Πόσο με κάνεις;

Συνομήλικος με τα παιδιά στις αλάνες

που κλοτσάνε χάρτινες αυτοσχέδιες  μπάλες.

Συνομήλικος με τα παιδιά στ’ ανοικτά

που πηδάνε για ν’ ακουμπήσουν το ταμπλό.

Συνομήλικος και ας λιγοστεύουν οι αντοχές μου

και ας λαχανιάζω πιο εύκολα.

ΛΕΖΑΝΤΑ

Όταν θέλω να δω το πρόσωπο σου

δεν ψάχνω στις στοιχειωμένες αναμνήσεις

ούτε στις ρωγμές του σταματημένου χρόνου

από τ’ απομεινάρια χτύπων και σφυγμών.

Προτιμώ ν’ αγναντεύω ψηλά στο

μακρινό ορίζοντα των υπάρξεων μας.

Σαν φόντο είναι συγχρόνως με χρώμα

μαύρο σαν των αναμνήσεων μας.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.    

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 40 - ΚΕΝΟ

Πώς να περιγράψεις το κενό; Πώς να περιγράψεις το χθες, το σήμερα και τ’ αύριο; Πώς να περιγράψεις αυτό που ζούμε;  Ίσως εγώ δεν ξέρω. Κι ας έπρεπε να ξέρω...

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ

Δεν βγαίνει η φωνή μου όχι όμως γιατί

φιμώθηκα από τον κόμπο των δειλών.

Δεν βγαίνει η φωνή μου όχι  όμως γιατί

έκλεισε ο λαιμός μου απ’ τις φωνές του παρελθόντος.

Δεν βγαίνει η φωνή μου όχι όμως γιατί

αγνοώ τα ντουβάρια που πρέπει να μιλήσω

Αλλά γιατί την σιωπή αυτή δεν θα την δυναμώσω.

Δεν γράφει η πένα μου όχι όμως γιατί

οι στιγμές που ξέφυγαν από την λήθη για μελάνι δεν αρκούν.

Δεν γράφει η πένα μου όχι όμως γιατί

επουλωμένες είναι πια της ψυχής μου οι πληγές .

Δεν γράφει η πένα μου όχι όμως γιατί

φίλιωσα με τους καλοθελητές της συνήθειας.

Αλλά γιατί στο λευκές τους σελίδες εγώ δεν θα συμβάλω.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ

Μια ανάσα να πάρω και όλο το σύμπαν απ’ την αρχή θα φτιάξω.

Μαστορεμένο θα‘ναι με την αρχή της αλήθειας εκείνης  

που μας οδήγησε στ’ ατέλειωτο ψέμα του χθες , του σήμερα και του αύριου .

Το διάβα  όμως θα ‘ναι αλλιώτικο και ξέχωρο από τους προσκυνημένους.

Το μονοπάτι εκείνο το δύσβατο  θ’ ακολουθήσουμε ως το τέλος.

Εκείνο το απάτητο από τους δικαζόμενους δικαστές των ζωών μας. 

Θα έχουμε όμως τα χνάρια  των ονείρων και των αξιών μας

για να μας καθοδηγούν μακριά από την αποχαύνωση του ψεύτικου κόσμου τους.

Κι φόβος; Θα ‘χει χαθεί, θα ‘χει πεθάνει , θα ‘χει σκοτωθεί

από τους φύλακες εκείνου του οχτάγωνου που τους ξέρω, τους ξέρεις…

όλους με τα μικρά τους κι ας μην τους μιλήσαμε ποτέ…

Από τους πιο μεγάλους, τρανούς και δίκαιους  μάγους  

που γεννήθηκαν στην σκότια και προστατευμένοι από «το φως τ’ αληθινό» ,

από την πιο μικρή  σπίθα που απόκτησε την δύναμη να κάψει

όλο εκείνο το γκρίζο ντροπιασμένο σύμπαν που σαν μεγαλώνει μας λιγοστεύει. 

Στο μονοπάτι πάλι  τώρα οι σκέψεις και οι πράξεις σου

για να γνωρίσεις  τον αλέκιαστο ορίζοντα με το  μαυροκόκκινο  ήλιο

της νιοτης που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ψεύτικο  του ξερότοπου που ζούμε.

Μην γυρίσεις πίσω παρά μόνο αν…