ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ...ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ

Κάτι που θα άλλαζε τον κόσμο δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για ένα κόσμο που θ’ άλλαζε θα έγραφα.
Κάτι που θα μας έδενε για πάντα δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για μια στιγμή που μοιραστήκαμε και θα κουβαλάμε πάντα θα έγραφα.
Κάτι που θα μας έβγαζε από τα κελιά μας δεν θα ‘θελα να γράψω , μόνο για το κελί που μοιραστήκαμε θα έγραφα.
Κάτι που θα σ’ έκανε να γελάς και να χαίρεσαι δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για το γέλιο και τη χαρά σου θα έγραφα.
Κάτι που θα έκλαιγες δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για τα δάκρυα σου θα έγραφα.
Κάτι που θ’ αγάπαγες δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για την αγάπη σου θα έγραφα.
Κάτι που θα βρεις σπουδαίο δεν θα ‘θελα να γράψω, μόνο για κάτι σπουδαίο θα προσπαθούσα να γράψω κι ας μην το μοιραζόμουν ποτέ.
Κάτι εξειδικευμένο δεν θα ‘θελα να γράψω ,μόνο για κάτι απλό και πρόχειρο , όπως εγώ, θα έγραφα.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 9 – ΑΤΑΚΑ

Τα πιο μεγάλα ερωτήματα βρίσκονται εκεί που όλοι νομίζουν πως δεν υπάρχουν καν και όσο κι αν λαχταρούν να απαντηθούν μένουν για πάντα αναπάντητα.

ΤΟ ΠΩΣ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ, ΤΟ ΠΩΣ Σ’ ΑΓΑΠΗΣΑ

Σε γνώρισα στα ανεμοσκορπίσματα να έχεις περίσσια δύναμη να στέκεις ακίνητη και γελαστή και στον αγέρα να εναντιώνεσαι.
Σε γνώρισα στις στάλες καλοκαιριάτικης βροχής και να γίνεσαι δροσιά μου.
Σε γνώρισα σε τραγούδια να βρίσκεις κρυψώνα στη μελωδία και στους στίχους.
Σε γνώρισα τη θλίψη να στολίζεις και να την ομορφαίνεις τόσο που να μην μπορώ να την αφήσω.
Σε γνώρισα γυναίκα όμορφη και ξελογιάστρα και ό,τι πιο κοντινό στη μορφή της μοναξιάς που έχω πλάσει στο μυαλό μου.
Σε γνώρισα στη τελευταία γουλιά αλκοόλ που αρκεί για να σε κρατήσει μεθυσμένο μια νυχτιά.
Σε γνώρισα στα ονειροπαλέματα να μου δίνεις θάρρος για να πέσω μαζί σου σε άλλη μία μάχη.
Σε γνώρισα αταίριαστη με τον καιρό και με αυτό που πραγματικά είσαι.



Έτσι σε γνώρισα, έτσι σ’ αγάπησα. Έτσι σε γνώρισα, έτσι σ’ αγαπώ. Έτσι σε γνώρισα, έτσι θα σ’ αγαπώ… κι ας μην ήσουν ποτέ σου έτσι.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 8 – ΟΧΤΩ, ΣΑΝ ΓΡΙΦΟΣ

Κάποιοι αριθμοί δεν είναι τυχαίοι. Οχτώ , η ζωή μου όλη. Χρόνια καλά.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 7 – ΣΑΝ ΤΟ ΚΕΡΜΑ

Μονά ζυγά όπως στο λύκειο

που παίζαμε το χαρτζιλίκι μας.

Σαν το κέρμα, κορώνα γράμματα

από δυο όψεις μόνο να έχεις να διαλέξεις.

Άσπρο ή μαύρο , δίχως την ουδετερότητα του γκρίζου.

Μπει δε μπει, σαν το μπάσκετ κι αμέσως να ξεκινάει το παιχνίδι.

Κρίμα που στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο δύο όψεις,

έστω και εντελώς αντίθετες μεταξύ τους.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 6 – Ατόφιο

Τόση μπάλα και μπάτσους από τη χούντα έχω να δω… Λέει ένα σύνθημα. Τη χούντα επί επταετίας δεν την πρόλαβα, μόνο αυτή του κοινοβουλευτισμού έζησα. Το τελευταίο καιρό λόγω μουντιάλ είδα πολύ μπάλα. Τους μπάτσους πλέον τους συνήθισα.

