά και ψηλότερα από τα πιο ψηλά βουνά. Κανένας ποτέ του δεν μπόρεσε να το συναντήσει και νοιώσει ελεύθερος και έτσι μείναμε εμείς να νοιώθουμε σκλάβοι. Όσοι από εμάς τουλάχιστον μπορέσαμε να αντιληφθούμε τα δεσμά μας γιατί υπάρχουν και άλλοι που είναι συνηθισμένοι να ζουν μέσα στο ψέμα και δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους.

Υ.Γ Αφιερωμένο στον φίλο Βαγγέλη που συνηθίζει να παρομοιάζει την ελευθερία με τα πτηνά. Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο Βροχολόγιο της ομάδας ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΗ.