Το διάβα της παράνοιας…

Ημουν εκεί, όταν οι θάλασσες των ονείρων μου άνοιξαν

για να δω από κοντά βουνά με βουνά να σμίγουν.

Ημουν εκεί, όταν ο μάγος χάριζε απλόχερα

τα πρώτα ξόρκια που γεννηθήκαν απ’ την φωτιά.

Ημουν εκεί, όταν η παράνοια μού άπλωσε το χέρι

και με λύτρωσε απ’ την πραγματικότητά σας.

Ημουν εκεί, όταν ο θάνατος λάκισε μπροστά

στα αδέλφια μου και οι στιγμές αυτές

αρκούν για να μπολιάσουν για πάντα με ευτυχία το διάβα μου.

Απλά φορές θα ήθελα να ήσουν μαζί μου…

Τα χαμένα αστέρια

Κάποτε, κάποιος, κάπου ξήλωσε το σήμα μιας Mercedes

για να το κάνει δώρο στην αγάπη του.

Ειρωνεία, το σήμα ήταν της δικής της

και εκείνη σε αυτό, έβλεπε μόνο την υλική του αξία.

Κάποτε, κάποιος, κάπου όταν αγαπούσε

κατέβαζε ένα αστέρι την φορά

για να το δώσει στο λουλούδι του.

Ειρωνεία, παρόλο που ήταν δικό τους,

δεν έβλεπαν πόσο λαμπερό ήταν.

Κάποτε, κάποιος, κάπου κοίταξε στον ουρανό

και είδε μόνο το μαύρο του χρώμα.

Ειρωνεία, από την λύπη του δεν κατάλαβε

πως μαζί με εκείνον, θρηνούσε και ο ουρανός

για τα χαμένα παιδιά του που κάποιος επέμενε να δωρίζει.