ΒΛΑΣΦΗΜΟ

Έχω μετρήσει στο διάβα μου άπειρες φορές τα αστέρια όλου του σύμπαντος και πάντα μου φαίνονταν λίγα.

Έχω περάσει από όλους τους παραδείσους και κάθε φορά έφτυνα στο φεύγα.

Έχω νιώσει όλα τα βασανιστήρια της κόλασης και όσο κρατούσαν αυτά εγώ απλά χαμογελούσα ευτυχής.

Έχω θαφτεί βαθιά μέσα στο χώμα και δεν ένοιωσα την παραμικρή δυσφορία αλλά αντιθέτως ένιωθα άνετα.

Έχω μιλήσει με όλους του Θεούς και όσοι δεν σιώπησαν μόνο με μισόλογα μου απαντούσαν.

Έχω γνωρίσει χιλιάδες δαιμόνια και δεν τα χαρακτηρίζω τρομαχτικά αλλά απλά παρεξηγημένα ξωτικά.

Έχω αηδιάσει από την όψη των αγγελουδιών και αν δεν τα λυπόμουν τόσο ίσως στο επόμενο αντάμωμα να έκοβα τα φτερά από όλα τους.

Με έχουν στήσει φίλοι καρδιακοί στα λίγα που μου επιτρέπονται επισκεπτήρια και το επόμενο πρωί ξύπναγα χαρούμενος στο κελί μου για αυτό.

Υ.Γ1: Φορές…

Υ.Γ2 για το Υ.Γ1 : Ή πιο απλά μια δειλία μπροστά στο σπάσιμο των κοινωνικών συμβάσεων και των επακολουθών τους.

Υ.Γ3: Κάποιες φορές αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, ίσως και να ήταν αυτό. Ελαφρώς νοικοκυρεμένο σε σχέση με τη πρώτη του έκδοση. Ακούστε το εδώ.

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΟΙ

Οι δικοί μου τελικοί αντί σε χόρτο και παρκέ παίχτηκαν σε χώμα, σε άσφαλτο και σε τσιμέντο.
Στους δικούς μου τελικούς πολλές φορές για μπάλα είχαμε ένα πατημένο κουτάκι αναψυκτικού.
Οι δικοί μου τελικοί είχαν κανόνες γήινους και για να πάρεις φάουλ έπρεπε να ματώσεις και να είσαι πιο ισχυρογνώμον από τον αντίπαλο.
Στους δικούς μου τελικούς για θεατές είχαμε μόνο την χαρά εκείνης της στιγμής και τη νοσταλγία από τις μελλοντικές αναμνήσεις των αγωνιζόμενων.
Οι δικοί μου τελικοί πέρασαν και ζούνε ακόμα στην πιο μεγάλη ιστορία, αυτή που κρύβει ο καθένας μέσα του.
Στους δικούς μου τελικούς το σύστημα ήταν ένα, όλοι μαζί μπροστά και πίσω.
Οι δικοί μου τελικοί για έπαθλο είχαν τα σημάδια στα σώματα και στις ψυχές μας.
Στους δικούς μου τελικούς στο διάλεγμα των ομάδων δεν έπαιζαν ρόλο οι ικανότητες αλλά μονάχα η φιλία.



Υ.Γ: Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση ένα φεστιβάλ που έγινε στο λόφο του Στρέφη και ξαναθυμηθήκαμε πως είναι να είσαι παιδί και να παίζεις στις αλάνες. Καλή βδομάδα σε όλες και όλους σας.

ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

Να είμαστε γυμνοί από αυταπάτες και από μελλοντικές παρεξηγήσεις.

Να διαλέξουμε από την αρχή και ορθά αυτή τη φορά το τι θα μοιραστούμε και το τι θα γνωρίσουμε ο ένας στον άλλον.

Γνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος και των περασμένων εαυτών μας.

Θα με ρωτήσεις αν έτσι ο δρόμος θα ήταν κοινός;

Όχι, δεν θα ήταν και το ξέρεις. Απλά θα γλυτώναμε χρόνο , αισθήματα και σκέψεις άρρωστες.

Ευχή που δεν είδε το πεφτάστερο για να πραγματοποιηθεί.

Όνειρο ήταν, πάει πέρασε και χάθηκε σαν ήρθε το ξημέρωμα.

Κρυφή ελπίδα που ψιθυρίζει στα υποσυνείδητα μου και καλύφθηκαν τα λεγόμενα της στον πρώτο χτύπο του ξυπνητηριού.

Αυταπάτη ήταν. Εσύ θα γλύτωνες. Όχι, εγώ.