Ένας ήλιος που έδυε για δυο ζευγάρια μάτια μόνο,
η αίσθηση της ανημποριάς του σύμπαντος
ολάκαιρου μπροστά στα όνειρά μας
και ο σταματημός της περιστροφής της γης στο άγγιγμά μας…
Αταξίδευτες όλες τους στιγμές
που στέκουν ανίκητες μπροστά στου χρόνου τη λήθη.
Για αυτό μην κοιτάς προς τα πίσω,
αν δεν θες στα περασμένα να παγιδευτείς
και να χαθείς για πάντα στο ψέμα της αναπόλησης.
Γερή η κράση σου δεν λέω, μα όχι τόσο όσο την άκρη
για να βρει σε
αυτό το τερτίπι.
Άσε με εμένα να σαλεύω από του παρελθόντος την παράνοια
και να σε βλέπω σιγά-σιγά
στα ξέχωρά μου να βαδίζεις.
