ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Πιτσιρικάδες σημειώναμε και αποστηθίζαμε πόσα παγωτά τρώγαμε από την στιγμή που φαίνονταν σιγά-σιγά τα πρώτα σημάδια του καλοκαιριού μέχρι εκείνο να χαθεί και  να υπάρχει μέσα μόνο στην σκέψη και στις αναμνήσεις μας …

Είχα πολλές αφορμές για να γράψω σήμερα και πολλά θέματα που μας απασχολούν ή καλύτερα που θα έπρεπε να μας απασχολούν για να καταπιαστώ… Για τον καλύτερο φίλο μιας κατάληψης  που χάθηκε πρόσφατα, για αυτά που κάποτε κάποιοι μας είπαν ότι έχουμε και  λέγονται  εργασιακά δικαιώματα, για τους γαμωμανάδες με τις πλάτες άλλων που επιμένω να μην ξεχνώ, για το αύριο που προμηνύεται χειρότερο από το σήμερα, για το κέντρο που παρόλα αυτά δεν έχει καμία πορεία, για κάτι παρανοϊκό και καμουφλαρισμένο που μόνο εγώ θα καταλάβαινα …

Προτιμώ έτσι απλά για διάλειμμα  να πω ή καλύτερα να γράψω πως σήμερα έφαγα το  πρώτο μου για φέτος καλοκαιρινό παγωτό.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Όσους παλεύουν ακόμη στην ρέμβη

των πονεμένων και  πληγωμένων

αξιών τους , μακριά από  τα μιάσματα

 που απόνευτα  διαλέγουν να σωπάσουν

και όσους τα ιδανικά της γλυκιάς νιότης

και της πρώτης και πάντα σωστής απόφασης

που επιμένουν σε πείσμα των καιρών

 να μην αλλάζουν μη υπολογίζοντας

τις συνέπειες τούτης της ηρωικής πράξης,

 και όσους κεντημένα έχουν στην ψυχή τους

τα σημάδια και τα χνάρια

των μη μαρτυρημένων αγώνων….

 Μην λυπηθείς σαν τους δεις στο  περιθώριο

του παρόν και του μέλλοντος σου.

 Συνέχισε να τους μισείς και να τους εκδικείσαι 

γιατί διάλεξαν αυτά που εσύ απόρριψες

και  γιατί απόρριψαν αυτά που άφησες

επιμελώς και  ανέπαφα να σου διαλέξουν.

Για τις μέρες που ήρθαν, για αυτές που ζούμε και για το αύριο

 Για κάθε δειλό ανθρωποειδές

που μπροστά στην αμηχανία της

ζήσης του παραδίδεται στο μίσος.

Για όλους τους «αγανακτισμένους πολίτες»

που στήνουν πογκρόμ προσπαθώντας

να δικαιολογήσουν τα λεκιασμένα

τους με αίμα  πιστεύω.

Για κάθε εφησυχασμένο που γρανάζι

σαν γίνεται  στης εξουσίας την μηχανή

 και για κάθε ασπόνδυλο

που άθαφτο μένει ακόμα,

ένα μου μένει μόνο ν’ ανασύρω

από της νιότης μου την ορθή οργή

και με το ζερβό  να γράψω:

ΜΙΑ ΟΡΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗ

Μια γραψιά

Πώς να χωρέσει  μια ζωή σε μια γραψιά;

Πώς ένα ποίημα να κρύβει μια αγάπη;

Πώς ένα όνειρο να φωλιάσει σε κάθε τι πεζό;

Πώς η ομορφιά της φύσης ν’ αποτυπωθεί σ’ έναν καμβά;  

Πώς να φανούν τα ιδανικά μιας ιδέας σε ξεθωριασμένο τοίχο;

Πώς ο πόνος της καρδιάς να πνιχτεί σ’ ένα ποτήρι;

Πώς ένα δάκρυ να ξεπλύνει μια ψυχή και τέλος

πώς τ’ αληθινά τα λόγια να μην χαθούνε στην σιωπή;

Υ.Γ:  Για όσους γιορτάζουν

Υ.Γ2: Καλό μήνα