Είναι ωραία φορές να διαβαίνεις ανάμεσα
σε δύο άκρως αντίθετους κόσμους.
Το σώμα σου καθηλωμένο στη συνήθεια
ενώ η σκέψη και η καρδιά σου λεύτερες
ταξιδεύουν στα μονοπάτια της παράνοιας.
Μια φυλακή απαραβίαστη, με κάθειρξη
υποχρεωτική για τον καθένα μας,
κράτα διαβάτη για πρώτη εικόνα.
Μια φυλακή τσιμεντένια με ατσαλένια κάγκελα
κι απ’ αυτές που στις μεγάλες ζέστες είναι κλειστές
κι έχουν βαλθεί να σκοτώσουν επιμελώς
«εκπαιδεύοντας» την παιδικότητα.
Κι όμως χθες το βράδυ μια γωνιά της
ήταν φωτισμένη και το σπαραχτικό
άκουσμα ενός σαξοφώνου συντρόφευε
το μαύρο χρώμα της νυχτιάς.
Ένας ύμνος ελευθερίας, βγαλμένος από τα βάθια
ενός κρατουμένου σε κάθειρξη ισόβια.
Ήταν και η Billie εκεί, έκανε πρόβες
σιγοτραγουδώντας για να είναι έτοιμη τον χειμώνα.
Και λίγο πιο κάτω δυο άστρα αφημένα στον δρόμο,
καρτερικά περίμεναν να τα πατήσουν.
Όχι τσακισμένα
– κι ας είχαν φτάσει στο τέλος της λάμψης τους –
αφημένα. Ανέπαφα ήταν απ’ την πτώση.
Ξέρανε πως σημασία είχα τα πριν, τα περασμένα
και το πώς έφτασαν ως εκεί.
Και το φως απ΄την λάμψη τους δεν έσβησε,
ούτε κι όταν αυτά έσβησαν εκεί.
Ούτε καν κι όταν το κλειδί άνοιξε την πόρτα
κι έβαλε φαινομενικά τέλος σε μια τσάρκα παρανοϊκή.
