Είναι η αρχή που καθορίζει το κάθε τέλος και για τον λόγο
αυτό το ξεκίνημα είναι πιο σημαντικό απ’ την οποιαδήποτε ρότα κι αν χαράξουμε.
Η κατάληξη θα είναι πάντα η ίδια. Το ταξίδι φορές δεν έχει τόση γοητεία, αν το ξεκίνημά του σου
μοιάζει ξένο.
Μια πεσιμιστική και απαισιόδοξη οπτική διακατέχει τα όσα
προαναφέρθηκαν, που μάλλον δεν ταιριάζουν με τον πρόλογο ενός… ελεύθερου
κειμένου. Αλήθεια όμως, τι είναι γύρω
μας ελεύθερο, ώστε να μην αντηχούν και σε αυτά εδώ τα πρόχειρα γραφόμενα οι
κτύποι των αλυσίδων που σέρνουν μαζί τους;
Σαν μεγαλώνεις θαρρείς πως μεγαλώνουν μαζί και τα
προβλήματά σου. Ξέρεις εκείνα που εμφανίζονται συνέχεια μπροστά σου σαν άτοκες
δόσεις, που ποτέ δεν θα ξεπληρώσεις. Αλλά και όσα προηγήθηκαν ανελεύθερα
ήταν. Στα νιάτα κρύβεται η γλυκάδα του
ψέματος και η προσταγή της άγνοιας. Για αυτό ακόμα και τότε, το χέρι δεν έπιανε
την πένα από μόνο του. Καθοδηγούμενο ήταν
και τα μπλε σημάδια που άφηνε και χαλούσαν την ουδετερότητα και την
γαλήνη ενός λευκού χαρτιού, δεν προέρχονταν από
δικιές μας προσταγές. Γελασμένοι και πλανεμένοι είναι όσοι πιστεύουν το
αντίθετο… κι ας είναι πολλοί όλοι αυτοί.
Γελασμένοι και πλανεμένοι για έναν ακόμα λόγο. Οι
περισσότεροι εξ υμών, δεν μάθαμε ότι οι λέξεις κι όσα κρύβουν μέσα τους δεν
υποκύπτουν σε κανόνες σύνταξης, γραμματικής και… ορθής γραφής. Δεν μάθαμε ή δεν
αφήσαμε να μας μάθουν το πώς να περιγράψουμε μία ελεύθερη ανάσα, που είναι
αρκετή για να γεμίσουμε τα τεφτέρια της ζωής μας, με άπειρες πανέμορφες και
ξελογιάστρες αράδες. Δεν ξέρουμε να την
περιγράψουμε και το ακόμα πιο στενάχωρο είναι ότι μάλλον και για αυτό δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Θαρρώ οπότε, πως είναι προτιμότερο ν’ αναζητήσουμε τ’
αντάμωμα με εκείνες τις ελεύθερες ανάσες με την ελπίδα πως κάποια στιγμή τις
νιώσουμε δικιές μας. Τότε, θα έχει έρθει και η ώρα του ελεύθερου κειμένου. Αυτή
ας είναι η αρχή μας, το κυνήγι μιας ελεύθερης ανάσας… ακόμα κι αν αυτή είναι η
στερνή μας.
