Ξέρεις; Δεν ξέρεις. Έπιασα πάλι την πένα,
όχι κάτι βαρυσήμαντο για να γράψω.
Αμέθυστα είναι όσα διαβάζεις.
Απλά να περιπαίξω λίγο την πλάνη σου θέλω.
Να σε βάλω για λίγο στον θάλαμο της αναμονής.
Θα περιμένεις ιδρωμένος και γελασμένος,
μέχρι την μαυροφορεμένη εκείνη στιγμή
που τα όμορφα για λίγο θα αφήσω.
Ξέρεις ότι δεν μετάνιωσα ποτέ για εκείνα
τα αλήτικα φερσίματα, του βρώμικου εαυτού μου;
Δεν ξέρεις. Δεν ήσουν εκεί. Θα μάθεις, όταν
ανοίξει η πόρτα του λευκού θαλάμου.
Μην γελαστείς, δεν θα είναι λυτρωτικό.
Ανίκανος είσαι να ελευθερωθείς από μόνος.
Το είπαμε και παλαιότερα:
Σειρά μου, από εδώ και πέρα παίζω μόνο εγώ.
Για αυτό έχε γεια και στο νου σου ότι
η πόρτα της φυλακής σου από εμένα θα ανοίξει.
Δεν είναι στιγμή παράνοιας αυτό,
ούτε ποίημα ταμένο στη μητέρα φωτιά,
παρά μονάχα ένας πρόλογος
για όσα έρχονται... για αυτά που φέρνω.
