Περαστικός…

Κάποτε έπαιζα μαζί τους, όπλο στο χέρι μου ήταν

για να ντύνω με αυτές τα αγαπημένα, τα μισημένα,

τα γοητευμένα, τα πυραναθρεμμένα, τα μπολιασμένα,

τα παραμυθένια, τα βολεμένα, τα δανεισμένα και

τα κλεμμένα και να τις πλέκω μαζί τους ένα κουβάρι

ανάκατο για να κυκλώνω την παράνοιά μου.

Και τώρα, οι λέξεις απλά με προσπερνούν κρυφογελώντας,

μιας και γνωρίζουν πως όσο κι αν βιώνω το νόημά τους,

το χέρι κόβεται όλο και πιο πολύ από την συνήθεια,

η σκέψη υποδουλώνεται στην παράνοια και πως η

καρδιά το τελευταίο της κτύπο τον άφησε για εκείνη.

Και τις βλέπω να φεύγουν όλο και πιο μακριά

και μένω να παρανοώ μακριά απ΄ το ψυχοτόπι μου,

να παλεύω με τους δικούς μου μύλους

που μέσα τους κρύβονται ανίκητοι εχθροί

και να βλέπω ένα σύμπαν κι έναν κόσμο

φτιαγμένα απ΄την αρχή να πηγαίνουν στράφι.

Το διάβα της παράνοιας…

Ημουν εκεί, όταν οι θάλασσες των ονείρων μου άνοιξαν

για να δω από κοντά βουνά με βουνά να σμίγουν.

Ημουν εκεί, όταν ο μάγος χάριζε απλόχερα

τα πρώτα ξόρκια που γεννηθήκαν απ’ την φωτιά.

Ημουν εκεί, όταν η παράνοια μού άπλωσε το χέρι

και με λύτρωσε απ’ την πραγματικότητά σας.

Ημουν εκεί, όταν ο θάνατος λάκισε μπροστά

στα αδέλφια μου και οι στιγμές αυτές

αρκούν για να μπολιάσουν για πάντα με ευτυχία το διάβα μου.

Απλά φορές θα ήθελα να ήσουν μαζί μου…

Τα χαμένα αστέρια

Κάποτε, κάποιος, κάπου ξήλωσε το σήμα μιας Mercedes

για να το κάνει δώρο στην αγάπη του.

Ειρωνεία, το σήμα ήταν της δικής της

και εκείνη σε αυτό, έβλεπε μόνο την υλική του αξία.

Κάποτε, κάποιος, κάπου όταν αγαπούσε

κατέβαζε ένα αστέρι την φορά

για να το δώσει στο λουλούδι του.

Ειρωνεία, παρόλο που ήταν δικό τους,

δεν έβλεπαν πόσο λαμπερό ήταν.

Κάποτε, κάποιος, κάπου κοίταξε στον ουρανό

και είδε μόνο το μαύρο του χρώμα.

Ειρωνεία, από την λύπη του δεν κατάλαβε

πως μαζί με εκείνον, θρηνούσε και ο ουρανός

για τα χαμένα παιδιά του που κάποιος επέμενε να δωρίζει.   

Λεζάντα 7η – Πάρ’ το αντίστροφα

Γράφω ό,τι σκέφτομαι part 55 – Παρεξηγήσιμο

Σκέφτηκα, αποφάσισα και να γράψω… Αλλά τι να γράψω που να μην παρεξηγηθεί;

Οση ψυχή μού απέμεινε

Εχει περάσει καιρός από την τελευταία πραγματική φορά. 

Γράφω χιλιάδες λέξεις κάθε ημέρα,

μα σχεδόν καμιά τους δεν είναι δική μου.

Τις δανείζομαι, αλλά για πάντα ξένες θα μου μένουν.

Δεν τις συντροφεύει η σκέψη, η καρδιά και η παράνοιά μου.

Αλλού δοσμένες είναι και μαζί με τη μέθη μου

με περιμένουν υπομονετικά για να απαγκιάσω τα ψυχοταλαίπωρά μου.

Εγώ, όμως, για καιρό περιπλανήθηκα, ίσως και να χάθηκα

και τις άφησα εκεί να αναμένουν μόνες και να πιστεύουν πως δεν θα φανώ.

Ειλικρινά δεν ξέρω, αν αυτό θα συμβεί ή όχι, ούτε κι αν έχει σημασία…

Προσχεδιασμένη από το ζερβό μου το χέρι η ρότα μου,

μα κλείνω τα μάτια μπροστά στο τέλος του ταξιδιού μου.

Ετσι, προστάζει, όμως, του μοναξιώτη το κάθε διάβα…

Να μένει προσμονή για το κόψιμο του νήματος στο τέλος του μονοδρομιού…

Μα αρκετά με τα περασμένα, τέλος πια με αυτά

αλλά και με τα νικημένα από το μίσος γραφόμενα…

Το τελευταίο μου κείμενο δεν ήταν τον Δεκέμβρη.

Ηταν καιρό πριν, όταν στην πένα μου έβαλα μελάνι

όχι απ’ τα μαγεμένα μου, αλλά απ’ τα καθημερινά μου.

Τα μαγέμενα αυτά που με πλήγωσαν και πλήγωσα,

που σκότωσα και με σκότωσαν, που ξερίζωσα και ρίζωσα,

που μέθυσα και με μέθυσαν και

που αγάπησα και ας μην με αγάπησαν,

ήταν τα μόνα δικά μου και κοντά μου.

Τώρα, όμως, ευελπιστώ να είναι αλλιώς…

Πηγαίνω πάλι κοντά τους γνωρίζοντας, όμως,

πως ο Χειμώνας δεν θα περάσει.

Ετσι κι αλλιώς της Ανοιξης τα όμορφα λουλούδια

δεν ήταν στο γραφτό μου να τα ζήσω.

Στο χειμώνα θα τελειώσω, αυτό είναι το ριζικό μου.

Μόνος, αλλά μην λυπάσαι για αυτό.

Θα είμαι λεύτερος…