Πάει καιρός από τότε που όταν αντίκριζα τον ήλιο ένοιωθα την ζεστασιά του και όχι την μοναξιά του.
Πάει καιρός από τότε που η σελήνη ήταν απλά στην φαντασία μου και όχι η ζωή μου όλη.
Πάει καιρός από τότε που το κόκκινο μου θύμιζε το πάθος μου και όχι το αίμα που κυλάει από την πληγή μου.
Πάει καιρός από τότε που η Άνοιξη έφερνε χαρά, αρώματα και χρώματα αντί θλίψη, πόνο και πίκρα.
Πάει καιρός από τότε που ο φόβος ήταν άγνωστος και όχι με το ζόρι συνοδοιπόρος.
Πάει καιρός από τότε που η βιασύνη ελευθέρωνε τις λέξεις αντί να τις σκοτώνει.
Πάει καιρός από τότε που το κελί μου μεγάλωνε αντί να μικραίνει όλο και πιο πολύ μέχρι που να με πνίξει.
Πάει καιρός από τότε που αριστερά στο στήθος μου είχα καρδιά αντί χίλια διαλυμένα κομμάτια.
Πάει καιρός.....
